Του Παύλου Ξανθούλη
«Σαν Δημοκρατικός Συναγερμός» πρωτοστατήσαμε στη μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είπε η πρόεδρος του κόμματος Αννίτα Δημητρίου, σε μια αποστροφή του λόγου της, με επίκεντρο τις επικείμενες τοπικές εκλογές της 9ης Ιουνίου. «Σαν Δημοκρατικός Συναγερμός», λοιπόν! Και όχι «ως Δημοκρατικός Συναγερμός». Είναι όμως δυνατόν η πρόεδρος του ΔΗΣΥ να μη γνωρίζει ότι το «Σαν», χρησιμεύει για μια παρομοίωση ή για μια ιδιότητα που ο ομιλητής θεωρεί ή εμφανίζει ως ψευδή ή αναληθή; Και ότι το «ως» δηλώνει ιδιότητα ή χαρακτηριστικό που ο ομιλητής θεωρεί ότι αληθεύει; Δηλαδή, η κα Αννίτα Δημητρίου θεωρεί ότι ο ΔΗΣΥ υφίσταται «Σαν», αλλά όχι «ως» πολιτικό κόμμα; Μοιάζει δηλαδή με ένα πολιτικό σχήμα, αλλά δεν είναι;
Εδώ λοιπόν κάτι πάει λάθος. Είτε τα ελληνικά της κας Δημητρίου δεν τη βοηθούν. Είτε ο ΔΗΣΥ πέρασε από το «ως» που υποδήλωνε ένα κόμμα με ισχυρό πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο της εποχής Κληρίδη, Μαρκίδη, Ιεροδιακόνου, ακόμη και αργότερα επί Αναστασιάδη, στην εποχή του «Σαν», αντανακλώντας κάτι πολύ διαφορετικό, που παραπέμπει σε ανυπαρξία παραγωγής πολιτικής από τη σημερινή ηγεσία, Δημητρίου-Δίπλαρου και λοιπών.
Πιθανολογώ ότι το πρόβλημα εστιάζεται και στις δύο κατευθύνσεις, με τη δεύτερη όμως, αυτήν της ανυπαρξίας ουσιαστικού πολιτικού λόγου της σημερινής ηγεσίας του ΔΗΣΥ και του περιγύρου της, να κυριαρχεί. Άλλωστε, «βοούν» τα κενά που καταγράφονται σε μεγάλα πολιτικά ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό, όπου η ηγεσία του ΔΗΣΥ ψέλλισε κάτι «σαν κριτική» (και όχι ως) προς την κυβέρνηση, αλλά κατάπιε τη γλώσσα της μετά τη συμφωνία Ε.Ε.-Λιβάνου (μια συμφωνία που μπάζει από παντού, αλλά δεν είναι της παρούσης). Ή όπως το Κυπριακό, όπου η Αννίτα Δημητρίου ευχαριστούσε τους Βρετανούς για τη διαχρονική τους στήριξη (!), τις ίδιες ακριβώς στιγμές που το Λονδίνο τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ψήφισμα για ανανέωση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, αφήνοντας να παρεισφρήσουν στοιχεία που οδηγούσαν σε εδραίωση των τουρκικών μεθοδεύσεων για «κυριαρχική ισότητα».
Αυτά τα κενά, αυτή η έλλειψη βαθιάς γνώσης μείζονων πολιτικών ζητημάτων, επιτρέπουν προφανώς στον καθένα, μεταξύ των οποίων και στην ίδια την κα Αννίτα Δημητρίου, να θεωρεί τον ΔΗΣΥ «Σαν» και όχι «ως» πολιτικό κόμμα. Τον σημερινό ΔΗΣΥ, όπως έχει μετεξελιχθεί από την ηγεσία Δημητρίου-Δίπλαρου και λοιπών και όχι βεβαίως τον ΔΗΣΥ του Κληρίδη και των άλλων βαριών πολιτικών ονομάτων. Κι αν η ίδια η πρόεδρος θεωρεί τον ΔΗΣΥ «Σαν» κόμμα, ποιοι είμαστε εμείς να επιμένουμε ότι ο σημερινός Δημοκρατικός Συναγερμός δεν είναι απλώς μια παρομοίωση πολιτικού σχήματος, όπως άλλωστε τον εκλαμβάνει η Αννίτα Δημητρίου, στη βάση των όσων ανέφερε;
Ενδιαφέρον είναι ότι μέσα σε όλα αυτά, η πρόεδρος του ΔΗΣΥ έθεσε και τον πήχη των εννοιών «πολιτικός» και «εμπειρία». Ανέφερε η κα Δημητρίου ότι «η Λευκωσία χρειάζεται τον Νίκο Τορναρίτη, η μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χρειάζεται τον πιο έμπειρο πολιτικό του Δημοκρατικού Συναγερμού». Δηλαδή, ο Νίκος Τορναρίτης όχι απλώς είναι η προσωποποίηση της έννοιας του πολιτικού αλλά είναι και ο πιο έμπειρος στον «Σαν ΔΗΣΥ».
Κι αν το πρώτο το παρακάμψουμε, παρά το γεγονός ότι σηκώνει συζήτηση το πόσους πραγματικούς πολιτικούς έχει σήμερα αυτός ο τόπος, για το δεύτερο, αυτό του «πιο έμπειρου πολιτικού του ΔΗΣΥ» τι να πούμε;
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει καταντήσει «Σαν», στις μέρες της σημερινής ηγεσίας Αννίτας Δημητρίου-Δίπλαρου. Με δικούς τους χειρισμούς και κατά συνέπεια με δική τους ευθύνη. Στα μικρά, τα εσωτερικά, η επιλογή του Νίκου Τορναρίτη για τον Δήμο της Λευκωσίας θυμίζει «μουσικές καρέκλες» και εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο εσωκομματικές σκοπιμότητες τακτοποίησης στελεχών «σαν» μια κακή παρτίδα σκάκι στην οποία μετακινείς τον ένα από εδώ και τον άλλο από εκεί, μοιράζοντας θέσεις και καρέκλες.
Έτσι ακριβώς και στα μεγάλα ζητήματα, η ηγεσία του ΔΗΣΥ επέλεξε να αρθρώσει λόγο στο μεταναστευτικό, όχι με γνώμονα το καλό της Κύπρου, αλλά για να επαναπατρίσει κάποιους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ, που αλληθωρίζουν προς ΕΛΑΜ. Αλλά και στο ζήτημα της στάσης της Βρετανίας στο Κυπριακό, όπου η κυπριακή κυβέρνηση έτρεχε να αποτρέψει τις μεθοδεύσεις του Λονδίνου, η πρόεδρος του ΔΗΣΥ επέλεξε να μοιράζει συγχαρητήρια στους Βρετανούς. Όλα αυτά, όσο κομψά και να το θέσουμε, είναι κάτι «Σαν» άσκηση πολιτικής, χωρίς κανένα υπόβαθρο, καμιά στόχευση, και με παντελή απουσία στρατηγικής.
