Της Μαρίνας Οικονομίδου
Eνα ηλεκτρονικό έντυπο εγγραφής μαθητών, όπου αναγραφόταν η ορολογία γονέας 1 και γονέας 2, ήταν αρκετό για να γυρίσει η πολιτική συζήτηση σε ορολογίες του 1960. Ήταν όμως και η αφορμή για να πέσουν οι μάσκες, να αποκαλυφθούν πρόσωπα, κόμματα και αντιλήψεις. Το ΕΛΑΜ έσπευσε να εγγράψει το θέμα στην επιτροπή Παιδείας της Βουλής για να δοθούν εξηγήσεις, όπως ανέφερε, από τους «υπεύθυνους του αίσχους». Στόχος του, όπως είπε, ήταν να διασφαλιστεί η προάσπιση των παραδοσιακών αξιών και η αποφυγή επανάληψης τέτοιων αναφορών καθώς αυτές «προκαλούν τις Αρχές και τις Αξίες του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας και του Ιερού θεσμού της Οικογένειας». Ο Χρύσανθος Σαββίδης, τού κατά τα άλλα κεντρώου κόμματος, έσπειρε φόβο περί αποδόμησης της οικογένειας και παραπληροφόρησε μέσω ενός βίντεο. Και ενώ παρανομούσε μπροστά στους πολίτες που εκπροσωπεί, μάζευε like, views και αναδημοσιεύσεις.
Η θλιβερή αποκάλυψη από όλο αυτό, ωστόσο, ήταν ο ΔΗΣΥ. Όχι μόνο επειδή μέσω ανακοίνωσης υιοθέτησε πλήρως το λεκτικό του ΕΛΑΜ. Αλλά και γιατί το «όχι, όχι» του Μιχάλη Ιωαννίδη όταν ρωτήθηκε αν ο ΔΗΣΥ στηρίζει τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, αποδεικνύει πως ένα κόμμα εξουσίας, ένα κόμμα που όπως λέει υποστηρίζει τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες είναι έτοιμο να αλλάξει μέσα σε μία νύχτα θέσεις αρχής για να συγκρατήσει το ακροατήριό του. Στέλνοντας το μήνυμα πως ούτε τα προσχήματα τελικά δεν κρατά σε θέματα προάσπισης των δικαιωμάτων. Και πως είναι έτοιμο να τα παρακάμψει, όταν οι εποχές αλλάξουν και αυτά έχουν κόστος.
Από το ΕΛΑΜ κανείς δεν περίμενε κάτι διαφορετικό. Είναι ένα ακροδεξιό κόμμα και ως τέτοιο βασίζεται στον λαϊκισμό, στο θυμικό και στην αναμόχλευση των χειρότερων ενστίκτων ούτως ώστε να ενισχυθεί και τελικώς να επικρατήσει στο πολιτικό σκηνικό. Είναι το κόμμα που μέσω της ad hoc επιτροπής για το δημογραφικό, έχει αναγάγει τις ψευδείς ειδήσεις σε επιστήμη, είναι το κόμμα που μοιράζει μπουφάν αποκλειστικά στα Ελληνόπουλα, είναι το κόμμα που θέλει να έχει λόγο για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Είναι το κόμμα που κανονικοποίησε τη ρητορική μίσους με αποτέλεσμα τα πογκρόμ σε Χλώρακα και Λεμεσό εναντίον των ξένων.
Η Ακροδεξιά, παντού, διαχωρίζει τους ανθρώπους βάσει εθνικότητας, θρησκείας και σεξουαλικού προσανατολισμού. Θεωρεί ότι θα καθορίσει ποια ανθρώπινα δικαιώματα θα τυγχάνουν σεβασμού και ποια όχι. Αυτή άλλωστε προώθησε τον τοξικό λόγο, αυτή εμπέδωσε σε μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας πως η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνδέεται με έναν άκρατο δικαιωματισμό των λίγων που προσπαθεί να υπονομεύσει το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».
Η Ακροδεξιά, λοιπόν, έχει πολύ συγκεκριμένη στόχευση και πολιτική ατζέντα. Γι’ αυτό και τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου όφειλαν να αντιδράσουν εγκαίρως. Να περιθωριοποιούσαν τις ιδέες της και να αποδομούσαν τις θέσεις της με επιχειρήματα και ορθολογισμό. Να εξηγήσουν πως είμαστε ένα κοσμικό κράτος. Πως η οικογένεια ως ορολογία δεν υπονομεύεται, όταν γίνεται πιο συμπεριληπτική σεβόμενη τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πως ενόσω οι κοινωνίες αλλάζουν, τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως αόρατα. Και να δώσουν λύσεις στο μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας που ονομάζεται αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας.
Όσα εκτυλίχθηκαν τις τελευταίες μέρες εμπεδώνουν πως το ΕΛΑΜ είναι το κόμμα που καθορίζει πλέον την πολιτική ατζέντα. Παίζει το ντέφι και οι υπόλοιποι να χορεύουν στον ρυθμό του. Εκτιμώντας πως αν υιοθετήσουν τη ρητορική τους θα κερδίσουν πολιτικούς πόντους και θα αποφύγουν τη συρρίκνωση. Αδιαφορώντας για τη ζημιά που γίνεται τόσο στη συνοχή της κοινωνίας όσο και στη δημοκρατία. Μία κουρτίνα άνοιξε στην πολιτική και έδειξε τα πραγματικά πρόσωπα όλων. Πρόσωπα και κόμματα θεωρούν πως θα αποφασίσουν ποια ανθρώπινα δικαιώματα θα μπορούν να τύχουν σεβασμού και ποια όχι. Ζούμε την εποχή του απόλυτου τυχοδιωκτισμού, όπου θέσεις μεταλλάσσονται αναλόγως ακροατηρίου και συνθηκών. Ενός τυχοδιωκτισμού που εμπεδώνει πως τα αυτονόητα δεν είναι και τόσο αυτονόητα τελικά.
