Του Γιώργου Κακούρη
Κάθε που πλησιάζουμε σε εκλογική διαδικασία στην Κύπρο, η σιωπηλή πλειοψηφία που δεν άγεται και δεν φέρεται από τα δύο μεγάλα κόμματα και τα κατεστημένα του κέντρου, αλλά και η προοδευτική μειοψηφία της κοινωνίας, αρχίζει την αναζήτηση της νέας επιλογής στην κάλπη, της επιλογής που θα μετακινήσει επιτέλους τον γέριμο τον πήχη.
Προς την κατεύθυνση, όπως ελπίζουν αυτοί οι ψηφοφόροι, ενός πολιτικού προσωπικού που θα επιδιώξει συγκεκριμένες και νέες ιδέες, και που θα θεωρεί την πολιτική διαδικασία εξεύρεσης πρακτικών λύσεων, και όχι δημοσιοϋπαλληλική σταδιοδρομία.
Κάθε φορά εμφανίζονται όλο και περισσότερες. Και βλέπουμε σταδιακά να εκλέγονται στη Βουλή των Αντιπροσώπων άτομα με κάτι αξιόλογο να πουν και να κάνουν. Είτε προήλθαν από τα ίδια τα κόμματα και κάπως γλίτωσαν από τους κομματικούς μηχανισμούς χλιαροποίησης, είτε εντάχθηκαν σε νέα ή μικρά σχήματα.
Η δημιουργία νέων κομματικών μηχανισμών και κινημάτων ήταν πάντα πονεμένη ιστορία στην Κύπρο, με τον μανδύα του «νέου» να γίνεται αμφίεση που καλύπτει προσωποκεντρικά στοιχήματα κατεστημένων πολιτικών που ψάχνουν να σηκώσουν το δικό τους μπαϊράκι ενάντια στους κομματικούς φεουδάρχες, ή μισοψημένες λαϊκίστικες ιδέες που εύκολα γίνονται έρμαια κάθε βλακείας που διαχέεται στη δημόσια σφαίρα.
Μια άλλη κατηγορία ήταν πάντα τα κινήματα από άτομα και ομάδες που αναζητούσαν τον προοδευτικό λόγο πέρα και μακριά από τη γερασμένη κυπριακή πολιτική σκέψη των παραδοσιακών κομμάτων, και διεκδικούσαν μία ψήφο την οποία μάζευαν κάπως, αλλά δεν κατάφερναν να κεφαλαιοποιήσουν ή να αναπτύξουν σε κάτι ουσιαστικό.
Λόγω της αντίστασης και των αντοχών της κλειστής κυπριακής πολιτικής κλίκας, δύο μόλις νέα κόμματα έδειξαν να εδραιώνονται μέχρι στιγμής στην ε/κ πολιτική σκηνή του 21ου αιώνα. Το ένα, δυστυχώς, είναι το ΕΛΑΜ, το οποίο με την έμμεση αρχική στήριξη της Εκκλησίας της Κύπρου και τη συνδρομή των εγκληματιών συντρόφων τους στην Αθήνα, έπιασε τον παλμό των απογοητευμένων Ελληνοκυπρίων που εκπαιδεύτηκαν για χρόνια από το ε/κ πολιτικό προσωπικό να βλέπουν θετικά την εθνικιστική βλακεία.
Το άλλο, επίσης δυστυχώς, είναι η ΔΗΠΑ, ένας κλώνος του ΔΗΚΟ που αναπαράγει την πελατειακή λογική του κόμματος του οποίου έπρεπε να έχεις ταυτότητα για να βολευτείς τη δεκαετία του 1980, και απλώς πείθει το κοινό του ότι μπορεί να εγγυηθεί την πρόσβαση στην εξουσία πιο αποτελεσματικά απ’ ότι το σημερινό αρχηγικό ΔΗΚΟ.
Σε αυτό το περιβάλλον έχει το δικό του ενδιαφέρον το πείραμα που ξεκινά το Volt Κύπρου στις επόμενες ευρωεκλογές, από τη μια ως συνέχεια πρωτοβουλιών που πολλοί ήθελαν να δουν να πετυχαίνουν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές («Αμμόχωστος για την Κύπρο» και «Νέο Κύμα»), και από την άλλη ως η πιο πρόσφατη προσπάθεια προσθήκης μιας πραγματικά νέας φωνής στην κυπριακή πολιτική.
Σε πρώτη φάση, η κίνηση φαίνεται να έχει τουλάχιστον υπόψη της τα μαθήματα των αποτυχιών προηγούμενων προσπαθειών (θα φανεί αν έχει διδαχθεί κάτι από αυτές):
- Δείχνει να αντιλαμβάνεται πως πρέπει να έχει ένα εύρος σκέψης και να αποφεύγει τις γραφικότητες για τις οποίες πολλοί κατηγορούσαν τον τέως πρύτανη και το Νέο Κύμα.
- Δείχνει επίσης να αντιλαμβάνεται πως ο συναισθηματικός μονοθεματισμός για το Κυπριακό, τον οποίο έκανε σημαία η «Αμμόχωστος για την Κύπρο», δεν αφορά την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων, και πως το ζητούμενο είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις και πολιτικές θέσεις σε όλα τα θέματα, με μια ταυτότητα που κοιτά πέρα από τους συνήθεις ύποπτους που ασχολούνται με το Κυπριακό.
- Δείχνει ακόμα να αντιλαμβάνεται πως ο στόχος δεν είναι η διαμαρτυρία, αλλά η εκλογή ή η συμμετοχή στις πολιτικές διεργασίες, με αισιόδοξα κυνική αντίληψη του ποιοι είναι οι αντίπαλοι στην πολιτική αρένα της Κύπρου.
Δεν έχω άποψη ή εικόνα αν τα πιο πάνω είναι πράγματι αντιληπτά και αν το νέο κόμμα έχει βάλει μπροστά μια στρατηγική για να προσπεράσει τα πρώτα εμπόδια. Ή για να προσπεράσει το εμπόδιο που έρχεται μετά τις πρώτες εκλογές, ειδικά αν συγκεντρώσει ένα ικανοποιητικό ποσοστό, αυτό της συνέχειας και της επιμονής.
Μέχρι σήμερα τα κινήματα αλλαγής στην Κύπρο διαλύονταν μετά που δεν έφερναν με την πρώτη το ιδανικό τους αποτέλεσμα και δεν άλλαζαν. Και άφηναν το πεδίο ξανά ανοιχτό στους «καρχαρίες». Είναι πια καιρός να επιμείνουν.
