Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ενώ ο Νίκος Χριστοδουλίδης προκαλούσε σκωπτικά σχόλια όταν προεκλογικά χαρακτήριζε διαπλοκή ακόμη και την κίνηση γονιών να αλλάξουν το παιδί τους σχολείο από αυτό που ορίζεται βάσει της διαμονής τους, ένα γεγονός δύο χρόνια μετά την εκλογή του αποτελούσε την απόλυτη ειρωνεία των τότε λεχθέντων του, τα οποία έβρισκε μπροστά του. Η ηχογραφημένη συνομιλία που διέρρευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις προηγούμενες μέρες, παρουσίαζε την πρόεδρο του Δ.Σ. της Αγγλικής Σχολής να ασκεί πίεση στον διευθυντή να επιτρέψει την εισδοχή μαθητή, γόνου μέλους του Δ.Σ. του σχολείου, που δεν κατάφερε να περάσει στις εισαγωγικές εξετάσεις. Και ενώ ο διευθυντής αρνείτο να το κάνει, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων πως αν έκανε κάτι τέτοιο θα έλεγε ψέματα στον εαυτό του, η ίδια, με τον αφοπλιστικό κυνισμό της, ανταπαντούσε πως λέμε ψέματα στον εαυτό μας κάθε μέρα.
Η εν λόγω έκφραση, ήταν για κάποιους μία φτιασιδωμένη μετάλλαξη της φιλοσοφίας «This is Cyprus». Και σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο έλεγαν πως αυτά συμβαίνουν παντού και καθημερινά. Πως μπροστά στη σωρεία σκανδάλων που προηγήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια και έπληξαν κατ’ επέκταση το όνομα της χώρας, είναι αφέλεια και κυρίως υπερβολή να πέφτουμε σήμερα από τα σύννεφα για όσα εκτυλίχθηκαν στον μικρόκοσμο της Αγγλικής Σχολής. Είναι όμως ένα θέμα που αφορά την Αγγλική Σχολή αποκλειστικά, ή την κοινωνία μας ευρύτερα; Αν κάτι ανέδειξε το σκάνδαλο, είναι ακριβώς το τι πάει λάθος στην Κύπρο. Ήταν η αντανάκλαση της κυπριακής πραγματικότητας και η θλιβερή συνειδητοποίηση της παρακμής που περιβάλλει πτυχές αυτού του κράτους.
Η παυθείσα πλέον πρόεδρος του Δ.Σ., η οποία πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη, δεν ηγείτο απλώς του συγκεκριμένου σχολείου, αλλά εκπροσωπεί την Εισαγγελία ως δικηγόρος Α της Δημοκρατίας. Ακούσαμε συνεπώς έναν κατά τα άλλα θεματοφύλακα των νόμων του κράτους να πιέζει τον υφιστάμενό της να ξεφύγει από το νομικό πλαίσιο. Ακούσαμε να ζητάει βόλεμα ημετέρων «που θα μείνει σε αυτό το δωμάτιο», υποσκάπτοντας τον ρόλο της ως προέδρου του Δ.Σ., αλλά κυρίως τον θεσμό της δικαιοσύνης που κατά τα άλλα εκπροσωπεί.
Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, θα έπρεπε να είχε κινητοποιηθεί αμέσως η Γενική Εισαγγελία διενεργώντας αυτεπάγγελτα έρευνα. Τόσο για να διαπιστώσει αν υπάρχουν ποινικές ευθύνες, αλλά και για να περισώσει μέσω αυτής της κίνησης το κύρος ενός θεσμού που υπονομεύεται καθημερινά εκ των έσω.
Όμως, η ιστορία είναι βαθιά πολιτική και ηθική. Δεν είναι μόνο ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης έμεινε εκτεθειμένος από έναν ακόμη κακό διορισμό. Είναι το ποιόν των ανθρώπων που διαχρονικά αναλαμβάνουν θέσεις κλειδιά. Μία ελίτ που θεωρεί ότι δικαιωματικά τούς ανήκουν θέσεις, συγκεκριμένα προνόμια και ευνοϊκή μεταχείριση. Έστω κι αν αυτή παρακάμπτει νόμους, οδηγεί στην αναξιοκρατία και στο βόλεμα ημετέρων. Από το σκάνδαλο των διαβατηρίων, όταν μία συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων λάβωσε το όνομα της χώρας για να πλουτίσει, μέχρι και τα ρεζιλίκια σήμερα στην Αγγλική Σχολή.
Πρόσωπα που έχουν το θράσος να διερωτώνται τι έκαναν λάθος και κουνούν το δάκτυλο σε όσους τους αποκάλυψαν. Πρόσωπα, όμως, που αναλαμβάνουν εξουσία χωρίς να συνειδητοποιούν ότι έχουν την ηθική υποχρέωση να μην επωφελούνται έναντι άλλων. Και που αποδεικνύουν μέρα με τη μέρα πως για τους ίδιους η ανάληψη θέσεων δεν είναι το μέσο για να εκσυγχρονίσουν τον τόπο ή ένα σχολείο, αλλά να τον κρατήσουν πίσω, εξυπηρετώντας αποκλειστικά τα συμφέροντά τους και του περίγυρού τους. Το πιο ανησυχητικό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι που εμπεδώνεται μέρα με την ημέρα στην ίδια την κοινωνία, ότι το βόλεμα ημετέρων, η ευνοιοκρατία και η παράκαμψη νόμων, είναι η νέα κανονικότητα. Και πως λέγοντας ψέματα στον εαυτό μας καθημερινά θα πρέπει να αποδεχτούμε πως αυτή τελικά είναι η Κύπρος που μας αξίζει.
