Του Γιώργου Κακούρη
Εδώ και ορισμένες ημέρες, ο επικεφαλής της γενικής διεύθυνσης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της Κομισιόν Μάριο Νάβα οργώνει απ’ άκρη σε άκρη την Κύπρο, επισκέπτεται έργα που χρηματοδοτήθηκαν από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δικοινοτικές πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις, εκπροσώπους όλων των κοινοτήτων, πολιτικούς παράγοντες και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών.
Και καλά κάνει, για να δείξει σε όσους ιδεαλιστές ή ουσιαστικά πραγματιστές (όπως θέλετε πείτε το) ακόμα εργάζονται για μια κάποια πρόοδο στις σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων, πως δεν έχουν αφεθεί μόνοι απέναντι στην αδιαφορία της ε/κ πλευράς, την κουτοπονηριά της τ/κ ηγεσίας και τις αδίστακτες μεθοδεύσεις του Τούρκου Προέδρου.
Ο Ευρωπαίος αξιωματούχος αναρτούσε στο Twitter φωτογραφίες από προβολές δικοινοτικών ντοκιμαντέρ, από επισκέψεις σε τ/κ επιχειρήσεις με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, από συνομιλίες με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, τον ΥΠΕΞ Κασουλίδη και τον γενικό διευθυντή του ΥΠΕΞ για τον Κανονισμό Πράσινης Γραμμής, συναντήσεις, με την ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος και τον Τ/κ δήμαρχο Λευκωσίας που επιμένουν να μιλούν για ομοσπονδία, ενώ εμείς αφεθήκαμε μοιρολατρικά στη δικαιολογία της στάσης Τατάρ, πέρασε από το Economist Cyprus Summit, μίλησε σε δικοινοτικό πάνελ για την καταπολέμηση της εμπορίας προσώπων και σε εγκαίνια έργου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε συνεργασία με τη UNICEF για την προδημοτική εκπαίδευση, είδε πρέσβεις και αξιωματούχους του ΟΗΕ, είδε τον υφυπουργό Πολιτισμού, συνέφαγε με τον υπουργό Γεωργίας Κώστα Καδή, είδε τον εκπρόσωπο των Μαρωνιτών και πήγε σε εκδήλωση προώθησης της δικοινοτικής επιχειρηματικότητας.
Το στοίχημα του κ. Νάβα και της Ε.Ε. είναι να είναι ορατή η Ευρώπη, η σημαία της και οι προοπτικές της στα Κατεχόμενα, ώστε να καταλάβουν και να βιώσουν οι Τουρκοκύπριοι τι εννοούμε στην ελληνοκυπριακή πλευρά όταν τους λέμε ότι θεωρούμε πως το κοινό μέλλον εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πιο ωφέλιμο για όλους μας.
Πιο ωφέλιμο σίγουρα από το να μείνουν μέχρι ποιος ξέρει πότε στο καθαρτήριο της τουρκικής επιρροής, πάντα λίγο πίσω από την εκπλήρωση των υποσχέσεων της Άγκυρας για αναγνώριση, όπως οι Ελληνοκύπριοι μένουμε πάντα λίγο πίσω από την υπόσχεση της πολιτικής μας τάξης για επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους.
Αυτό το κεκτημένο της ευρωπαϊκής παρουσίας στην Κύπρο, της συνεισφοράς Ευρωπαίων τεχνοκρατών στις διαπραγματεύσεις ώστε σε περίπτωση λύσης να υπάρχει πλήρης ελευθερία διακίνησης και διαμονής, και αυτή η δουλειά που γίνεται από τεχνοκράτες που θεωρούν τη συνεργασία των κοινοτήτων όχι συναισθηματική ανάγκη αλλά παραδοτέο και a job well done, κάποτε πρέπει να μάθουμε να το αξιοποιούμε και να μη φοβόμαστε τη σκιά μας. Και να μην πουλάμε στην κοινή γνώμη ως ΜΟΕ την εφαρμογή συμφωνηθέντων στο πλαίσιο του Κανονισμού της Πράσινης Γραμμής.
Οι τεχνοκράτες, ακόμα και αν το ήθελαν σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορούν να τελειώσουν τη δουλειά για εμάς, ούτε πρόκειται. Κάπου εκεί πρέπει η ε/κ πλευρά και η ηγεσία της να βγουν από τη νιρβάνα της απραξίας και του δόγματος Κούσιου («τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση και δεν το έκανε;») και να μην περιμένουν τις εκλογές για να διεκδικήσουν «επιστροφή στο Κραν Μοντάνα» ως τη νέα «επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους».
Το μόνο που σώζει το Κυπριακό, αν το σώζει κάτι, από την απραξία της πολιτικής τάξης, την άρνηση των υποψηφίων για την Προεδρία να διεκδικήσουν λύση, και τον οπορτουνισμό του Ερντογάν, είναι πως παραμένουμε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η προστασία δεν είναι απόλυτη, και τίποτα δεν είναι μαγικό ραβδί που θα λύσει όλα τα προβλήματα ως διά μαγείας, γι’ αυτό και πρέπει το συντομότερο να πάψουμε να μυξοκλαίμε για τους Τούρκους, τους απορριπτικούς, τους Γερμανούς, τους Βρετανούς, και να διεκδικήσουμε αυτά που υποτίθεται θέλουμε.
Η Ευρώπη μας έχει ήδη δώσει τις βάσεις.
