Του Γιώργου Κακούρη
Τη στιγμή που στην Κύπρο η προαναγγελία και η δημοσίευση της έρευνας «Cyprus Confidential» μονοπωλούσε για μέρες την επικαιρότητα, στις Βρυξέλλες η αντίδραση ήταν πιο μαζεμένη, με τους αρμόδιους αξιωματούχους να παρακολουθούν τα ευρήματα της δημοσιογραφικής ομάδας του ICIJ, αλλά να επισημαίνουν πως μέχρι στιγμής δεν έμαθαν κάτι καινούργιο που να εμπίπτει στη σφαίρα των ευθυνών της Ε.Ε. –με έναν αστερίσκο για το κατά πόσο η μεταφορά μετοχών για λογαριασμό Ρώσου ολιγάρχη με τη βοήθεια της PwC εμπίπτει ή όχι στις κυρώσεις.
Αυτό δεν σημαίνει πως η έρευνα πέρασε απαρατήρητη, όπως διατείνονται κάποιοι χαιρέκακοι που επιχείρησαν να ακυρώσουν όσα γράφτηκαν (και τα οποία λίγοι έχουν προλάβει να διαβάσουν και να χωνέψουν στο σύνολό τους).
Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από την υπερβολική προσμονή που επέδειξαν το κοινό και οι δημοσιογράφοι, λες και ερχόταν το όγδοο βιβλίο Harry Potter, ο χαμένος τόμος του Άρχοντα των Δακτυλιδιών, ή το director’s cut ενός Rise of Skywalker όπως έπρεπε να ήταν πριν το κατασφάξει η Disney.
Πώς εξηγείται η προσμονή και το τεράστιο ενδιαφέρον για τα ευρήματα της έρευνας «Cyprus Confidential», από πολίτες και δημοσιογράφους, αλλά και το άγχος που έπιασε την πολιτική τάξη που έσπευσε να μας διαβεβαιώσει πως ναι, –αυτή τη φορά– ορκίζομαι, δεσμεύομαι πως έχω αλλάξει και θα το δεις στην πράξη – και πως όλα θα διερευνηθούν;
Εξηγείται από το γεγονός πως τα ΜΜΕ στην Κύπρο λειτουργούν στην πλειοψηφία τους υποστελεχωμένα, χωρίς όρεξη, χρόνο και bandwith να ασχοληθούν με τη διερεύνηση και την ουσία των πραγμάτων –και όλα αυτά πριν πέσουν στους δεσμούς των εξαρτήσεων και των συμφερόντων, που επιτρέπουν κάποια θέματα και κάποια όχι.
Ό,τι γίνεται, σε ενδελεχή ανάλυση και ρεπορτάζ, είναι άθλος και αποτέλεσμα της βίδας που έχουν μεμονωμένα άτομα ή αρχισυντάκτες που σπρώχνουν για το κάτι περισσότερο –σε αυτήν την κατηγορία εμπίπτουν και τα βιβλία του Μ. Δρουσιώτη (που παρά τις όποιες αδυναμίες μπορείς να εντοπίσεις, πήγε πολύ πιο μπροστά από τα ΜΜΕ). Οι πολίτες όμως έχουν ήδη μάθει να μην περιμένουν αποκαλύψεις από τα ΜΜΕ τους. Και η πολιτική τάξη, συγγνώμη, δεν μας φοβάται.
Αυτόν από τον οποίο περιμένουν κάτι διαφορετικό πλέον οι πολίτες, και φοβάται η πολιτική τάξη, είναι τα διεθνή ΜΜΕ. Χωρίς το βίντεο του Al Jazeera ποτέ δεν θα είχαμε την κινητοποίηση των πολιτών και την πτώση του Δ. Συλλούρη. Έκτοτε όλοι ελπίζουν σε μια συνέχεια, σε ένα νέο βίντεο που θα ανοίξει περισσότερο τα μάτια μας. Το οποίο δεν είδαμε ποτέ.
Το καλό της σημερινής εποχής είναι πως η Κύπρος είναι διασυνδεδεμένη με χίλιους τρόπους με τις οικονομίες, τις κοινωνίες και τη διακυβέρνηση των χωρών της υπόλοιπης Ευρώπης, αλλά και με τις δομές της Δύσης, και όσες υπάρχουν ακόμα παγκόσμια. Ό,τι κάνουμε μπορεί πολύ γρηγορότερα να γίνει αντιληπτό στο εξωτερικό, να θεωρηθεί πως προσβάλλει αρχές και νόμους και να αποκαλυφθεί.
Το κακό της σημερινής εποχής είναι πως η Κύπρος είναι διασυνδεδεμένη με χίλιους τρόπους με τις οικονομίες, τις κοινωνίες και τη διακυβέρνηση των χωρών της υπόλοιπης Ευρώπης, αλλά και με τις δομές της Δύσης, και όσες υπάρχουν ακόμα παγκόσμια. Και όταν τα παιχνίδια της πολιτικής μας τάξης προσβάλλουν συμφέροντα, γινόμαστε στόχος.
Ως ένα βαθμό είναι καλό τα μάτια των εταίρων μας στον υπόλοιπο κόσμο να στρέφονται πάνω μας και να μας κρατούν υπόλογους. Αλλά αν δεν θέλουμε να είμαστε έφηβοι που μας μαλώνουν οι γύρω μας σε ετεροχρονισμένες διεθνείς αναλύσεις για τη «Μόσχα της Μεσογείου», ή θύματα των κουτοπόνηρων Κύπριων διεφθαρμένων πολιτικών και των πιο εξασκημένων και με περισσότερα εργαλεία διεθνών συναδέλφων τους, θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως πολίτες και ως Τύπος.
Στις Βρυξέλλες, τουλάχιστον, το σκάνδαλο απασχόλησε τους τεχνοκράτες και την πολιτική τάξη αλλά όχι τους δημοσιογράφους, πέρα από ελάχιστες περιπτώσεις. Γιατί δεν έμαθαν κάτι νέο. Το θέμα πέρασε και χάθηκε από την ειδησεογραφία, όπως θα γίνει σταδιακά και στην Κύπρο.
Και αυτό μας θυμίζει πως κανείς δεν θα κάνει για λογαριασμό μας αυτό που εμείς χρειαζόμαστε, όπως το χρειαζόμαστε.
