Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η κίνηση του υπουργού Εργασίας Γιάννη Παναγιώτου να επιβεβαιώσει δημοσίευμα που ανέφερε ότι ο ΑΠΟΕΛ θα εμφανιζόταν ενώπιον του δικαστηρίου για τις οφειλές του στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις ήταν αρκετή για να προκαλέσει μία νέα θύελλα αντιδράσεων. Να εμπεδώσει το μέγεθος του θράσους και να ανοίξει κυρίως τη συζήτηση αν η Πολιτεία μπορεί να φρενάρει τελικά την ασυδοσία των λίγων. Δεν γνωρίζω πόσοι οπαδοί νιώθουν άνετα από τον τρόπο που οι ηγεσίες των ομάδων κάνουν οικονομική διαχείριση. Θέλω να πιστεύω όμως ότι ως πολίτες νιώθουν άβολα. Νιώθουν ότι διασύρεται η ιστορία των σωματείων τους, όταν όλοι αυτοί απειλούν κυβερνήσεις και υπουργούς, επειδή κλήθηκαν να ξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους. Άβολα που απαιτούν διαφορετική μεταχείριση από τους υπόλοιπους οφειλέτες.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η αντίδραση των οπαδών και των πολιτών αυτού του τόπου, αλλά της ίδιας της Πολιτείας. Ήταν πολλοί εκείνοι που έσπευσαν να εκφράσουν άποψη, κοιτώντας συνειδητά το δάκτυλο και χάνοντας μέσα από την επιτήδεια ουδετερότητά τους το δάσος. Γιατί όσο κι αν όλοι γενικά και αόριστα ανέφεραν πως οι οφειλές πρέπει να καταβάλλονται, επικεντρώθηκαν στο κατά πόσο ο υπουργός είχε τακτ ή όχι. Ο ΔΗΣΥ χαρακτήρισε απαράδεκτη τη στοχοποίηση ενός σωματείου, όμως από πότε οι οφειλές μιας εταιρείας είναι κρατικό μυστικό; Και ποιος τελικά στοχοποιείται, όταν για χρόνια συγκεκριμένες εταιρείες ανοικτά απαιτούν από κυβερνήσεις και τελικά πετυχαίνουν διαγραφές χρεών, διακανονισμούς και διευκολύνσεις; Το στέλεχος του ΔΗΚΟ Γιώργος Σολωμού χαρακτήρισε τη στοχοποίηση άδικη, υπενθυμίζοντας πως πρόκειται για ένα ιστορικό σωματείο. Τα ιστορικά σωματεία, όμως, όφειλαν πρώτα και κύρια να σέβονται την ιστορία τους. Και ο σεβασμός στην ιστορία προϋποθέτει πάνω από όλα σεβασμό στους νόμους αυτού του τόπου και κατ’ επέκταση στους πολίτες του. Το ΕΛΑΜ από την άλλη, που χωρίζει τους πολίτες βάσει του χρώματός τους, του σεξουαλικού τους προσανατολισμού και της εθνικότητάς τους, χαρακτήρισε διχαστικό τον λόγο του καταλήγοντας μάλιστα στο συμπέρασμα πως πηγάζουν από οπαδικές εκτιμήσεις του υπουργού. Όμως και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χαρακτήρισε λανθασμένη την αναφορά του υπουργού σε συγκεκριμένο σωματείο, όταν οι οργανωμένοι οπαδοί τον απείλησαν ευθέως ότι θα είναι η τελευταία του θητεία.
Ένας Πρόεδρος άδειασε τον υπουργό του υποκύπτοντας στην ουσία στους εκβιασμούς των οργανωμένων, ενώ τα κόμματα ΔΗΣΥ, ΕΛΑΜ και το Κέντρο είτε προσπάθησαν να αποφύγουν την οργή των οργανωμένων διά της σιωπής τους είτε να κερδίσουν πόντους απ’ όλο αυτό, υποστηρίζοντας εμμέσως την ανομία.
Ωραίες οι υποδείξεις των πολιτικών προσώπων, των κομμάτων και του Προέδρου για αστική ευγένεια. Σημαντική και η επιλεκτική ευαισθησία για το name and shame κάποιων εταιρειών που φέσωσαν το κράτος. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε να υπερασπιστεί, όχι τον αξιωματούχο που διασύρθηκε, αλλά τη δημοκρατία, την ισονομία και την ισοπολιτεία. Όταν οι ανακοινώσεις του Δ.Σ. του ΑΠΟΕΛ μιλούν τόσο απαξιωτικά απέναντι σε έναν θεσμό και κυρίως όταν μεσολαβούν εκβιασμοί του κράτους, τότε όλη αυτή η ευαισθησία περί στοχοποίησης δεν είναι μόνο υποκριτική αλλά και βαθιά τυχοδιωκτική. Γιατί με την ανοχή τους έστειλαν το μήνυμα πως η ασυδοσία και η ανομία είναι επιτρεπτή, όταν αυτή φέρνει οργανωμένα ψήφους. Και ο εκβιασμός ανεκτός όταν επιχειρείται από συγκεκριμένους κύκλους.
Γιατί μόνο ως εκβιασμός απέναντι στο κράτος και την Πολιτεία μεταφράζεται η προειδοποίηση του Δ.Σ. του ΑΠΟΕΛ, ότι αν η Πολιτεία και το κράτος δεν προχωρήσει σε διακανονισμό τότε ο απώτερος σκοπός είναι άλλος. Για χρόνια σωματεία, συγκεκριμένες οικονομικές επιχειρηματικές και άλλες ελίτ είναι αδιάβροχοι. Οι νόμοι δεν τους αγγίζουν, με τις κυβερνήσεις να σβήνουν χρέη, τόκους και να εκλιπαρούν στην ουσία να προχωρήσουν σε διακανονισμούς.
Οι προηγούμενοι πρόεδροι δεν το έκαναν, όμως πλέον είναι η ώρα του Νίκου Χριστοδουλίδη να αποδείξει πως εννοεί ότι θα εφαρμόσει τον νόμο έναντι όσων δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος. Είναι η ώρα να αποδείξει ποιος τελικά κυβερνά αυτό τον τόπο. Αν η Πολιτεία αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες ισότιμα ή αν για λίγες ψήφους υποκύπτει στην τρομοκρατία και μετατρέπεται εύκολα σε υποχείριο εκβιασμών και εκβιαστών.
