Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ομολογώ πως η κατάταξη σε στρατόπεδα, η γηπεδική συμπεριφορά γύρω από γεγονότα και ανθρώπους μού προκαλούσε ανέκαθεν αμηχανία. Αφενός, γιατί αυτό αποδείκνυε πόσο ανώριμος είναι ακόμα ο δημόσιος διάλογος και, αφετέρου, γιατί αυτό αντανακλούσε μία δημοκρατία τραυματισμένη. Μία κοινωνία ανήμπορη να μιλήσει με επιχειρήματα και να σκεφτεί με νηφαλιότητα.
Τη συζήτηση τού ότι «όλο το σύστημα είναι διεφθαρμένο», την ανακίνηση των ενστίκτων και τα λαϊκά δικαστήρια, επανέφερε η παύση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Όμως, για χρόνια καλλιεργείτο, με αποτέλεσμα το πρώτο σύμπτωμα να διαπιστωθεί τον περασμένο Ιούνιο, όταν η κοινωνία εξέλεγε τον Φειδία Παναγιώτου ως ευρωβουλευτή. Και τον εξέλεγε ακριβώς επειδή δήλωνε πως δεν γνωρίζει από πολιτική. Προσθέτοντας βολικά στο αφήγημά του πως είδαμε πού μας έφτασαν αυτοί που γνώριζαν κατά τα άλλα από πολιτική. Μόνο που σε αυτή την παρακμή, το να αναγκάζεται μέρος της κοινωνίας να κατασκευάζει ήρωες και να εκλαϊκεύει τα πάντα, μας οδήγησε το έλλειμα της ηγεσίας. Μίας ηγεσίας στιβαρής και θεσμικά άψογης. Μίας ηγεσίας που να μπορεί να διαχειριστεί τις λίγες αλλά μεγάλες κρίσεις του τόπου. Γιατί πέραν του τραύματος που άφησε η δεκαετία του Νίκου Αναστασιάδη, η συμπεριφορά του Νίκου Χριστοδουλίδη επιβεβαίωσε αυτό το έλλειμμα.
Πρώτα ήταν η αποχώρησή του από την κρίσιμη συνεδρία του τερματικού για να παραστεί σε παρουσίαση βιβλίου. Σήμερα ήταν η άρον-άρον αποχώρησή του από την Κύπρο για να παρευρεθεί σε εκδήλωση προς τιμήν του Γιάννου Κρανιδιώτη. Αφήνοντας την Πρόεδρο της Βουλής να βάλει την υπογραφή της στην παύση και στην ουσία να βγάλει εκείνη τα κάστανα από τη φωτιά.
Ένας Πρόεδρος που δήλωσε απών μπροστά σε αυτή τη μεγάλη θεσμική κρίση. Για να μην φθαρεί, για να μην χάσει από το πολιτικό του κεφάλαιο. Όχι μόνο γιατί τελικά απείχε από αυτή την ιστορική στιγμή που θα τραυματίσει την κοινωνία, αλλά γιατί δεν πρόλαβε να αποτρέψει την πλήρη ρήξη δύο θεσμών.
Δυστυχώς, το έλλειμμα ηγεσίας, οι προβληματικοί θεσμοί είναι η αιτία πολλών δεινών σε μία κοινωνία. Και εκεί που προκαλείται το πολιτικό κενό, ανοίγει ο δρόμος των εκτροπών. Του επικίνδυνου λαϊκισμού, του φανατισμού και της απολυτότητας. Το είδαμε στην περίπτωση του Φειδία, πολύ φοβάμαι ότι θα το δούμε και σήμερα στην περίπτωση του τι ακολουθεί της παύσης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Εν τη απουσία μίας στιβαρής πολιτικής ηγεσίας, μπροστά σε καταρρακωμένους θεσμούς, η φαιδρότητα νίκησε και τον ορθολογισμό και τα νηφάλια επιχειρήματα. Από την περιβόητη στάση εργασίας στη Βουλή προς τιμήν του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, στο κάλεσμα για επανάσταση, μέχρι και την επικίνδυνη απαξίωση των πάντων από πολιτικά στελέχη στις τηλεοράσεις. Εκτιμώντας πως έτσι θα κερδίσουν πόντους από τη δημοφιλία του κ. Μιχαηλίδη και αγνοώντας πως και αυτοί είναι μέρος του συστήματος που θα τιμωρηθεί από τη διαδικασία.
Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης έκανε πολύ καλά τη δουλειά του ως γενικός ελεγκτής. Αποκάλυψε σκάνδαλα που οι προκάτοχοί του βολικά έκρυβαν στο συρτάρι και γλίτωσε πολλά εκατομμύρια το κράτος. Είναι και ο μόνος που είχε προειδοποιήσει για το σκάνδαλο του τερματικού, όταν πολιτικά στελέχη τον φοβέριζαν. Προφανώς, ένα μέρος του κατεστημένου το οποίο ο ίδιος πολέμησε, επιχαίρει για την κατάληξη. Η προσφορά του δεν διαγράφεται. Ούτε όμως αυτό αναιρεί το γεγονός ότι είχε ξεπεράσει εδώ και καιρό τις γραμμές. Όχι μόνο γιατί πολλές φορές λειτουργούσε εκδικητικά απέναντι σε άλλους θεσμούς, γιατί ξεχνούσε τα όρια των δικών του αρμοδιοτήτων, αλλά και γιατί επέτρεψε να στηθεί ένα κολοσσαίο με το να διασύρονται προσωπικότητες.
Το πιο λυπηρό είναι ότι εξαιτίας της αίσθησής του ότι είναι αήττητος επέτρεψε στον γενικό εισαγγελέα, τον πλέον ανάρμοστο, τον άνθρωπο που ουδέποτε σεβάστηκε τον θεσμό που υπηρετεί, όταν γύριζε στα μπουζούκια με τον Νίκο Αναστασιάδη, να τον καταγγείλει για ανάρμοστη συμπεριφορά. Και τελικώς να κερδίσει σε αυτή τη θεσμική μάχη. Αυτό που θα πρέπει να απαντηθεί πλέον είναι αν με την παύση του γενικού ελεγκτή θα επέλθει η τάξη στη συμπεριφορά των θεσμών. Έχουμε πολλά παραδείγματα αξιωματούχων που δεν τιμούν τον θεσμό που υπηρετούν και το ερώτημα είναι αν ο Οδυσσέας θα αποτελέσει προηγούμενο για τη συμμόρφωσή τους ή τον ευνουχισμό όσων θέλουν πράγματι να δουλέψουν. Δυστυχώς, όμως, σε ένα κράτος, όπου η πολιτική ηγεσία επιλέγει να απουσιάζει από τις μεγάλες κρίσεις, όπου όλοι οι άλλοι θεσμοί βρίσκονται σε πλήρη απαξίωση, η καχυποψία θα ενισχυθεί, το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να τιμωρείται, ο λαϊκισμός θα κυριαρχήσει και η κοινωνία θα βγει όχι μόνο τραυματισμένη, αλλά βαθιά ηττημένη.
