Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ομολογώ πως δεν γνωρίζω αν οι –εκ των υστέρων– ολοφυρμοί συναγερμικών στελεχών για τη δράση και το ποιόν του Νίκου Αναστασιάδη μπορούν να προκαλέσουν συμπόνια και κυρίως να πείσουν. Αν για κάποιον λόγο ιδρύθηκε ο Δημοκρατικός Συναγερμός από τον Γλαύκο Κληρίδη, όπως μας αποκάλυψε πρόσφατα ανερυθρίαστα ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν «για να υπηρετήσει την πατρίδα και τον λαό μας και όχι για να δικαιώσει τις φιλοδοξίες του οποιουδήποτε από μας». Η ιστορία είναι εκεί και μας θυμίζει πόσοι εντός του ΔΗΣΥ υπηρέτησαν την πατρίδα και πόσοι επέλεξαν διά της σιωπής τους να ικανοποιούνται φιλοδοξίες, να κτίζονται προσωπικές ατζέντες, να οργιάζουν οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η ιστορία είναι εκεί και μας θυμίζει πως ενόσω η φημολογία βολιδοσκόπησης για λύση δύο κρατών από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας εντεινόταν και μας εξέθετε διεθνώς, κανείς από όλους αυτούς δεν ένιωσε την ανάγκη να διαχωρίσει τη θέση του.
Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να του ζητήσει έστω να το διαψεύσει. Αντιθέτως, ένα σκληρό μέτωπο στελεχών, όχι μόνο συμπαρατασσόταν μαζί του, αλλά διεκδικούσε και με πάθος την επανεκλογή του. Και βεβαίως, όταν τα σκάνδαλα διαφθοράς πλήθαιναν, όταν το δικηγορικό γραφείο του τέως προέδρου ήταν στο επίκεντρο για τις δουλειές που αναλάμβανε και τα «χρυσά διαβατήρια» πλήγωναν ανεπανόρθωτα το όνομα της χώρας, κανείς εξ αυτών δεν διαμαρτυρόταν. Δεν ζητούσε δηλαδή να ληφθούν μέτρα, δεν υπενθύμιζε στον Νίκο Αναστασιάδη πως ο ΔΗΣΥ ιδρύθηκε για να υπηρετεί την πατρίδα και όχι για να δικαιώσει τις φιλοδοξίες του. Μόνο σήμερα, όταν διαπιστώθηκε πως ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας στήριξε είτε διά της ανοχής του, είτε υπογείως την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, απέκτησαν πολλοί συνείδηση. Θυμήθηκαν λοιπόν κάποιοι το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά. Μόνο σήμερα διαμαρτυρήθηκαν για τη φημολογία λύσης δύο κρατών και για το Βαρώσι που χάνεται. Σήμερα διαπίστωσαν και τη φθορά που είχε το όνομα της χώρας για να πλουτίσει μία κάστα ανθρώπων από τα «χρυσά διαβατήρια».
Όσο κι αν η επίκληση στον Γλαύκο Κληρίδη πλέον ενέχει στοιχεία υποκρισίας, ίσως και ροπή στη γραφικότητα, η αλήθεια είναι πως ο ιδρυτικός ηγέτης του Συναγερμού παρά τις ενίοτε εθνικιστικές του εξάρσεις, τους πολιτικούς ακροβατισμούς κατάφερε με μαεστρία να στεγάσει στο κόμμα διαφορετικές πολιτικές φιλοσοφίες. Από τους ενωτικούς, στους συμμετέχοντες στο πραξικόπημα, μέχρι και τους θερμούς οπαδούς της επαναπροσέγγισης. Πώς όμως όλοι αυτοί μπορούσαν τότε να συνυπάρχουν και σήμερα όχι; Ενώ τα αφηγήματα ήταν συχνά αντικρουόμενα και παραδόξως αντιφατικές οι θέσεις που προβάλλονταν, ο Γλαύκος Κληρίδης είχε το ειδικό βάρος, το ηγετικό χάρισμα και κυρίως το ηθικό πλεονέκτημα να συγκρατεί και να συνενώνει αυτές τις τόσο διαφορετικές τάσεις.
Όμως πέραν του ειδικού βάρους που διέθετε ο Γλαύκος Κληρίδης, είχε δημιουργηθεί και στη συνείδηση της βάσης, η κουλτούρα του, «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», το αφήγημα του «πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον και αγιώτερον εστίν η πατρίς». Τα περί λύσης δύο κρατών που καλλιεργήθηκαν την τελευταία δεκαετία, η αίσθηση πως μέρος της κυβέρνησης έκανε εμπόριο πατρίδας, διασύροντας το όνομα της χώρας, δεν ήταν απλώς το σημείο που αλλοίωσε την ταυτότητα του κόμματος, αλλά ναρκοθέτησε τα θεμέλια του οικοδομήματός του.
Είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που διαφωνώ με όσους περιορίζουν την κρίση στον ΔΗΣΥ σε θέμα προσωπικών διαφωνιών και προσωπικής ατζέντας. Είναι και γι’ αυτό τον λόγο που ενέχει αφέλεια η προσπάθεια της Αννίτας Δημητρίου να επιβάλει την ενότητα διά της σιωπής των διαφωνούντων. Οι προσωπικές ατζέντες πάντοτε υπήρχαν στην πολιτική, όμως συγκρατούνταν στο πλαίσιο πολιτικών θέσεων και αρχών. Η κρίση στον ΔΗΣΥ είναι βαθιά πολιτική. Ενός κόμματος που αλλοιώνεται μέρα με τη μέρα. Που από κόμμα αρχών ρέπει πλέον στον τυχοδιωκτισμό. Που από κόμμα πολιτικών θέσεων μετατρέπεται σε κόμμα μικροεξυπηρετήσεων των ψηφοφόρων του. Ένα κόμμα με πλήρη απουσία του πολιτικού στίγματος. Της απουσίας εκείνου του πολιτικού οράματος, ότι ως κόμμα, μπορεί να συμβάλει ώστε να κάνει ο τόπος άλματα και να φανεί υπεύθυνο στις ιστορικές στιγμές της χώρας.
