Του Γιώργου Κακούρη
Η είδηση για τον διορισμό της Μαρία Άνχελα Ολγκίν (Κουέγιαρ)* ενεργοποίησε όλα τα ένστικτα των σχολιαστών - επαγγελματιών και ερασιτεχνών –του Κυπριακού. Από το προκαταβολικό ψείρισμα του βιογραφικού της για να εντοπίσουμε πού βρίσκεται η παγίδα, στην ψυχαναγκαστική σύγκριση των διεθνών διενέξεων με τις οποίες έχει ασχοληθεί με τις δικές μας, μέχρι τη μοιρολατρική αυτολύπηση και τις εικασίες για το μέχρι πότε θα αντέξουμε πριν τη βγάλουμε τουρκόφιλη.
Είναι όλα απίστευτα βαρετά, μιας άλλης γενιάς και ενός άλλου κόσμου από τον σημερινό. Είμαστε στο timeline ενός near future πολιτικού θρίλερ: ένας μεγάλος πόλεμος με την άμεση και έμμεση συμμετοχή μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων βρίσκεται σε εξέλιξη για πρώτη φορά από τους πολέμους στην πρώην Γιουγκοσλαβία και αρχίζει να θυμίζει εποχές παγκοσμίων πολέμων, η Χαμάς και το Ισραήλ αποφάσισαν να αλληλοεξοντωθούν αυτή τη φορά οριστικά, η τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης περνά στο επόμενο της στάδιο και αλλάζει ήδη την καθημερινότητα, το κλίμα της Γης έχει αλλάξει χωρίς επιστροφή, και πάνω από μία χώρες και ιδιώτες τρέχουν να φτάσουν στη Σελήνη και μετά στον Άρη.
Η κυπριακή πολιτική τάξη δεν έχει καταλάβει πως το σλόγκαν Άιντε για άστρα που ευθυγραμμίζονταν, το οποίο σάρκαζαν και ειρωνεύονταν ως πιο τσιάκκοι, ήταν, αν όχι μια σωστή πρόβλεψη, ένα χρήσιμο πλαίσιο κατανόησης του κόσμου. Ακόμα και αν τότε οι συνθήκες δεν ήταν αρκετά κατάλληλες για τέως και νυν να πάρουν γενναίες αποφάσεις ή να αναλώσουν πολιτικό κεφάλαιο, σίγουρα σήμερα δεν είναι καθόλου κατάλληλες. Ας παντρέψουμε τα κλισέ του Κυπριακού με ένα άλλο κλισέ, αυτό του rebranding χωρών ως «Τάδε 2.0», δηλαδή της αναβαθμισμένης εκδοχής, αγγλιστί «two point o» και στα ελληνικά (όπως βάφτισε ο Κ. Μητσοτάκης το Σχέδιο Ανάκαμψης) «δύο τελεία μηδέν».
Το Κυπριακό σήμερα δεν είναι πια ένα πρόβλημα το οποίο τυγχάνει διαπραγμάτευσης στο ξεχωριστό εκείνο παράλληλο σύμπαν το οποίο οι πολίτες έβλεπαν μόνο από το παράθυρο που άνοιγε στα ΜΜΕ όταν υπήρχε διαδικασία, ακούγοντας πως «σε καλό κλίμα διεξήχθη η συνάντηση των ηγετών» ή των διαπραγματευτών. Δεν αρκεί πλέον η γλώσσα των συγκλίσεων και των αποκλίσεων που θα αφορούσαν ένα μακρινό μέλλον, τη μέρα του «τζαι του χρόνου στα σπίθκια μας» ή του «ώσπου να γινείς 18 εν θα έσιει στρατό».
Το Κυπριακό σήμερα είναι αυτό του ντε φακτό κρατιδίου στο βόρειο τμήμα του νησιού που ξεπλένει μαύρο χρήμα α λα κυπριακά, αλλά χωρίς τον ευρωπαϊκό έλεγχο και λογοδοσία που έδωσε στο νότιο τμήμα την ευκαιρία, δυνητικά, να απεξαρτηθεί. Είναι αυτό των Ρωσοκύπριων, Αφρικανοκύπριων και Κύπριων καταγωγής από χώρες πέραν των μητέρων πατρίδων, που αύριο θα αναζητήσουν λόγο και εκπροσώπηση των ταυτοτήτων τους. Είναι αυτό των Τουρκοκύπριων από μικτούς γάμους στους οποίους αρνούμαστε την υπηκοότητα. Είναι το Κυπριακό της απερήμωσης και των κυμάτων σκόνης από τις ακτές της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής που δεν δείχνουν ταυτότητα στην πράσινη γραμμή για να περάσουν. Είναι το Κυπριακό της συνεχούς πρόσμιξης των κοινοτήτων, στο εμπόριο, στον έρωτα και τη ζωή, και των παράλληλων μονολόγων.
Δεν μπορούμε να περιγράψουμε, να κατανοήσουμε και να ζήσουμε στο σήμερα με λέξεις του χθες. Δεν έχουν τίποτα απολύτως να προσθέσουν στις ζωές μας και τις πολιτικές και κοινωνικές προκλήσεις του μέλλοντος boomers της πολιτικής που μαλώνουν στο X (πρώην Twitter) για το αν η Μαρία Άνχελα Ολγκίν (Κουέγιαρ)* είναι εκ του προοιμίου τουρκόφιλη, ή αν θα πρέπει να υπάρξει χρονοδιάγραμμα. Ούτε οι προβλέψιμες δηλώσεις τεμπέληδων Ε/κ πολιτικών τον Ιούλιο για την τουρκική εισβολή και τεμπέληδων Τ/κ πολιτικών τον Δεκέμβριο για τα Ματωμένα Χριστούγεννα.
Η «εποχή Ολγκίν (Κουέγιαρ)*» του Κυπριακού θα είναι η πρώτη αυτής της νέας φάσης. Στην οποία πρέπει να βρούμε λύσεις και απαντήσεις για το τώρα, όχι για το αύριο, για πραγματικά προβλήματα, όχι για εύκολη πολιτική καριέρα.
*Επειδή τηρούμε τις δημοσιογραφικές παραδόσεις, και αυτή η απεσταλμένη γίνεται ήδη αντικείμενο συζήτησης για τη σωστή γραφή και προφορά του ονόματος στο πλαίσιο της σάγκας «η βραχονησίδα ανακαλύπτει τον κόσμο», μετά τον «κ. Μουν» και τον «Έσπεν Έιντε», και για το κατά πόσο κόφκει συγγενής του Χαβιέρ Φελίπε Ρικάρδο Πέρεθ ντε Κουέγιαρ υ ντε λα Γέρρα. Από το βιογραφικό της στη σελίδα του υπουργείου Εξωτερικών της Κολομβίας φαίνεται (spoiler alert) να μην είναι. Και φαίνεται πως το προτιμώμενο επίθετο είναι το Ολγκίν.
