Του Γιώργου Κακούρη
Καθώς παρακολουθούμε την υπόθεση Qatargate να εξελίσσεται και λεπτομέρειες να διαρρέουν για τους μυστικούς κώδικες, τις ροές των χρημάτων και τόσες άλλες, αναπόφευκτα κινηματογραφικές λεπτομέρειες, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η διαφθορά δεν είναι μόνο αδρεναλίνη και δράση. Τις περισσότερες φορές η διαφθορά είναι κακοδιοίκηση, κακοδιαχείριση, έλλειψη λογοδοσίας. Και στην Κύπρο, αν και χρειάζεται, όπως συχνά λένε θεωρώντας πως λένε εξυπνάδα πολιτικοί και αξιωματούχοι που θέλουν να την πουν στα ΜΜΕ, διερευνητική δημοσιογραφία, κάποιες συμπεριφορές δεν χρειάζονται τίποτε άλλο πέρα από δύο μάτια και βασικές δεξιότητες κατανόησης κειμένου.
Η απόφαση της Γενικής Εισαγγελίας να μην προχωρήσει στην όποια νομική δίωξη κατά του Μιχάλη Κατσουνωτού, παρά τη διαπίστωση του Αχιλλέα Αιμιλιανίδη πως πιθανόν να διέπραξε το αδίκημα της κατάχρησης εξουσίας στις μεθοδεύσεις του κατά της διευθύντριας των Κεντρικών Φυλακών, ίσως δεν εμπίπτει στον ορισμό που καταγράφεται στην ανακοίνωση ως ενέργεια που αποβλέπει με «κάποια πράξη του σε κέρδος».
Οι νομικοί μπορούν πάντα να βρουν τρόπο και λέξεις για να προσαρμόσουν την πραγματικότητα αναλόγως. Δεν γνωρίζω αν η απόφασή τους μπορεί να προσβληθεί νομικά και αν διαδικαστικά είναι καλυμμένοι. Όμως η κοροϊδία είναι στην πράξη πασιφανής και ξεκάθαρη: ο γενικός εισαγγελέας και ο βοηθός γενικός εισαγγελέας θεωρούν πως τα όσα έγιναν γνωστά, το ενδεχόμενο δηλαδή ο κ. Κατσουνωτός να προσπαθούσε να εκβιάσει μια αξιωματούχο, δεν αξίζουν διερεύνησης.
Μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι. Μπορεί να στοιχειοθετείται. Μπορεί και όχι. Αλλά η κοινωνία και το κράτος περίμενε από τους Σαββίδη και Αγγελίδη να αποφασίσουν αν οι πιο πάνω κατηγορίες πρέπει να διερευνηθούν. Και αποφάσισαν, εντελώς ξεκάθαρα, να μην προχωρήσουν.
Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έβαλε σε αυτές τις καίριες θέσεις δύο άτομα τα οποία δικαίως ή αδίκως έχουν στο βιογραφικό τους τον λεκέ της συμμετοχής στο Υπουργικό Συμβούλιο που ενέκρινε χρυσά διαβατήρια θα έπρεπε να ήταν αρκετό για να ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για το θέμα.
Ας δεχτούμε χάριν συζήτησης πως τα υπόλοιπα μέλη εκείνου του Υπουργικού δεν ελέγχονται καν για τις ευθύνες τους γιατί αυτές ήταν συλλογικές, και επειδή στην πράξη κανείς υπουργός δεν αναλαμβάνει ευθύνη για όλα τα θέματα, παραπέμποντας στους συναδέλφους της και την εξουσία του εκάστοτε ΠτΔ (αν και όλοι ανεξαιρέτως θα πρέπει το λιγότερο να ρωτιούνται για αυτό το θέμα, όταν διεκδικούν νέες θέσεις εξουσίας).
Ακόμα και προσπερνώντας αυτό το θέμα, το γεγονός παραμένει πως στη θέση των προσώπων που έχουν ευθύνη για την έναρξη ποινικών διώξεων βρίσκονται δύο άτομα τα οποία θα ελέγχονταν αν όλοι οι υπεύθυνοι οδηγούνταν στο δικαστήριο.
Γι’ αυτό και οι υποψήφιοι Πρόεδροι θα έπρεπε να είχαν πολύ συγκεκριμένη και λεπτομερή άποψη για το ζήτημα του κ. Κατσουνωτού, όπως όλοι είχαν πολύ συγκεκριμένη άποψη για τη νέα ανακάλυψη κοιτάσματος φυσικού αερίου.
Δεν είναι μόνο θέμα του ποιο ζήτημα πουλάει καλύτερα στους ψηφοφόρους, που θέλουν να δουν καλά νέα και να νιώσουν μια προοπτική για το μέλλον. Γιατί η αναγνώριση του πόσο προβληματικοί είναι οι θεσμοί της Κυπριακής Δημοκρατίας, ειδικά όπως εφαρμόζονται, επίσης πουλά στους ψηφοφόρους που θα ήθελαν να δουν την τάξη που άρχει να διορθώνει όλα αυτά τα ζητήματα.
Λίγοι όμως πιστεύουν πως κάτι μπορεί να γίνει, και για αυτό ψάχνουν πώς να επιβιώσουν και να πορευτούν, με τις μικρές απατεωνιές ή το μέσο για να γίνει η δουλειά τους. Όταν βλέπουν την ατιμωρησία να είναι ο κανόνας, όταν ο Δημήτρης Συλλούρης, για παράδειγμα, συνεχίζει να κυκλοφορεί χαλαρός, οι προσδοκίες μειώνονται.
Τώρα που η διαφθορά και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος βρίσκεται στην ατζέντα και κυριαρχεί στην ειδησεογραφία με αφορμή την προβεβλημένη προσωπικότητα της Εύας Καϊλή, θα μπορούσαν και οι υποψήφιοι ΠτΔ να μπουν στον χορό. Και να μας πουν τι θα έκαναν διαφορετικά για να μη δούμε να επαναλαμβάνονται καταστάσεις όπως το ξέπλυμα Κατσουνωτού.
