Μάλλον θα διαβαζόταν πιο ευχάριστα αυτή η στήλη, αν προσπαθούσα να τη γράψω σαν παλπ νουβέλα ή σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, από αυτά που γράφει ο εισαγγελέας Μισέλ Κλεζ που ανέλαβε να διαλευκάνει την υπόθεση που πρωτότυπα τα ΜΜΕ βαφτίσαμε Qatargate.
Η λαμπερή, όμορφη, φιλόδοξη πολιτικός, ο διεφθαρμένος, άπληστος σέξι σύντροφος, το αφεντικό πρώην ευρωβουλευτής στο παρασκήνιο, βαλίτσες με χρήματα, εξωτικές τοποθεσίες, Ρώμη, Αθήνα, Βρυξέλλες, θέλω κότερα, θέλω ελικόπτερα. Το true crime docudrama για το lockdown της επόμενης πανδημίας είναι ήδη γραμμένο. Η ουσία της υπόθεσης είναι κάπως πιο βαρετή, βρίσκεται στα τεχνικά πλαίσια κανονισμών και μηχανισμών λογοδοσίας και σε νομοθεσίες. Αν και έχει τη λογοτεχνική του αξία, θα πρέπει να περιμένουμε τον κ. Κλεζ να την καταγράψει για να γίνει ανάρπαστος σε παραλίες και αεροδρόμια. Αυτή η στήλη εφημερίδας δεν θα φτάσει σε αυτά τα επίπεδα (αν και δεν σας εγγυάται πως το μέλλον δεν θα προσπαθήσει να μετατραπεί σε αστυνομικό ανάγνωσμα σε συνέχειες), και τουλάχιστον σήμερα θα επικεντρωθεί αλλού.
Το ζουμί βρίσκεται στις δραστηριότητες του τέως ευρωβουλευτή Αντόνιο Παντζέρι και την οργάνωση Fight Impunity, μια οργάνωση που δεν είχε εγγραφεί ως ΜΚΟ στο Μητρώο Διαφάνειας. Και σε αντίθεση με πολλές νόμιμες ΜΚΟ και οργανώσεις, φέρεται να λειτουργούσε ως εργαλείο διοχέτευσης βρώμικου χρήματος, σύμφωνα με όσα ακούγονται μέχρι στιγμής από το Κατάρ και το Μαρόκο.
Στην κεφαλή του Δ.Σ. της Fight Impunity εμφανίζεται σήμερα μόνο ο Παντζέρι, όμως ως επίτιμα μέλη του Δ.Σ. παρουσιάζονται στην ιστοσελίδα της υψηλού προφίλ προσωπικότητες, όπως ο τέως Επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος και η τέως Ύπατη Εκπρόσωπος Φεντερίκα Μογκερίνι. Όλοι έσπευσαν να παραιτηθούν και να δηλώσουν πως δεν γνώριζαν. Και οι δύο, και άλλα επίτιμα μέλη του Δ.Σ., τέως πρωθυπουργοί και ευρωβουλευτές, θα όφειλαν το λιγότερο να κοιτάζουν πού βάζουν την υπογραφή τους και πού προσδίδουν κύρος με το όνομά τους. Η απροσεξία και η ανευθυνότητα, το λιγότερο, που επέδειξαν είναι ένα μάθημα για το πόσο εύκολα άτομα με πολιτικό βιογραφικό και διασυνδέσεις, όπως ο κ. Παντζέρι, μπορούν να εργαλειοποιήσουν για προσωπικό όφελος τη θέση που κέρδισαν με τις ψήφους των πολιτών.
Αμέσως μετά τη διασύνδεση της υπόθεσης με το Κατάρ και το Παγκόσμιο Κύπελλο, υπό πίεση βρέθηκε και ο Αντιπρόεδρος της Κομισιόν Μαργαρίτη Σχοινάς, καθώς εκπροσώπησε την Κομισιόν στην έναρξη της διοργάνωσης, και είχε μιλήσει για την πρόοδο του Κατάρ σε θέματα δικαιωμάτων των εργαζομένων, αν και όχι με την ίδια θέρμη και υπερβολή όπως η κ. Καϊλή. Γιατί είναι άλλο να μιλάς για πρόοδο, και άλλο για... πρωτοπορία.
Όταν η Πρόεδρος Φον ντερ Λάιεν κλήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις Σχοινά, περιορίστηκε να πει πως η Κομισιόν ελέγχει το μητρώο διαφάνειας και τις επαφές όλων των μελών της Επιτροπής και όλων των εργαζομένων στα γραφεία τους. Στο live blog του Politico για το σκάνδαλο με το Κατάρ, οι δηλώσεις Φον ντερ Λάιεν δημοσιεύθηκαν μαζί με τα ερωτήματα ευρωβουλευτών για τον ρόλο Σχοινά με τον τίτλο «Schinas under scrutiny» (έλεγχο που δεν παραπέμπει απαραίτητα σε διερεύνηση).
Η είδηση αναμεταδόθηκε από το σάιτ του Έθνους στην Ελλάδα ως να ήταν προσωπικά ο κ. Σχοινάς «υπό διερεύνηση», και αναμεταδόθηκε στη συνέχεια και από κυπριακές ιστοσελίδες. Η παρανόηση έληξε γρήγορα μετά από εκκλήσεις του γραφείου του κ. Σχοινά. Όμως το άγχος του κ. Σχοινά παρέμεινε και την Τρίτη, όταν απαντώντας σε ερωτήσεις στο Στρασβούργο ξεκαθάρισε πως δεν έχει ποτέ χρηματιστεί και πως ενεργεί πάντα με διαφάνεια. Και θέλησε να διευκρινίσει πως τα όσα είπε δεν διαφέρουν από την επίσημη θέση της Κομισιόν, γιατί η Κομισιόν «δεν αυτοσχεδιάζει».
Αυτή η αμηχανία Σχοινά, η αμηχανία των επίτιμων μελών του Δ.Σ. της Fight Impunity, και το άγχος των θεσμών, είναι ενδεικτικά της συλλογικής ενοχής στις Βρυξέλλες, όχι γιατί χρηματίζονται όλοι, αλλά γιατί τέτοιες καταστάσεις επιτράπηκε να υπάρξουν μέσω της απουσίας θεσμών και μηχανισμών πρόληψης, αποτροπής και τιμωρίας.
Το Qatargate δεν αφορά μόνο τις αμαρτίες της κ. Καϊλή, αλλά την απροσεξία του πανευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος και την καθυστέρηση με την οποία αναπτύσσει υπερεθνικούς μηχανισμούς λογοδοσίας για τον έλεγχο υπερεθνικών πλέον πολιτικών προσώπων και πολιτικών αποφάσεων. Ας κοιτάξουμε λοιπόν πέρα από το κότερο του κ. Τζιόρτζι.
