Του Παύλου Ξανθούλη
Σύμφωνα με τον περί Ταμείου Θήρας Νόμο, 185/1990 (άρθρο 3. Παράγραφος 1 εδάφιο 7), το κυνήγι στην Κύπρο εκλαμβάνεται ως «άθλημα», καθώς όπως ορίζεται, η ίδρυση του Ταμείου Θήρας στοχεύει, μεταξύ άλλων, και στην «εξύψωση του κυνηγετικού αθλήματος». Έτσι λοιπόν, με βάση τους νομοθέτες της κυπριακής πολιτείας, 38 χιλιάδες «αθλητές» ανανέωσαν τις άδειές τους και βρέθηκαν σε βουνά και λαγκάδια την περασμένη Κυριακή, για την πρώτη αυτή «αθλητική» εξόρμηση. Αν και δεν αμφισβητώ ότι η κίνηση στη φύση έχει ένα στοιχείο άθλησης, όπως επίσης και η σκοποβολή σε κινητό ή ακίνητο στόχο, έχω την εντύπωση ότι δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να διαγράψει και το γεγονός ότι το κυνήγι δεν είναι κυρίως αυτό ή έστω μόνο αυτό. Αλλά είναι κατά κύριο λόγο η θήρευση ζώων που προϋποθέτει βεβαίως την αφαίρεση της ζωής τους. Και γι’ αυτό άλλωστε η κυπριακή νομοθεσία αναφέρεται σε φόνευση ζώων, την οποία επιτρέπει και ρυθμίζει διά νόμου κατά την ανοικτή περίοδο κυνηγίου.
Έχοντας λοιπόν αυτά υπόψη, γίνεται κατανοητό ότι ο ορισμός του κυνηγίου ως «αθλήματος» στην κυπριακή νομοθεσία είναι αν μη τι άλλο, προκλητικά ατυχής. Το κυνήγι δεν είναι ούτε ποδόσφαιρο, ούτε καλαθόσφαιρα, ούτε μπορεί να παρομοιαστεί με την ενόργανη γυμναστική και τον στίβο. Άλλωστε εάν ήταν, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, του Δημητρίου Βικέλα και του Πιερ Ντε Κουμπερντέν, θα το είχε κατατάξει προ πολλού στα αθλήματα και δεν θα περίμενε τη νομοθεσία των φωστήρων της κυπριακής πολιτείας. Και αν αυτό γινόταν, τότε κάθε τέσσερα χρόνια, παρακολουθώντας ολυμπιακούς αγώνες, θα βλέπαμε 38 χιλιάδες Κυπρίους «αθλητές», να διαγωνίζονται σε ένα ολυμπιακό κυνηγετικό σαφάρι. Περιλαμβανομένου ενδεχομένως και του βουλευτή μας, γνωστού «κυνηγού-αθλητή», κ. Ανδρέα Θεμιστοκλέους. Ελπίζοντας και σε ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, το πρώτο για την Κύπρο μας. Χωρίς μάλιστα να κινδυνεύει κανείς με το φτηνό πρόστιμο 3000 ευρώ που κοστίζει η λαθροθηρία στην Κύπρο.
Επειδή όμως εικάζω ότι όλα αυτά ευτυχώς δεν θα γίνουν ποτέ και οι 38 χιλιάδες «αθλητές» μας θα συνεχίσουν να περιορίζονται σε εγχώριο κυνηγετικό σαφάρι, θεωρώ ότι οι σημερινοί μας νομοθέτες οφείλουν, αν μη τι άλλο, να εκσυγχρονίσουν την κυπριακή νομοθεσία για το κυνήγι. Το οποίο στη συνείδηση κάποιων από εμάς δεν είναι άθλημα. Και πριν από τον εκσυγχρονισμό, ίσως θα ήταν καλό να επιχειρηθεί και μια δημόσια διαβούλευση για να δούμε τις ανάγκες και τα προβλήματά μας. Μπορεί η Κύπρος να αντεπεξέλθει με 40 χιλιάδες κυνηγούς; Αριθμός που όπως κομπάζουν κάποιοι είναι ίσως ο ψηλότερος στον κόσμο, κατ’ αναλογία πληθυσμού. Έχει τις απαραίτητες υπηρεσίες ελέγχου; Πόσοι απασχολούνται στο Ταμείο Θήρας; Προλαβαίνουν να κάνουν τη δουλειά τους; Τι θα γίνει με την ασφαλιστική κάλυψη των κυνηγών και τα ατυχήματα που καταγράφονται; Μήπως υπάρχει ανάγκη απαγόρευσης ή έστω θέσπισης ενός ορίου ηλικίας για τα παιδιά που συνοδεύουν συγγενικά πρόσωπα στο κυνήγι; Τόσο για την ψυχική τους υγεία, όσο και για να αποφευχθούν ατυχήματα; Ο Γιώργος Περδίκης είχε ορθώς υποβάλει πρόταση νόμου επί του προκειμένου, η οποία δυστυχώς απορρίφθηκε πριν καν πάει στην Ολομέλεια.
Τα ζητήματα που εγείρονται είναι πολλά και οι ευθύνες του κράτους ακόμη περισσότερες. Όσες ενδεχομένως και οι ψήφοι των κυνηγών, οι οποίοι διεκδικούν και εξασφαλίζουν συνεχώς περισσότερα. Άλλωστε, η πολιτεία, περιλαμβανομένων της υφιστάμενης κυβέρνησης και του υπουργού Γεωργίας Κώστα Καδή έχουν ικανοποιήσει πολλά από τα «θέλω» των κυνηγών. Όπως βεβαίως η συντριπτική πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων, με εξαίρεση τους Οικολόγους. Αν λοιπόν αυτή είναι η προσέγγισή μας ως κράτος, ως πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, τότε πολύ φοβάμαι ότι κινούμαστε στη λογική Τραμπ που δεν είχε χαλάσει χατήρι στους κυνηγούς. Σε βαθμό, ώστε ο κυβερνήτης του Ουισκόνσιν, ρεπουμπλικανός Σκοτ Γουόκερ, να υπογράψει νόμο (2017) για άρση του ηλικιακού ορίου σε όσα παιδιά θέλουν να πάρουν το όπλο τους και να πάνε κυνήγι. Ακόμη και σε ηλικία κάτω των 10 ετών. Ένα βήμα προς τον «τραμπισμό» το είχαμε άλλωστε επιχειρήσει, καθώς η κυπριακή πολιτεία συζητούσε το 2016, πρόταση της υφιστάμενης κυβέρνησης, για την έκδοση μαθητικής άδειας κυνηγού σε παιδιά ηλικίας από 14 ετών. Για να γίνονται όλοι «αθλητές» από τα 14 τους χρόνια! Δεν ντρεπόμαστε!
