Του Γιώργου Κακούρη
Τα μεγάλα παραδοσιακά κόμματα φαίνονται να τα βρίσκουν σκούρα με την υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη, λιγότερο επειδή ο τέως υπουργός Εξωτερικών έχει προτείνει νέες λύσεις και προσεγγίσεις, και περισσότερο επειδή δεν είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου και δεν είναι το ΑΚΕΛ.
Με άλλα λόγια, όπως θα μπορούσαν να ερμηνευτούν οι μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις, συγκεντρώνει ανένταχτους ή/και συνήθως αδιάφορους ψηφοφόρους που θέλουν να δουν κάτι νέο και διαφορετικό, δυσαρεστημένους Συναγερμικούς και άτομα που πρόσκεινται στο ΑΚΕΛ και κοιτάζουν περισσότερα τα θέματα της οικονομίας παρά τις αμφιλεγόμενες επιδόσεις του κ. Χριστοδουλίδη στο Κυπριακό. Ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ όμως δεν έχουν εξελιχθεί προς την κατεύθυνση του να ανοίγονται πραγματικά στο Κέντρο (πέρα από τις ευκαιριακές εναλλάξ συμμαχίες), ή να αναζητούν την ψήφο των δυσαρεστημένων. Έμαθαν να κινούνται προς την ασφαλέστερη επιλογή, τη συσπείρωση των δικών τους, ή όσων από τους δικούς τους δεν έχασαν ακόμα. Γι’ αυτό ο Αβέρωφ Νεοφύτου αναλώνεται σε μια σύγκρουση με το Προεδρικό, που ίσως ήρθε αργά, για την ψυχή των Συναγερμικών και την τιμή του κόμματος (και δεν αφορά τον κόσμο εκτός του Συναγερμού) και στρέφεται σε ακραίες δηλώσεις για το μεταναστευτικό, ενώ το ΑΚΕΛ δένει πισθάγκωνα τον Ανδρέα Μαυρογιάννη με γραπτές, ξύλινες δηλώσεις για το ΕΛΑΜ (όταν ο υποψήφιος μπορεί σίγουρα και με δικές του λέξεις να εναντιωθεί στον εθνικισμό και τον φασισμό) και θέσεις - τσιτάτα για την οικονομία.
Τα μικρομέγαλα κόμματα του Κέντρου, το ΔΗΚΟ του Νικόλα Παπαδόπουλου, ο Μαρίνος Σιζόπουλος και ό,τι έμεινε από την ΕΔΕΚ, και ο Μάριος Καρογιάν φέρνοντας και τη ΔΗΠΑ στο μεγάλο reunion, δεν λείπουν από την εξίσωση. Αντιλήφθηκαν σχετικά νωρίς πως η επιβίωσή τους εξαρτάται από το αν θα αποτραπεί ο κ. Χριστοδουλίδης να δημιουργήσει μετά τις εκλογές ένα οικονομικά κεντρώο και γενικά συντηρητικό κόμμα που να κάνει πραγματικότητα τον τρίτο πόλο που πάντα ονειρεύονταν ο καθένας για τον εαυτό του.
Και αντιλήφθηκαν πως η νίκη (και φυσικά η εξουσία) έρχεται πιο εύκολα προσφέροντας ψήφους και δυναμική στον επικρατέστερο υποψήφιο από ό,τι στους άλλους δύο, ακόμα και αν γίνει πραγματικότητα η διακήρυξη Χριστοδουλίδη για κυβέρνηση εθνικής ενότητας απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους.
Αυτή η ανατροπή του μοντέλου της κομματοκρατίας στην οποία παραπέμπει ο κ. Χριστοδουλίδης και την οποία ενδεχομένως φοβούνται οι μεγάλοι είναι και το πιο επικίνδυνο στοίχημα της επόμενης ημέρας, αν οι σημερινές τάσεις διατηρηθούν και δεν αλλάξουν οι δυναμικές καθιστώντας αυτήν την προσπάθεια ανάλυσης old news.
Η στήριξη την οποία απολαμβάνει αυτή τη στιγμή ο κ. Χριστοδουλίδης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προσωπική δημοφιλία του, όμως αφού δοκιμαστεί στην υπόλοιπη προεκλογική όπου και οι τρεις βασικοί υποψήφιοι πλέον θα αναγκαστούν να γίνουν πολύ πιο συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι, θα δοκιμαστεί ακόμα περισσότερο σε περίπτωση εκλογής. Αν πράγματι η στήριξη από πολλούς ψηφοφόρους οφείλεται στο ότι ο καθένας μπορεί να προβάλει στο πρόσωπο του τέως ΥΠΕΞ αυτά που θέλει να δει, ίσως να αποδειχτεί και εύθραυστη όταν έρθει η ώρα των δύσκολων αποφάσεων και των συγκρούσεων με κατεστημένα.
Πάω μακριά, και μιλώ με όρους υποθετικών σεναρίων, αλλά αν ένας Πρόεδρος Χριστοδουλίδης βρει μπροστά του τη διαχείριση της διχοτόμησης ή δυσκολευτεί να κυβερνήσει χωρίς μια ικανή στήριξη από ένα μέρος του ΔΗΣΥ ή από το ΑΚΕΛ στο Κοινοβούλιο, η απογοήτευση του κόσμου που ψάχνει κάτι διαφορετικό θα είναι ακόμα μεγαλύτερη, οδηγώντας το πολιτικό σύστημα σε ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση. Η τραγωδία του πολιτικού μέλλοντος στην Κύπρο σήμερα δεν είναι τόσο ο κ. Χριστοδουλίδης, όσο το ότι δεν υπάρχει ουσιαστική αντι-συστημική και προοδευτική υποψηφιότητα με υπολογίσιμη δυναμική (όσο και να συμπαθεί κάποιος ενδεχομένως τον κ. Μαυρογιάννη και τον Αχιλλέα Δημητριάδη) και κανένας πολιτικός χώρος να προωθήσει την πραγματική κατάλυση της κομματοκρατίας με τρόπο στρατηγικό και υπεύθυνο.
Το πολιτικό σύστημα της Κυπριακής Δημοκρατίας του Δικαίου της Ανάγκης βρίσκεται σε εμφύλιο, όμως το μέλλον δεν έχει ακόμα γεννηθεί ή έστω ενηλικιωθεί.
