Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τον Σεπτέμβριο που πέρασε, η κυπριακή κοινωνία παρακολουθούσε εμβρόντητη την είδηση ότι καταδικασθείς σε διά βίου φυλάκιση για τη δολοφονία της εγκύου συντρόφου του και της 3χρονης κόρης της, κυκλοφορούσε ελεύθερος στους δρόμους. Τραπέζωνε 23 άτομα στο πατρικό του στην Πάφο σε μία από τις εξόδους του και ενώ βρισκόταν κατά τα άλλα υπό τη στενή φρούρηση της ΜΜΑΔ κατάφερε να δραπετεύσει. Διασύροντας με την ευκολία της απόδρασής του την Αστυνομία και το υπουργείο Δικαιοσύνης. Και εμπεδώνοντας με την πράξη του την ανασφάλεια σε μία κοινωνία ήδη ευάλωτη από τη συνεχή ανεπάρκεια του σώματος.
Πολλά ήταν εκείνα που είχαν προηγηθεί της κωμικοτραγικής απόδρασης του ισοβίτη, που έστελναν το μήνυμα πως η Αστυνομία είναι ο μεγάλος ασθενής. Και ο τότε αρχηγός της Αστυνομίας Στέλιος Παπαθεοδώρου κατώτερος των περιστάσεων. Κατώτερος των περιστάσεων όχι μόνο επειδή αδυνατούσε να διαχειριστεί τις εκκολαπτόμενες κρίσεις που προέκυπταν, αλλά και γιατί δεν είχε αίσθηση της θέσης του. Θέση που προϋποθέτει ευθιξία και ανάληψη ευθύνης. Γιατί ενώ τα επεισόδια στη Χλώρακα και στη Λεμεσό ενίσχυαν το αίσθημα ανασφάλειας, τα έκτροπα στα γήπεδα αυξάνονταν και το πιστολίδι του οργανωμένου εγκλήματος λάμβανε χώρα εν μέση οδώ μέρα μεσημέρι, ο ίδιος έμενε αμετακίνητος στη θέση του. Μοιράζοντας, μεσούσης της κρίσης, και προσκλητήρια για τα παιδιά του που πάντρευε. Ούτε όμως όταν ο Πρόεδρος διέρρεε τη δυσφορία του για την ανεπάρκειά του, ούτε ακόμα όταν συζητούσε ανοικτά θέμα αντικατάστασής του σκέφτηκε να διευκολύνει την κατάσταση υποβάλλοντας την παραίτησή του. Χρειάστηκε ένας κομμωτής ισοβίτης να διασύρει ολόκληρο σώμα για να πάρει την απόφαση ο Πρόεδρος να τον καρατομήσει.
Αν όμως ο αρχηγός Αστυνομίας ελεγχόταν για την ανεπάρκειά του και έπρεπε να παραιτηθεί, τότε και ο πολιτικός του προϊστάμενος, ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν θα έπρεπε να έχει μερίδιο ευθύνης για όλο αυτό; Αντιθέτως, ο Μάριος Χαρτσιώτης παρουσιάστηκε ως ένας επιτήδειος ουδέτερος. Λες και όλη αυτή η κρίση δεν αφορούσε το υπουργείο του οποίου προΐστατο, αλλά ένα παράλληλο αρχηγείο. Και ενοχλημένος από το σενάριο παραίτησης, ξεκαθάριζε ότι ούτε καν το σκέφτηκε. Κουνώντας μάλιστα και το δάκτυλο σε όσους τον επέκριναν και χαρακτηρίζοντας την παραίτηση μία πράξη δειλίας για να ικανοποιηθεί ο λαϊκισμός. Περιορίζοντας, ακόμη, τον ρόλο του στο «να εντοπίζει λάθη, αδυναμίες και ελλείψεις και να προσπαθεί να βρίσκει λύσεις».
Η παραίτηση δεν είναι πράξη δειλίας, η παραίτηση δεν είναι συνώνυμο θαυμασμού όπως τείνει να γίνει η περίπτωση Χρυσοστομίδη. Η υποβολή παραίτησης επιβάλλεται όταν από μέρος της λύσης τείνει κάποιος να γίνει μέρος του προβλήματος. Η στρεβλή αντίληψη του τι προϋποθέτει το λειτούργημά του σε συνδυασμό με την έλλειψη της όποιας ευθιξίας από πλευράς Χαρτσιώτη ήταν αρκούντως ανησυχητική της κατάστασης. Και επιβεβαιωτική της πορείας που θα είχε το υπουργείο στο οποίο προΐσταται. Όχι μόνο γιατί οι αποδράσεις εξελίσσονται πλέον σε κανονικότητα και διασύρουν την κυβέρνηση. Αλλά γιατί αποδεικνύουν πως ο ίδιος δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα παρά την πίστωση χρόνου που του δόθηκε. Κυρίως, όμως, αποκαλύπτει την προβληματική νοοτροπία που ακολουθεί την εν λόγω κυβέρνηση και επιβεβαιώνει τις προοπτικές της.
Ο Πρόεδρος επέλεξε να δώσει πίστωση χρόνου στον υπουργό, όπως έκανε και στην περίπτωση Παπαθεοδώρου προτού ξεχειλίσει το ποτήρι. Όμως, όσο περνά ο χρόνος διαπιστώνεται πως ο Μάριος Χαρτσιώτης κινδυνεύει να ακολουθήσει πιστά τα βήματα του τέως αρχηγού της Αστυνομίας, ο οποίος μη αντιλαμβανόμενος την ευθύνη του πόστου του έμενε μέχρι τέλους στην καρέκλα. Φθείροντας τη θέση που κατείχε, εξευτελίζοντας τον ίδιο του τον εαυτό και αναγκάζοντας τελικά τον Πρόεδρο να τον παύσει.
Όσο εμπεδώνεται η αίσθηση πως μεγάλο μέρος της Αστυνομίας είναι είτε ανίκανο να εγγυηθεί την ασφάλεια είτε βαθιά διεφθαρμένο. Όσο ενισχύεται η ανασφάλεια των πολιτών και διασύρεται το κράτος, τότε δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για τον ίδιο τον υπουργό Δικαιοσύνης, από την υποβολή παραίτησης. Και ας αισθάνεται πως η παραίτησή του είναι συνώνυμο της δειλίας. Η παραμονή του τον καθιστά όχι μόνο αδιάβροχο, αλλά πλέον και μέρος του προβλήματος.
economidoum@kathimerini.com.cy
