Του Γιώργου Κακούρη
Παρακολουθώντας το ντιμπέιτ των τριών κύριων υποψηφίων για την Προεδρία της Δημοκρατίας την Τετάρτη στο ΡΙΚ προσπάθησα ν’ αγνοήσω όση ουσία περιείχαν οι τοποθετήσεις και οι αντιπαραθέσεις, ή όση τέλος πάντων οι υποψήφιοι επέτρεψαν στους εαυτούς τους να καταθέσουν μεταξύ των προσπαθειών να χτυπήσουν τον αντίπαλο.
Αυτή είναι μια άσκηση και ανάλυση που μπορεί να γίνει σε άλλες στήλες από συναδέλφους με σφαιρική εικόνα των ζητημάτων. Για την ουσία όμως, θα μπω σε ένα μόνο σημείο, στο Κυπριακό, με το οποίο ασχολούμαι λίγο περισσότερο, και στη συζήτηση για την εμπλοκή της Ε.Ε., για την οποία έχω ξαναγράψει και μαθαίνω στις Βρυξέλλες όλο και περισσότερα, ουσία υπήρξε.
Αρχικά οι κύριοι Νεοφύτου και Μαυρογιάννης απέφυγαν να πουν κάτι συγκεκριμένο για το τι μπορεί να κάνει η ε/κ πλευρά αμέσως μετά την εκλογή του ενός ή του άλλου πέρα από το «να πείσουμε» τη διεθνή κοινότητα, χωρίς να εξηγούν πώς θα γίνει αυτό. Αν δηλαδή θεωρούν πως αρκούν τα ξαναβρασμένα ΜΟΕ ή η με καθυστέρηση εφαρμογή προνοιών του Κανονισμού της Πράσινης Γραμμής, ή αν χρειάζονται ριζικά και πρωτοποριακά μέτρα που να μας βάζουν ξανά στην ίδια πλευρά με τους προοδευτικούς Τ/κ αλλά και την κοινότητα γενικότερα απέναντι στην πίεση που της ασκείται από την τουρκική κυβέρνηση.
Καθώς δεν είπαν κάτι συγκεκριμένο, η επανάληψη από τον κ. Χριστοδουλίδη της ιδέας για διορισμό πολιτικής προσωπικότητας για το Κυπριακό από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μπόρεσε να παρουσιαστεί ως κάτι νέο. Έχασαν έτσι οι άλλοι δύο υποψήφιοι την ευκαιρία να ξεχωρίσουν στο Κυπριακό, πέρα από τα γνωστά, για όσους ακόμα ενδιαφέρονται.
Στη συνέχεια η συζήτηση έθεσε κάποια πράγματα στη σωστή τους βάση, με τους συνυποψήφιους του κ. Χριστοδουλίδη να υπενθυμίζουν πως η Ε.Ε. βρίσκεται στο Κυπριακό, με παρουσία τεχνοκρατών στις συνομιλίες (όταν γίνονται) και ακόμα και προσωπικοτήτων όταν υπάρχει προοπτική προόδου (όπως έγινε στο Κραν Μοντανά).
Αυτό που δεν ειπώθηκε είναι πως μια τέτοια συζήτηση βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Γιατί για να υπάρξει ισχυρό ενδιαφέρον από την Ε.Ε. για διορισμό απεσταλμένου, πρέπει να υπάρχουν προοπτικές επιτυχίας. Δηλαδή όχι μόνο να μην έχουμε απέναντί μας έναν αδίστακτο προεκλογικά κ. Ερντογάν και έναν άβουλο κ. Τατάρ, αλλά να έχουμε και Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας με δυναμική προσέγγιση στο Κυπριακό, τόλμη και ιδέες, και όχι έναν φοβισμένο ηγέτη κοινότητας που δεν θέλει να συγκρουστεί με Εκκλησία, συμφέροντα, και τις εμμονές, δικές του ή άλλων.
Και τώρα πάμε στην επιφάνεια. Αμέσως μετά το ντιμπέιτ, παρακολούθησα τον Πρόεδρο Αναστασιάδη σε πλάνα και φωτογραφίες στις συνόδους της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας και του άτυπου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ήταν στις καλές του, και αρκετά παρών στο προσκήνιο, αν και όπως μας συνήθισε δεν προχώρησε σε καμία δήλωση πέρα από κάποιες γραπτές αναφορές του κυβερνητικού εκπροσώπου και μια συνέντευξη στο Euronews.
Η αίσθηση όμως που είχα από την παρουσία του Κύπριου Προέδρου, αλλά και από τη σύντομη συνομιλία που είχε με τον Πρόεδρο Ερντογάν στο περιθώριο, ήταν αυτή του ηγέτη που κάνει το μίνιμουμ μέχρι να περάσουν οι τελευταίοι μήνες. Ακόμα και η συνομιλία με τον κ. Ερντογάν δεν έγινε ενεργή προσπάθεια να προωθηθεί στα ΜΜΕ, αλλά προέκυψε μετά που η τουρκική πλευρά δημοσίευσε σχετική φωτογραφία.
Αναλογίστηκα πώς θα επενδύσουν στην εικόνα τους, και ως εκ τούτου στην εικόνα της χώρας που θα εκπροσωπήσουν αν εκλεγούν, οι τρεις βασικοί υποψήφιοι. Και οι τρεις έχουν διεθνή εμπειρία και γνώση των καταστάσεων, όμως στο ντιμπέιτ αναδείχθηκαν και τα αρνητικά επικοινωνιακά τους στοιχεία.
Η τάση του κ. Χριστοδουλίδη να ντύνει με πολλές λέξεις μια γενική διατύπωση και ο εκνευρισμός του, όταν τον προκαλούν (όπως έγινε με την ερώτηση για τα ψεύτικα προφίλ). Η ροπή του κ. Νεοφύτου στον μελοδραματισμό, στην κομματική ατάκα και κόντρα και στα ρητορικά κόλπα που έχουν αξία στον εθνικόφρονα καφενέ. Ο ήσυχος και νευρικός κάποτε τρόπος με τον οποίο ο κ. Μαυρογιάννης εκφράζεται, σαν να μην έχει πειστεί ακόμα πως είναι υποψήφιος.
Οι τάσεις της επιφάνειας αντικατοπτρίζουν και αντικατοπτρίζονται κάποτε και στην ουσία. Ας βάλουμε λοιπόν στα κριτήριά μας και στο πώς θα μας εκπροσωπεί εκεί έξω ο επόμενος Πρόεδρος.
