Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την εβδομάδα που πέρασε μία νέα συνωμοσία ανακάλυπταν οι μονίμως εθνικώς ανησυχούντες. Το κόμμα της Ακροδεξιάς, το ΕΛΑΜ, καλούσε την υπουργό Παιδείας σε παραίτηση, όταν δημοσιεύματα και διαρροές ήθελαν μη κυβερνητικό οργανισμό να διοργανώνει εκδρομές μαθητών και εκπαιδευτικών στα κατεχόμενα. Κατήγγειλαν μάλιστα το υπουργείο πως δεν εξυπηρετεί την ελληνορθόδοξη παιδεία, αλλά μία ποικιλόμορφη διαπαιδαγώγηση η οποία προσπαθεί να εξυπηρετήσει «αλλότριες προθέσεις». Εμβρόντητοι παρουσιάζονταν και άλλοι βουλευτές. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας Παύλος Μυλωνάς, για παράδειγμα, προειδοποιούσε με παραίτηση, ο Χρύσανθος Σαββίδης εξοργιζόταν και ο Ζαχαρίας Κουλίας σιγόνταρε πως αν αυτά τα προγράμματα εκπροσωπούν την κυβέρνηση, τότε «εμείς δεν έχουμε θέση στην κυβέρνηση».
Ένα δικοινοτικό πρόγραμμα που λειτουργούσε από το 2016, ήταν μέχρι σήμερα άγνωστο προφανώς στους άγρυπνους φρουρούς του ελληνισμού και της ορθοδοξίας. Όπως άγνωστες ήταν και οι κινήσεις του προέδρου Χριστοδουλίδη τον οποίο όλοι αυτοί εξέλεξαν, όταν μόλις τον περασμένο Ιανουάριο κατήγγειλε τον Ερσίν Τατάρ για αδιαλλαξία χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την αναστολή της συμμετοχής της τ/κ πλευράς στο βραβευμένο όπως έλεγε πρόγραμμα Imagine, που διοργάνωνε η Τεχνική Επιτροπή για την Εκπαίδευση και υπογράμμιζε πως αυτό το πρόγραμμα προωθούσε την ειρήνη και τη συμφιλίωση μέσω της εκπαίδευσης. Το δικοινοτικό έργο των επιτροπών αλλά και των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων υποστήριζε όπως φάνηκε και η πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αννίτα Δημητρίου, όταν τον περασμένο Μάιο πραγματοποιούσε επίσκεψη στο Σπίτι της Συνεργασίας, φωτογραφιζόταν με μέλη του Ομίλου Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας, υπογραμμίζοντας την ανάγκη Τ/κ και Ε/κ γυναίκες να δουλέψουν από κοινού με προτάσεις για την ενεργότερη εμπλοκή γυναικών στις διαπραγματεύσεις. Ο ενορχηστρωμένος ολοφυρμός εννέα χρόνια μετά συνεπώς δεν επιβεβαίωσε μόνο το πόσο ανεπαρκείς είναι στον κοινοβουλευτικό ρόλο τους. Εμπέδωσε κυρίως πως ο πατριωτισμός αποτελεί ένα ευκαιριακό όπλο στα χέρια τους που στόχο έχει να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Παραπλανώντας τους πολίτες, ενισχύοντας το μίσος, τον φόβο και την καχυποψία. Κάποια στιγμή θα ήταν καλό να δούμε σοβαρά την επάρκεια των προσώπων που συμμετέχουν στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής. Αν έχουν τη θέληση να πάρουν την εκπαίδευση ένα βήμα παραπέρα, αν η σύγκρουση συμφερόντων κάποιων εξ αυτών, τους εμποδίζει να αποφασίζουν με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Και να διερωτηθούμε αν τελικά κρατούν την παιδεία όμηρο των δικών τους ιδεοληψιών και προκαταλήψεων. Κυρίως, όμως, όμηρο των δικών τους πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.
Κάποια στιγμή, όμως, θα ήταν καλό να δούμε και τη ζημιά που προκαλούν εκπαιδευτικοί κύκλοι, οι οποίοι μεθοδευμένα καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία. Γιατί ενώ η παιδεία θα έπρεπε να προάγει τη διαλεκτική, την κριτική σκέψη και τον δημοκρατικό διάλογο, εκπαιδευτικοί μπήκαν με ζήλο στο παιχνίδι στοχοποίησης. Παρουσιάζοντας συναδέλφους τους ως δούρειους ίππους ξένων συμφερόντων. Τη στιγμή που γνωρίζουν πολύ καλά πως το πρόγραμμα που πραγματοποιείται τα τελευταία εννέα χρόνια είναι σε εθελοντική βάση, γίνεται στον ελεύθερο χρόνο των μαθητών και με τη συγκατάθεση των γονέων τους. Σήμερα όμως είδαν υπονόμευση του ελληνισμού, σήμερα ανακαλύπτουν έντρομοι πως ξένα συμφέροντα ενδεχομένως να εισβάλλουν στα σχολεία. Σήμερα, που συγκυριακά συζητείται και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Η συζήτηση αυτή δεν θα έπαιρνε την τροπή που πήρε, αν φωνές του ορθολογισμού αποδομούσαν με επιχειρήματα όλον αυτό τον παραλογισμό. Πώς αναμένουν για παράδειγμα από τις νέες γενιές να αγωνιστούν και να μην ξεχάσουν τους τόπους που οι ίδιοι τους αποτρέπουν από το να γνωρίσουν; Και πώς ακριβώς θα εφαρμοστεί η λύση που κατά τα άλλα επιδιώκουμε, όταν πολιτικοί και εκπαιδευτικοί καλλιεργούν σε αυτούς την ιδέα πως θα πρέπει να υπονομεύσουν τη λύση. Η συζήτηση θα έληγε αν ο Πρόεδρος εξηγούσε τη ζημιά που κάνουν οι δηλώσεις τους στην επίτευξη λύσης. Αν η υπουργός Παιδείας δεν γινόταν υποχείριο εκβιασμών από εκπαιδευτικές οργανώσεις για να διατηρήσει την καρέκλα της. Αν η Αννίτα Δημητρίου συνέχιζε να εξάρει τη σημασία τέτοιων δράσεων, παρά να εκφράζει σήμερα ανησυχίες για το τι συμβαίνει στα παιδιά μας. Οι ακραίες φωνές έκαναν ανέκαθεν περισσότερο θόρυβο. Τα εύηχα συνθήματα και ο συναισθηματισμός πάντοτε κέρδιζε περισσότερο ακροατήριο. Το ανησυχητικό, πλέον, δεν είναι ότι ενισχύθηκαν οι φωνές της αδιαλλαξίας και της συντήρησης. Είναι ότι δυστυχώς ολοένα και περισσότερο χάνονται οι όποιες φωνές μετριοπάθειας. Αυτές που με ορθολογισμό και επιχειρήματα θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αντίβαρο. Αντίβαρο σε όλη αυτή την υποκρισία και τον σκοταδισμό που εμπεδώνεται μέρα με την ημέρα.
