Του Παύλου Ξανθούλη
Η έννοια της «επιτυχίας» σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη είναι «η θετική κατάληξη προσπάθειας» και σύμφωνα με τη Wikipedia «η συνθήκη ικανοποίησης ενός καθορισμένου φάσματος προσδοκιών». Με άλλα λόγια, η έννοια της «επιτυχίας» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το αποτέλεσμα και την ικανοποίηση των στόχων που έχουν τεθεί. Χωρίς δηλαδή θετικό αποτέλεσμα, είναι τουλάχιστον αστείο κάποιος, όσο υποκειμενικά κι αν λειτουργεί, να επικαλείται και να επιστρατεύει την έννοια της «επιτυχίας». Και να βαπτίζει ένα ναυάγιο ως «επιτυχή προσπάθεια». Πόσω μάλλον όταν η βάπτιση επιχειρείται στην κολυμβήθρα μιας μικροπολιτικής προσέγγισης για την κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο ηγέτης ενός κράτους.
Στο διά ταύτα λοιπόν, όταν πριν από μερικές μέρες ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ρωτήθηκε στην τελευταία συνέντευξη του στο ΡΙΚ «τι κρατά ως υστεροφημία», διατύπωσε τον εξής ισχυρισμό: «Η Σύνοδος του Κραν Μοντανά αποτελούσε ενδεχόμενα τη μεγαλύτερη προσπάθεια που κατεβλήθη, επιτυχή μάλιστα προσπάθεια θα μπορούσα να πω, διότι σε εκείνη τη Σύνοδο ηγέρθησαν τα σημαντικότερα των θεμάτων, εκατατέθησαν χάρτες επί του εδαφικού και από την τουρκοκυπριακή πλευρά».
Διά στόματος Αναστασιάδη, το δεδομένο ναυάγιο του Κραν Μοντανά και οι «ευχές» του Αντόνιο Γκουτέρες για «καλή τύχη στους βόρειους και νότιους στην Κύπρο», βαπτίστηκαν ως μια «επιτυχής προσπάθεια», διότι απλώς συζητήθηκαν όλα τα θέματα. Και αποτελούν το κεντρικό σημείο της κληρονομιάς που ισχυρίζεται ότι μας αφήνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αν και είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι η Άγκυρα ευθύνεται για το ναυάγιο του Κραν Μοντανά και όχι η ελληνοκυπριακή πλευρά, θεωρώ τουλάχιστον ως ατυχή τον ισχυρισμό του Προέδρου Αναστασιάδη ότι το Κραν Μοντανά ήταν μια «επιτυχής προσπάθεια». Διότι απλούστατα, λύση του Κυπριακού δεν είχαμε, ενώ το πλαίσιο της εν λόγω Συνόδου, για το οποίο υπάρχουν αρκετές σκιές και διαφωνίες, υφίσταται μόνο για την ελληνοκυπριακή πλευρά, εν μέσω εκλογικών διαξιφισμών. Ούτε για την τουρκική πλευρά υφίσταται θέμα Κραν Μοντανά και πιθανότατα ούτε για τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία διά του γ.γ. παρέλαβαν την τουρκική πρόταση για λύση δύο κρατών, προσδίδοντας της επίσημη υπόσταση, ενώ συζητούν με το ψευδοκράτος «πρακτικές διευθετήσεις» για συμφωνία στρατιωτικού καθεστώτος. Αυτή την κληρονομιά δεν τη βλέπει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης; Ούτε την τοποθέτηση του κ. Γκουτέρες ότι είναι έτοιμος να τετραγωνίσει τον κύκλο, υπαναχωρώντας από τους δικούς του όρους εντολής και προσεγγίζοντας τις τουρκικές θέσεις, για λύση δύο κρατών; Αυτή την κληρονομιά, την οποία έχουμε λουστεί, ποιος μας την αφήνει;
Αν ανατρέξουμε και στην «κοινωνική κληρονομιά» της απερχόμενης κυβέρνησης, αυτή εξαντλείται στο ΓεΣΥ και το ΕΕΕ. Πέραν αυτών, πολύ φοβάμαι ότι με όρους τηλεόρασης, «πέφτει μαύρο». Τι να θυμηθούμε; Το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων και τον πλούτο που αντί να διοχετευθεί στο κράτος, συγκεντρώθηκε στα χέρια μερικών; Ή την υπουργό Ενέργειας Νατάσα Πηλείδου που ακόμη δεν έχει αντιληφθεί ότι όταν η τιμή των καυσίμων ανεβαίνει στην παγκόσμια αγορά, οι αυξήσεις επιβάλλονται σε χρόνο «ντε τε» στην Κύπρο και όταν οι τιμές πέφτουν ανά το παγκόσμιο, ο Κύπριος καταναλωτής είναι ο τελευταίος που το αισθάνεται; Μήπως τον υπουργό Μεταφορών Γιάννη Καρούσο που δεν πήρε είδηση ότι στις μεγάλες πόλεις δεν είναι δυνατόν, το 2023, να διακινούνται οχήματα Euro 3 και Euro 4, λόγω των ρύπων που εκπέμπουν; Ή τον υπουργό Γεωργίας Κώστα Καδή, στη διάρκεια της θητείας του οποίου, η ευημερία των ζώων άγγιξε το δάπεδο, καθώς οι νομοθεσίες που προωθήθηκαν να εξυπηρετούν οτιδήποτε άλλο, εκτός από τα σκυλιά και τα γατιά, τις φιλοζωικές και τους εθελοντές που δίνουν καθημερινή μάχη; Ποιο νομικό πλαίσιο και τι γενικότερα άφησε πίσω του ο κ. Καδής για την ευημερία των ζώων; Ή τι αφήνει πίσω της η πλειοψηφία των «αρίστων» υπουργών της απερχόμενης κυβέρνησης, ώστε να το επικαλεστεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν δείχνει πάντως να πτοείται. Και όπως κατέδειξε η ατάκα του για το Κραν Μοντανά, μπορεί με κάθε ευκολία, να βαπτίζει ως επιτυχία την κάθε αποτυχία της κυβέρνησής του και να ισχυρίζεται ότι μας την αφήνει και ως κληρονομιά. Και εμείς θα πρέπει να την καταπιούμε αμάσητη; Έχω την εντύπωση, ότι με τέτοια κληρονομιά, το μόνο που θα μας έσωζε είναι το κληρονομικό δίκαιο και οι διατάξεις του. Για «αποποίηση κληρονομιάς».
