Οι πατερούληδες

Την ώρα που σειρά δημοσκοπήσεων, παραδοσιακών και διαδικτυακών, παρουσίαζαν τον Νίκο Χριστοδουλίδη, προτού κλείσει δύο χρόνια διακυβέρνησης, να κατρακυλά σε θέμα δημοτικότητας, ένα νέο ζήτημα εξέθετε εκ νέου την κυβέρνηση. Επιβεβαιώνοντας τη διάστασή της με την κοινωνία αλλά και με την όποιας μορφής λογοδοσία. Η απόφαση τού Προέδρου να μην υπογράψει τον νόμο για διαφάνεια στον ανεξάρτητο φορέα κοινωνικής στήριξης και να τον αναφέρει παράλληλα στο Ανώτατο Δικαστήριο, προκάλεσε την οργίλη αντίδραση της Βουλής. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης παρουσιαζόταν βεβαίως ενοχλημένος από τις προεκτάσεις και χαρακτήριζε την αναφορά σε ταμείο της συζύγου τού προέδρου ως προσβλητική. Το Ταμείο, υποστήριξε, τυγχάνει διαχείρισης από τον γενικό λογιστή της Δημοκρατίας και όλοι οι λογαριασμοί κατατίθενται στον γενικό ελεγκτή και στη Βουλή με πλήρη διαφάνεια, ασχέτως αν αυτό το διέψευσε μήνες πριν ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Χρίστος Χριστοφίδης και τον επιβεβαίωσε ο «Πολίτης» μέσω δημοσίευσης του ελλιπούς από στοιχεία καταλόγου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που επιχειρείτο παραπλάνηση, δεν ήταν η πρώτη φορά που επιχειρείτο συσκότιση, ούτε η πρώτη φορά που κάτι που αφορά την Πρώτη Κυρία αντιμετωπίζεται με τέτοιο τρόπο από την κυβέρνηση. Αφήνοντας αιχμές ότι ο όποιος έλεγχος ενέχει το στοιχείο της κλειδαρότρυπας, της ανακρίβειας και της ανθρωποφαγίας. Είτε αρέσει, όμως, είτε όχι στην κυβέρνηση και την Πρώτη Κυρία, αποτελεί πλέον ένα πολιτικά εκτεθειμένο πρόσωπο. Η δράση της συνεπώς έχει πολιτικές προεκτάσεις. Αυτό που προβληματίζει συνεπώς, είναι η λογοκρισία που επιχειρείται να επιβληθεί από όσους έχουν αλλεργία στον έλεγχο και που δεν μπορούν να απαντήσουν με πολιτικά επιχειρήματα. Και που παρουσιάζονται, άλλοτε ως θύματα λαϊκισμού και άλλοτε ως θύματα μισογυνισμού, προσβάλλοντας τα πραγματικά θύματα.

Η συζήτηση για το Ταμείο είχε ξεκινήσει όταν η κα Φιλίππα Καρσερά αποκάλυπτε πρώτα σε συνέντευξή της και στη συνέχεια στη Βουλή ότι το ποσό του Ταμείου που διαχειρίζεται εκτοξεύθηκε κατακόρυφα, μέσα σε μόλις λίγους μήνες. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όπως εξηγούσε, η φιλανθρωπία του εν λόγω ταμείου θα διευρυνόταν καθώς, όπως σημείωνε με ανησυχία, η μεσαία τάξη πιέζεται. Αν ήμασταν σε μοναρχίες, θα την ευχαριστούσαμε για τη συμβολή της. Στις δημοκρατίες, ωστόσο, το κράτος διασφαλίζει μέσω δομών δυσπραγούντες φοιτητές. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν φιλάνθρωπες Πρώτες Κυρίες που αποφασίζουν σε ποιους και πώς θα δίνουν χορηγίες, αλλά εφαρμόζονται οι πολιτικές εκείνες που ανακουφίζουν τις «τάξεις που πιέζονται από την ακρίβεια». Ποια είναι άραγε η διαφορά κάτι τέτοιου από τα «τσιεκκούθκια του Χριστόφια» που δικαίως επικρίθηκαν; Και επειδή πολλοί διερωτώνται πού είναι το πρόβλημα αν το Προεδρικό αναλαμβάνει έναν τέτοιο κοινωνικό ρόλο, ας αναλογιστούμε αν αυτό που θέλουμε από το Προεδρικό είναι να αντικαθιστά τον ρόλο του κοινωνικού κράτους. Να λειτουργεί μέσω ρουσφετιού ως κέντρο εξυπηρέτησης ψηφοφόρων, δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης με τους εν δυνάμει ψηφοφόρους. Και να μετατρέπεται σε πατερούλη, μοιράζοντας χρήματα μέσω ιδιοτελούς ελεημοσύνης. Όμως αυτή η ιδιοτελής ελεημοσύνη, περιλαμβάνει και τους γενναιόδωρους δωρητές. Ενδεικτική η αποκάλυψη του γενικού ελεγκτή, για τον Σαουδάραβα, φίλο του Νίκου Αναστασιάδη στον οποίο δόθηκε διαβατήριο, καθώς και σε όλη την οικογένειά του και ο οποίος πολύ βολικά έκανε παράλληλα εισφορά στον περιβόητο φορέα. Γιατί λοιπόν να ίσχυε κάτι διαφορετικό στην περίπτωση διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη; Και για ποιο λόγο άραγε όλοι οι φιλάνθρωποι αποφάσισαν να ενισχύσουν το εν λόγω ταμείο με την ανάληψη των καθηκόντων από την κα Φιλίππα Καρσερά; Το ανησυχητικό σε αυτή την περίπτωση είναι πως η κυβέρνηση ίσως να μην αντιλαμβάνεται τις σχέσεις εξάρτησης που δημιουργεί με μεγαλοεπιχειρηματίες. Με πρόσωπα που μέσω μιας βολικής γενναιοδωρίας σπρώχνουν αιτήματα και διευκολύνσεις. Το προβληματικό για τη δημοκρατία, ωστόσο, είναι η αίσθηση που ενισχύεται, της ανέλεγκτης κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που όχι μόνο δεν την απασχολούν οι σχέσεις διαπλοκής που ενδεχομένως να αναπτύσσονται με οικονομικά συμφέροντα, αλλά που πλέον ούτε που ενδιαφέρεται να αποδείξει στην κοινωνία ότι δεν είναι ασύδοτη.

Όσα εκτυλίσσονται στην κυβέρνηση δεν αποκαλύπτουν απλώς έναν ανησυχητικό ερασιτεχνισμό. Τείνουν να αναιρέσουν όλους τους λόγους για τους οποίους εξελέγη ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Γιατί ενώ δεσμεύτηκε να πολεμήσει το κατεστημένο, έχει «θεσμοθετήσει» τον νεποτισμό και την ημετεροκρατία. Ενώ υποσχέθηκε διαφάνεια, επιβάλλει με εμμονή τη συσκότιση ακόμα και στα πιο απλά. Ενώ εξελέγη από την κοινωνία των πολιτών, της γυρίζει με αλαζονεία την πλάτη. Και εμπεδώνει και στον πλέον καλόπιστο, πως μετατρέπεται σε ό,τι πιο παλαιικό υπάρχει.