Της Μαρίνας Οικονομίδου
Λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου να παύσει τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη και ενόσω η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα άρχισαν ήδη να πολώνονται από την απόφαση, ο πρόεδρος του συγκυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος αναρτούσε φωτογραφίες από τις οικογενειακές στιγμές του στο Λονδίνο. Ήταν μία γκάφα που προσπάθησε βεβαίως να διορθώσει με την επιστροφή του από το ταξίδι στηρίζοντας αναφανδόν και παντού τον παυθέντα πλέον γενικό ελεγκτή. Όμως, η χρονική συγκυρία της ατυχούς ανάρτησης είχε τη δική της σημειολογία και αυτή αναπόφευκτα καταγράφηκε. Έστελνε πρώτα το μήνυμα της υποκρισίας. Και αυτό γιατί, ενώ στον προεκλογικό του 2021, ο Νικόλας Παπαδόπουλος είχε κάνει σημαία τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη και τον αγώνα που έδιναν κατά τα άλλα κατά της «πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης» σταυρώνοντας μάλιστα τον προϋπολογισμό, σήμερα, στην απόλυσή του συμμάχου του, δήλωνε ηχηρά απών.
Υπήρχε όμως και η ουσία στο όλο ζήτημα που ξεπερνούσε το επικοινωνιακό κομμάτι. Ο πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος της συγκυβέρνησης φάνηκε σε αυτή την κρίση αμήχανος να διαχειριστεί το ίδιο του το κόμμα. Μέρος του οποίου όχι μόνο δεν βοηθούσε την κυβέρνηση στην κρίση που εκτυλισσόταν, αλλά δυναμίτιζε με τους χειρισμούς του την κατάσταση και εξελισσόταν σε μέρος του προβλήματος. Η κίνηση λοιπόν του Ζαχαρία Κουλία να προειδοποιήσει για θεσμική εκτροπή, ήταν αρκετή για να επιβεβαιώσει πώς μία χώρα μετατρέπεται εύκολα σε περίγελο και οι πολίτες της όμηροι ενός επικίνδυνου λαϊκισμού, όταν υπάρχει πολιτικό κενό. Για την ομαλότητα, λοιπόν, θα ανέμενε κανείς πως ο Νικόλας Παπαδόπουλος, αυτός που καρατόμησε το μισό του κόμμα για την ήττα των προεδρικών εκλογών του 2018, θα έβρισκε τρόπο να συμμορφώσει τον βουλευτή του και την εκτροπή του. Για τον Νικόλα Παπαδόπουλο, όμως, ήταν απλώς μία συνηθισμένη Δευτέρα με ηλιοφάνεια.
Η ιστορία Κουλία ήγειρε όμως και το εξής ερώτημα: Θέλει πλέον το ΔΗΚΟ να είναι μέρος της λύσης ή προτιμά να κρατήσει αποστάσεις; Και αν η απάντηση είναι η δεύτερη, τι σημαίνει αυτό για τη σοβαρότητα ενός κόμματος που ένα χρόνο πριν υποστήριζε πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι η αλλαγή εκείνη που αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί; Γιατί το μήνυμα που εστάλη είναι πως το ΔΗΚΟ είναι ένα κόμμα, χωρίς οδηγό, χωρίς πλάνο και κυρίως χωρίς αξιοπιστία.
Η κατάσταση στο Δημοκρατικό Κόμμα, βεβαίως, δεν αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα του Νίκου Χριστοδουλίδη. Αποτελεί τον κανόνα λειτουργίας, μιας κυβέρνησης που βρίσκεται πλέον σε αχαρτογράφητα νερά. Χωρίς στιβαρή ηγεσία και αξιόπιστα κόμματα. Και χωρίς συνεννόηση.
Γιατί η κρίση θα μπορούσε να αποφευχθεί με την παρέμβαση του ίδιου του Προέδρου. Ο Πρόεδρος όχι μόνο δεν εκτόνωσε την κρίση με μία θεσμική παρέμβαση, όπως όφειλε να κάνει. Δεν μπήκε στον κόπο να ενημερώσει τους εταίρους του για τις προθέσεις του. Η μόνη στιγμή που αποφάσισε να παρέμβει ήταν όταν η πρόεδρος της Βουλής πήρε το παιχνίδι πάνω της και ο ίδιος ανησύχησε πως θα κερδίσει εκείνη πολιτικούς πόντους με ορίζοντα το 2028.
Αν όμως δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους για να αποφευχθεί μία αχρείαστη κρίση, τότε τι θα γίνει στα μεγάλα ζητήματα; Πόσες άλλες κρίσεις θα εκκολαφθούν όταν εκπέμπεται η εικόνα μιας ακυβέρνητης πολιτείας; Μίας κυβέρνησης που αμήχανα παρακολουθεί να συμπαρασύρεται από τη μία κρίση στην άλλη; Μιας κυβέρνησης που επιβεβαιώνει μέρα με τη μέρα τούς πιο κακόπιστους, ότι από καθαρή τύχη συνεχίζουμε να υπάρχουμε.
Υγ. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται η στήλη, ο ισοβίτης καταδικασθείς για άγρια εγκλήματα που διέφυγε της προσοχής εφτά αστυνομικών που τον συνόδευσαν στο σπίτι του για τραπέζι, δεν έχει βρεθεί. Ο αρχηγός της Αστυνομίας εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση του όπως και ο υπουργός Δικαιοσύνης. Αν η διαχείριση της υπόθεσης δεν επιβεβαιώνει μία χώρα-παρωδία, σίγουρα καταδεικνύει την τραγική ανικανότητα και τις παραλείψεις τους. Και σίγουρα εγείρει το εξής ερώτημα: Τελικά ανάληψη ευθύνης από κάποιον υπάρχει σε αυτόν τον τόπο;
economidoum@kathimerini.com.cy
