Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την περασμένη Κυριακή και ενόσω ο Πρόεδρος πιεζόταν στο εσωτερικό πρώτα από την απόφασή του να αναφέρει τον νόμο της Βουλής για τη διαφάνεια γύρω από το ταμείο του Φορέα που διαχειριζόταν η Πρώτη Κυρία, αλλά και από την ξαφνική απόφαση να μετακινήσει τον γενικό διευθυντή του υπουργείου Οικονομικών Γιώργο Παντελή, ανακοινώθηκε μία απρόσμενη πρόσκληση. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν καλούσε εκτάκτως στην Ουάσιγκτον τον Νίκο Χριστοδουλίδη για συνάντηση. Η κίνηση αυτή ήταν μία πολύ θετική εξέλιξη για την Κυπριακή Δημοκρατία και μία διπλωματική επιτυχία του Νίκου Χριστοδουλίδη, καθώς ενισχύονται πλέον οι διμερείς σχέσεις και οι δύο χώρες εμβαθύνουν τα κοινά στρατηγικά συμφέροντά τους, σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία. Όμως, ακόμα και αυτή η κίνηση κατάφερε να κατατάξει την κοινωνία σε δύο στρατόπεδα. Σε εκείνους που αμφισβητούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή αν είναι τελικά επίσημη συνάντηση, οδηγούμενοι σε δικά τους συμπεράσματα και στους άλλους που άρχισαν να φοβερίζουν και να χαρακτηρίζουν λαϊκιστές όσους κατέκριναν τον Πρόεδρο για τις κινήσεις του στο εσωτερικό. Θεωρώντας προφανώς πως η συνάντηση με τον Τζο Μπάιντεν διαγράφει για τον Πρόεδρο όσα πολύ προβληματικά συμβαίνουν επί διακυβέρνησής του.
Η υπερβολή άλλωστε ήταν πάντοτε στοιχείο που χαρακτήριζε την κοινωνία και το πολιτικό προσωπικό. Για χρόνια άλλωστε θεωρούσαμε τη Ρωσία ως τον μεγάλο ευεργέτη. Ασχέτως αν η θέση της διαχρονικά στο Κυπριακό εξυπηρετούσε τη διατήρηση του στάτους κβο. Τέτοια όμως ήταν η εξάρτηση που έκτισε η χώρα από τη Ρωσία, που προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στην εικόνα της. Όχι μόνο επειδή ο κ. Οσάτσι θεωρούσε πως ήταν ένας υποτυπώδης κυβερνήτης που μπορούσε να μαλώνει αρχηγούς κομμάτων, να λογοκρίνει δημοσιογράφους και βιβλία, αλλά και γιατί η χώρα για χρόνια συμπεριφερόταν δουλικά απέναντι στη Ρωσία. Κυρίως, όμως, γιατί η εξάρτηση που απέκτησε από το ρωσικό χρήμα, είχε στείλει το μήνυμα πως η Κύπρος αποτελεί τον Δούρειο Ίππο της Ρωσίας εντός της Ε.Ε.
Σήμερα τα πράγματα προφανώς αλλάζουν και σε αυτό συνέβαλε δραστικά η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που οδήγησε αναπόφευκτα στον αποκλεισμό της πρώτης ως διεθνούς παράγοντα. Όμως, η αλήθεια είναι πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ασχέτως αν ως υπουργός Εξωτερικών είχε ενισχύσει εντός της Ε.Ε. την καχυποψία για τις προθέσεις του, δεδομένου ότι απειλούσε με βέτο για τις κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, με την εκλογή του πήρε μία σαφή θέση για τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας. Έδωσε το πράσινο φως στο FBI να συμβάλει στις έρευνες για πιθανή παράκαμψη των κυρώσεων. Πήρε σαφή θέση υπέρ του μεγαλύτερου συμμάχου των ΗΠΑ, Ισραήλ, προχώρησε με τη δημιουργία του ανθρωπιστικού διαδρόμου στη Γάζα –ασχέτως της λειτουργικότητάς του– και έκτισε σε αυτό το πλαίσιο μία πολύ στενή σχέση με την Αμερικανίδα πρέσβειρα Τζούλι Φίσερ. Τόσο που λένε πως έχει ιδιαίτερη επιρροή πλέον. Και σχέση που όπως λέγεται συνέβαλε δραστικά στην εν λόγω συνάντηση. Όπως συνέβαλε η ανάγκη να μαζέψουν οι Δημοκρατικοί κάθε ψήφο. Την ψήφο των Ελλήνων ομογενών, μετά και την καταδίκη του κύριου συνομιλητή τους Ρόμπερτ Μενέντεζ, ενώ δεν πρέπει να αγνοείται η ένθερμη υποδοχή της συνάντησης από την μεγαλύτερη εβραϊκή οργάνωση η οποία θα έχει επιρροή στην ψήφο της Τρίτης.
Η πρόσκληση συνεπώς επιβεβαίωσε τον προσανατολισμό της χώρας. Όμως, η συνάντηση αυτή θα πρέπει να τύχει μιας ρεαλιστικής ανάγνωσης και ψυχραιμίας. Η ιστορία είναι εκεί και μας θυμίζει πως οι συμμαχίες ανατρέπονται αναλόγως συμφερόντων. Το είδαμε όταν αφελώς κτυπούσαμε τις καμπάνες επί Κάρτερ με την ψευδαίσθηση πως θα έλυνε το Κυπριακό. Το είδαμε όταν ο Δημήτρης Χριστόφιας θεωρούσε πως η Ρωσία θα δάνειζε την Κύπρο λόγω των κοινών ιδεολογικών τους προσεγγίσεων, όταν ο Νίκος Αναστασιάδης έστελνε τον Μιχαλη Σαρρή στη Ρωσία για δάνειο. Το βιώσαμε όμως και με τον Νίκο Αναστασιάδη, όταν επειδή παρέλασαν στη Λευκωσία προεκλογικά οι αρχηγοί των κρατών-μελών της Ε.Ε., εκτίμησε πως θα απέτρεπαν το κούρεμα καταθέσεων. Ή όταν με την πολιτική των Τριμερών νιώσαμε πως μπορούμε να ανταγωνιστούμε την Τουρκία. Ο Πρόεδρος έχει κάθε λόγο να νιώθει ικανοποιημένος. Μόνο που οι όποιες μετέπειτα κινήσεις θα πρέπει να γίνουν γνωρίζοντας καλά, τι εκτυλίσσεται στο παρασκήνιο, τι σημαίνει η πλήρης στήριξη της χώρας στο Ισραήλ, τις συμμαχίες που αλλάζουν αναλόγως συμφερόντων και το μέγεθος της χώρας. Ένα μέγεθος που δεν επιτρέπει αυταπάτες.
economidoum@kathimerini.com.cy
