Το βάρος της ευθύνης

Όταν την περασμένη βδομάδα ανακοινωνόταν το ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Συναγερμού για τις ευρωεκλογές, αυτό που προκαλούσε εντύπωση ήταν ο αποκλεισμός του Μάριου Πελεκάνου από την εξάδα. Εντύπωση, γιατί μόλις το περασμένο καλοκαίρι, η συναγερμική βάση τον εξέλεγε πρώτο σε σταυρούς προτίμησης για την αντιπροεδρία του κόμματος, ενώ σήμερα, το κατεξοχήν πολιτικό σώμα του ΔΗΣΥ, το Πολιτικό Γραφείο, έκρινε διά της ψήφου του ότι έπρεπε να μείνει εκτός ψηφοδελτίου.

Η αντίδρασή του ήταν ομολογουμένως άμεση, υποβάλλοντας παραίτηση από την αντιπροεδρία του κόμματος. Και προτού κάποιος προλάβει να τον πιστώσει με πολιτική ευθιξία, ότι δηλαδή εξέλαβε το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών ως τιμωρία για τον τρόπο που η ηγεσία χειρίστηκε τις εκλογές, ο ίδιος άρχισε να αφήνει υπονοούμενα. Υπονοούμενα που οδηγούσαν το κόμμα σε ακόμα μεγαλύτερη εσωστρέφεια και που αναιρούσαν το επιχείρημα με το οποίο εξελέγη σύσσωμη η νέα ηγεσία. Αυτό της περιβόητης ενότητας. «Η Κύπρος είναι μικρή και γνωριζόμαστε» είπε με νόημα, ρίχνοντας μάλιστα βολές ότι αυτά που έγιναν στο παρασκήνιο οδήγησαν στην παραίτησή του και αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι που γέμιζε εδώ και καιρό.

Όμως, αν ο Μάριος Πελεκάνος κατάφερε τόσο σύντομα να γίνει πολιτικός αστέρας και να ανέλθει τελικώς στα ανώτατα δώματα της ηγεσίας του ΔΗΣΥ, οφείλεται και στο παρασκήνιο που εκτυλισσόταν διαχρονικά εντός του κόμματος. Από αυτό το σύστημα προτάχθηκε –για να μην πει κανείς ότι χρησιμοποιήθηκε– η ακροδεξιά ρητορική που πρόθυμα αναπαρήγαγε για να ανελιχθεί στο κόμμα. Η Κύπρος είναι μικρή και γι’ αυτό τον λόγο όλοι γνώριζαν πως το παρασκήνιο που προωθούσε συγκεκριμένη δισταυρία υποψήφιων βουλευτών και τον περιλάμβανε, ήταν αυτό που πολλαπλασίασε τις ψήφους του στις βουλευτικές εκλογές. Αυτό το εσωκομματικό σύστημα ήταν που τον επέλεξε κυβερνητικό εκπρόσωπο, αυτό το σύστημα τον ανέδειξε αντιπρόεδρο του κόμματος. Όσο ο ίδιος ήταν ευνοημένος του συστήματος, όσο ανέβαινε θεαματικά τις σκάλες της εξουσίας, δεν έβλεπε πουθενά το παρασκήνιο. Όταν το ίδιο σύστημα αποφάσισε να ευνοήσει άλλους, φάνηκε σοκαρισμένος από το πώς αυτό λειτουργεί.

Όμως ο Μάριος Πελεκάνος δεν αποτελεί την εξαίρεση. Η αντίληψή του για το τι είναι η πολιτική θέση ευθύνης τείνει να μετατραπεί στον κανόνα. Το είδαμε και με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ένα πρόσωπο που ευνόησαν όσο κανέναν άλλον οι συγκυρίες, πλέον καταγγέλλει το σύστημα για την εικόνα του που καταρρέει.

Το βλέπουμε και με την υπόλοιπη ηγεσία του ΔΗΣΥ, όσο ο ένας προσπαθεί άγαρμπα να μετακυλήσει στον άλλο τις ευθύνες τού μπάχαλου που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Οι νεωτερισμοί, η εκ βάθρων ανανέωση δεν αρκεί προφανώς για να ανατάξει τον ΔΗΣΥ και τον τόπο. Το κόμμα της Δεξιάς βρίσκεται ίσως στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του. Χρειάζεται πρόσωπα που έχουν συγκεκριμένο πλάνο για το πώς θα οδηγήσουν το κόμμα μακριά από την εσωστρέφεια. Πρόσωπα που αντιλαμβάνονται το βάρος της ευθύνης που συνοδεύεται από τη θέση εξουσίας που κατέχουν.

Αυτό βεβαίως δεν αφορά μόνο τον ΔΗΣΥ αλλά την πολιτική, όπως παράγεται ευρύτερα. Αυτό το πολιτικό σύστημα έχει χορτάσει από όσους μπαίνουν τυχοδιωκτικά στην πολιτική αρένα για να       αρπάξουν λαίμαργα όσα περισσότερα μπορούν. Χρειάζεται τους τολμηρούς που είναι έτοιμοι να αφομοιώσουν τους κραδασμούς για να επιβιώσει ο τόπος. Αυτούς που αντιλαμβάνονται πως οι θέσεις εξουσίας συνοδεύονται συνήθως και με τη δική τους προσωπική φθορά. Μία φθορά που είναι έτοιμοι και να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν.

Στο μεσοδιάστημα όμως θα παρακολουθούμε να μεταφράζουν τη θέση ευθύνης ως το σκαλί για τη μετάβασή τους στις Βρυξέλλες, στην προεδρία της Βουλής και στην προεδρία της Δημοκρατίας. Η ιστορία μέχρι σήμερα μας δίδαξε πως ούτε το πολιτικό κεφάλαιο έχουν για να διαχειριστούν τις μεγάλες κρίσεις ούτε τον πολιτικό χαρακτήρα που χρειάζεται για να αντιμετωπίσουν τις ήττες με μεγαλοψυχία. Και πως στην αποχώρησή τους προκαλούν μεγαλύτερο θόρυβο από ό,τι η ίδια η πολιτική τους πορεία.