Του Γιώργου Κακούρη
Ενώ ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ενημέρωνε τους εταίρους στις Βρυξέλλες για τα όσα κάνει η Τουρκία και η τ/κ πλευρά, ο Πενταδάκτυλος συνέχισε να καίγεται, με μέσα και από τις δύο πλευρές, το Ισραήλ και την Τουρκία να προσπαθούν να θέσουν την πυρκαγιά υπό έλεγχο.
Την ίδια στιγμή η πολιτική ηγεσία της χώρας βρίσκεται στον κόσμο της. Ο Ερσίν Τατάρ κάνει λόγο για συνεργασία για κατάσβεση των πυρκαγιών μόνο στη βάση της συνεργασίας δύο κρατών, και ασχολείται με τα στενά και ανόητα όνειρα για ένα ξεχωριστό κράτος στη βόρεια Κύπρο το οποίο θα μένει στη μιζέρια της εξάρτησης από την Τουρκία.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επαναπαύεται στα ΜΟΕ μιας άλλης εποχής που επανέφερε και τα οποία ως αναμενόταν δεν βρήκαν ανταπόκριση, επικαλείται το Δόγμα Κούσιου (ο οποίος είχε πει στην Κατερίνα Ηλιάδη στον 107,6 για το άνοιγμα των Βαρωσίων «τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση και δεν το έκανε;») και προσθέτει ψηφίσματα και συμπεράσματα στον μακρύ κατάλογο των ψηφισμάτων που έχουν αξία μόνο αν τα αξιοποιήσεις.
Ούτε ο Αναστασιάδης ούτε ο Τατάρ δείχνουν να επείγονται όσον αφορά την αντιμετώπιση το συντομότερο των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής στην υπό ερήμωση Κύπρο, πέρα από κάποιες πρωτοβουλίες της Κύπρου που είναι καλή αρχή αλλά δεν αποτελούν κεντρικό άξονα πολιτικής και επικοινωνίας.
Και σίγουρα δεν υπάρχει καμία ώθηση σχετικά με την αντιμετώπισή τους όσον αφορά το γεγονός πως οι φυσικές καταστροφές που δεν σταματούν σε κανονικά σύνορα σίγουρα δεν θα σταματήσουν στην πράσινη γραμμή. Με άλλα λόγια, «οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα έπρεπε να είναι δικαιολογίες για τις δύο κοινότητες» έλεγε την Παρασκευή στην Κάτια Σάββα και στον Alpha ο Μιχάλης Λοϊζίδης, συμπρόεδρος της δικοινοτικής επιτροπής για το Περιβάλλον.
Ο κ. Λοϊζίδης είναι ένας από τους πολλούς Ε/κ και Τ/κ τεχνοκράτες και ειδικούς που μέσω των δικοινοτικών επιτροπών επιλύουν προβλήματα παρά την έλλειψη βούλησης των πολιτικών ηγεσιών, σε θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς, εκπαίδευσης, επικοινωνιών, αντιμετώπισης του εγκλήματος. Και βρίσκουν τους τρόπους γιατί θέλουν να το κάνουν. Αυτό που χρειάζεται σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών δεν είναι διαβουλεύσεις για αναζήτηση της φόρμουλας για να εξυπηρετηθούν τα κοινοτικά πολιτικά συμφέροντα αλλά γρήγορη δράση, επεσήμανε ουσιαστικά ο κ. Λοϊζίδης.
Για παράδειγμα, είπε, θα μπορούσε να υπάρξει μια διευθέτηση για συμμετοχή εθελοντών και από τις δύο πλευρές σε προσπάθειες κατάσβεσης, κάτι που όπως είπε πρέπει να μπορεί να γίνεται γρήγορα. Φέρνοντας ως παράδειγμα την πρόσφατη πετρελαιοκηλίδα στις ακτές της Κύπρου, όπου το μόνο που έσωσε τις παραλίες της Αμμοχώστου ήταν μια αλλαγή στα θαλάσσια ρεύματα. Ο κ. Λοϊζίδης έσπευσε να διευκρινίσει πως το θέμα δεν πρέπει να προσεγγίζεται ως πολιτικό, έχοντας ίσως υιοθετήσει την ερμηνεία που θέλει το πολιτικό να ισούται με το μικροπολιτικό, το διεφθαρμένο, το μικροπολιτικό και την υπεράσπιση στενών συμφερόντων.
Η προσέγγιση αυτή από άτομα που αντιλαμβάνονται και ενεργούν σωστά σε ένα πολιτικό πλαίσιο είναι που επιτρέπει στους μικροπολιτικούς να ταυτίζονται με την πολιτική. Όμως η ιδέα του κ. Λοϊζίδη και όλες οι πρωτοβουλίες των δικοινοτικών τεχνικών επιτροπών είναι εξ ορισμού πολιτικές πράξεις.
Αφορούν την προστασία και την προώθηση του συμφέροντος των πολιτών και στις δύο πλευρές, ως κατοίκου ενός γεωγραφικού χώρου, ο οποίος χρειάζεται να ενοποιηθεί πολιτικά ώστε να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και προς όφελος των κατοίκων του. Τι πιο πολιτικό από αυτό; Η λύση του Κυπριακού δεν είναι η Δευτέρα Παρουσία, δεν θα έρθει από την καλή διάθεση πολιτικών ηγετών ή εξωτερικές επιβολές. Ακόμα και αν έρθει μια διευθέτηση από αυτούς τους παράγοντες, η λύση είναι μια διαδικασία καθημερινής ζύμωσης κοινών συμφερόντων.
Και καλύτερα αυτά να γίνονται όταν δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις, για να αναλάβουν τα άτομα και οι ομάδες που πραγματικά ενδιαφέρονται για το μέλλον, την πρωτοβουλία της διαμόρφωσης του μέλλοντος. Αν είχαμε κυβέρνηση στο Κυπριακό, και όχι μια ομάδα διαχείρισης των κρίσεων μέχρι να αναλάβει τον μπελά ο επόμενος, θα προωθούσαμε ριζοσπαστικά ΜΟΕ όπως την διαμόρφωση των ε/κ δομών των τεχνικών επιτροπών σε ένα ενιαίο υφυπουργείο Επανένωσης που θα έπαιρνε κάποιες από τις αρμοδιότητες του Κυπριακού από το βαθύ κράτος του ΥΠΕΞ. Αλλά καιγόμαστε. Κυριολεκτικά. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τον Πρόεδρο να δεήσει. Ας πιέσουμε έστω τους υποψήφιους να δεήσουν να καταθέσουν ριζοσπαστικές προτάσεις.
