Της Μαρίνας Οικονομίδου
Τις τελευταίες μέρες οι πολίτες παρακολουθούσαν να ανοίγει στο εσωτερικό, το ένα μέτωπο μετά το άλλο. Οι γιατροί είχαν ήδη προχωρήσει σε 48ωρη απεργία διεκδικώντας το ποσό των 2,5 εκατομμυρίων για το έτος 2023, στην ξενοδοχειακή βιομηχανία η σύμβαση βρισκόταν στον αέρα και βεβαίως στον κλάδο του έτοιμου σκυροδέματος εντείνονταν τα απεργιακά μέτρα. Σε όλο αυτό είχαν προστεθεί οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών για τους χειρισμούς της υπουργού Παιδείας Αθηνάς Μιχαηλίδου, γύρω από το ζήτημα της αξιολόγησής τους, η αποκάλυψη ότι η μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν μπορεί να λειτουργήσει ως έχει, ενώ παράλληλα εμπεδωνόταν πως οι δημόσιες συμβάσεις βρίσκονταν σε μία μεγάλη «υπαρξιακή κρίση». Όχι μόνο εξαιτίας της σύγκρουσης στο Βασιλικό, αλλά και της κρίσης που προκλήθηκε στη σύμβαση δρόμου Πόλης-Πάφου.
Ήταν ίσως η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που άνοιγαν τόσα παράλληλα μέτωπα στα της εσωτερικής διακυβέρνησης. Είχε να κάνει άραγε με τον πληθωρισμό, με παράλογες απαιτήσεις κάποιων παραγόντων ή με πολύ κακούς χειρισμούς; Το Προεδρικό και εμπλεκόμενοι υπουργοί υπαινίχθηκαν πως κάποιοι επιχειρούν να εκβιάσουν την οικονομία και ότι συγκεκριμένα πολιτικά συμφέροντα βρίσκονται πίσω από τις απεργίες. Η κυβέρνηση, ωστόσο, είχε ευκόλως αγνοήσει το εξής: Ένα χρόνο προηγουμένως, η κοινωνία παρακολουθούσε την εφαρμογή ΑΤΑ, από την οποία επωφελούνταν οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι. Η κοινωνία παρακολουθούσε την ηγεσία του τόπου να απολαμβάνει διπλές συντάξεις και ωφελήματα. Παρακολουθούσε παράλληλα τη μεγέθυνση του κρατικού τομέα με αυξήσεις των δημοσίων υπαλλήλων και των μισθών τους. Δίδοντας την αίσθηση σε κάποιους πως η Πολιτεία εξυπηρετεί μία συγκεκριμένη ελίτ, αυτή των δημοσίων υπαλλήλων. Και σε άλλους την αίσθηση ότι από τη στιγμή που η ηγεσία του τόπου επωφελείται πρώτη από την οικονομική ευμάρεια, τότε για ποιο λόγο να μη διεκδικήσουν περισσότερα ωφελήματα και άλλες εργασιακές ομάδες;
Οι απεργίες στον κλάδο του έτοιμου σκυροδέματος τερματίστηκαν τελικώς, ενώ σύμβαση υπογράφηκε και στον ξενοδοχειακό τομέα. Λύση ελπίζουμε να βρεθεί σύντομα και στον τομέα της υγείας. Αν όμως για το μπάχαλο που προηγήθηκε όλο αυτό το διάστημα τεθούν ερωτήματα, αν υπάρξουν επικρίσεις η κυβέρνηση θα κουνήσει το δάκτυλο για μηδενιστική κριτική. Θα καταγγείλει εμπάθεια και σκοπιμότητες. Αν πιεστεί θα αλλάξει την ατζέντα επαναφέροντας τον σχεδιασμό της για αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ… μετά τη λύση. Και θα αφήσει τις κρίσεις να εντείνονται καταγγέλλοντας τους προκάτοχούς της. Το είδαμε με την απεργία των γιατρών, όπου αντί να διαπραγματευτούν σωστά ζητώντας διασφαλίσεις για την αυτονόμηση των νοσηλευτηρίων έριχναν λάδι με δηλώσεις περί εκβιασμού. Είδαμε την πλήρη σύγκρουση στον κλάδο του έτοιμου σκυροδέματος, που είχε ως αποτέλεσμα ο υπουργός Εργασίας να κάνει έκκληση στα κόμματα να μεσολαβήσουν και να το παίρνει πίσω μετά τις αντιδράσεις. Το βλέπουμε κυρίως όμως στις δημόσιες συμβάσεις.
Η κυβέρνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη ομολογουμένως έχει κληρονομήσει κακές συμφωνίες και θολές διαπραγματεύσεις από την κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη.
Ρόλος της κυβέρνησης δεν είναι να δαχτυλοδείχνει τους προκατόχους της ως τους υπαίτιους των κρίσεων, ιδιαίτερα όταν κάποιοι που κυβερνούν σήμερα ήταν πρωταγωνιστές της προηγούμενης διακυβέρνησης. Ρόλος της δεν είναι να μετατρέπεται σε έρμαιο εκβιασμών. Δεν είναι όμως ούτε ρόλος της να εξωθεί τις κρίσεις στα άκρα γιατί φοβάται να λάβει αποφάσεις. Είδαμε πού οδήγησε η κακή διαπραγμάτευση στην περίπτωση του Βασιλικού, επαναλήφθηκε και στην περίπτωση του δρόμου Πόλης-Πάφου εγείροντας ερωτήματα για το ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις των υπουργών που τα χειρίζονται.
Η περίπτωση των δημοσίων συμβάσεων, τα μεγάλα έργα που καθυστερούν να ολοκληρωθούν, οι εργασιακές απαιτήσεις που ολοένα αλλάζουν, επιβεβαιώνουν πως η υφιστάμενη κυβέρνηση θα έχει αρκετά ανοικτά μέτωπα το επόμενο διάστημα. Στο χέρι της είναι να αποδείξει αν μπορεί να διαχειριστεί κρίσιμες καταστάσεις. Ρόλος της κυβέρνησης δεν είναι να βγει αλώβητη από το blame game και να κερδίσει ευκαιριακά επικοινωνιακούς πόντους. Αυτό θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες κρίσεις και την οικονομία σε μεγαλύτερες περιπέτειες. Το μεγάλο στοίχημά της είναι να αποδείξει ότι μπορεί να λάβει αποφάσεις έστω κι αν αυτές θα πλήξουν την εικόνα της. Και κυρίως να αποδείξει έστω και με αρκετή καθυστέρηση, ότι μπορεί να κυβερνήσει.
