Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν την περασμένη Πέμπτη ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Βαλεντίνος Φακοντής αναλάμβανε την πρωτοβουλία να παρευρεθεί στην επιτροπή Εσωτερικών για να ρωτήσει τον Νίκο Νουρή αν τα ασυνόδευτα παιδιά μπορούν να μεταφερθούν σε έναν άλλο χώρο αντί στην Πάφο γιατί αποτελούσαν «όχλο» που προφανώς χαλούσε την αισθητική των κατοίκων, ακόμα και ο ίδιος ο Νίκος Νουρής ανασκουμπώθηκε και χαρακτήρισε ατυχή τη δήλωση του βουλευτή. Μόνο το ΕΛΑΜ σκωπτικά χαιρέτιζε μέσω των δηλώσεων Φακοντή τη στάση του ΑΚΕΛ, που εντόπιζε τελικά «το πρόβλημα».
Φρόντισε βεβαίως μετά το άδειασμα από το κόμμα του να αναδιπλωθεί και να εκφράσει τη συμπαράστασή του στους πρόσφυγες. Πόσο όμως αυτό μπορεί να πείσει για την ειλικρίνειά του; Και το λέμε γιατί ήταν ο ίδιος που προ μηνών ήθελε να διαδηλώσει μαζί με το ΕΛΑΜ εναντίον των προσφύγων στη Χλώρακα, όμως όπως ενημέρωνε μετά λύπης τους Παφίτες ο κορωνοϊός δεν του το επέτρεπε. Ο ίδιος στη σύντομη παρουσία του στην πολιτική σκηνή μετρά δύο θλιβερές παρουσίες που όζουν ξενοφοβίας και τίποτα άλλο. Δεν έχει καταθέσει μία πολιτική πρόταση που να συζητηθεί. Δεν έχει αρθρώσει πολιτικό λόγο ούτε έχει καταθέσει ένα όραμα για το πώς θα βελτιώσει την κοινωνία από τη θέση που βρίσκεται. Οι τοποθετήσεις του αποδεικνύουν το προφανές: πως είναι έτοιμος να πει ό,τι «χρειάζεται», αγνοώντας την ιστορία του κόμματός του και κυρίως βασικές αρχές ανθρωπιάς για να ικανοποιήσει το ακροατήριο που τον ψηφίζει. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον Βαλεντίνο Φακοντή. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πολιτεύεται και ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Χρύσανθος Σαββίδης, που θεωρεί τη Βουλή Κέντρο Εξυπηρέτησης του Πάφιου Πολίτη, ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Νίκος Σύκας, ο οποίος δήλωνε ρατσιστής πριν να εκλεγεί για επεισόδια που έγιναν στη Λεμεσό. Το είδαμε και προ ημερών με τον δήμαρχο Παραλιμνίου Θεόδωρο Πυρίλλη, όταν αρνήθηκε πρώτα τη φιλοξενία σε 150 ασυνόδευτα παιδιά για να μην γίνει ο Πρωταράς Πουρνάρα και στη συνέχεια αρνήθηκε τη φιλοξενία των Ουκρανών προσφύγων, γιατί δεν έπρεπε το αξιοθέατό μας να είναι οι πρόσφυγες.
Θα πει κάποιος ότι αυτούς ψηφίζει ο κόσμος, αυτοί αποτελούν καθρέφτη της σύγχρονης κοινωνίας και αν θέλουμε να τα βάλουμε με κάποιον, ας τα βάλουμε με τους ίδιους τους ψηφοφόρους. Προφανώς κάτι πήγε σοβαρά λάθος όλα αυτά τα χρόνια. Και το βλέπουμε στην Ελλάδα, όταν μία κοινωνία στήνει λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλα μπροστά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα αντί να θρηνήσει τα θύματα και να περιμένει την απόδοση της δικαιοσύνης. Κάτι πήγε σοβαρά λάθος και στην Κύπρο, όταν μία κοινωνία που έζησε στο πετσί της την προσφυγιά θεωρεί τα παιδιά ενός πολέμου όχλο και τάτσα στον τουρισμό της.
Όμως ανάχωμα στον σκοταδισμό, στον εκφασισμό της κοινωνίας όφειλε να είναι η Πολιτεία και τα κόμματα. Τα κόμματα οφείλουν να φιλτράρουν, οφείλουν να μορφώνουν, οφείλουν να καθυποτάσσουν ζωώδη ένστικτα που ενδεχομένως να καλλιεργούνται εντός της βάσης τους. Να παλέψουν για την επικράτηση της λογικής. Όμως τα ίδια τα κόμματα θα έπρεπε να κάνουν σοφότερες επιλογές στο ποιοι θα περιλαμβάνονται στο ψηφοδέλτιό τους. Και το ζητούμενο δεν είναι να κάνουμε την πολιτική, ελίτ. Το ζητούμενο είναι πολιτευτές με πολιτικό υπόβαθρο, πολιτευτές όπου οι βασικές ανθρώπινες αξίες αποτελούν ηθικό κώδικα και φάρο τους. Οι ψηφοφόροι του Φακοντή, του Σαββίδη, του Σύκα και του Πυρίλλη είναι ένα μικρό ακροατήριο. Ένα ακροατήριο που δεν εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των κομμάτων. Ότι επιχειρώντας να ικανοποιήσουν μία ομάδα που απλώς κάνει επικίνδυνο θόρυβο, παραμέρισε τη σιωπηλή μερίδα της κοινωνίας, που για να ψηφίσει, θέλει να ακούσει, ιδέες προτάσεις και ξεκάθαρο όραμα για το αύριο.
Αυτό λοιπόν ας έχουν υπόψη τους τα κόμματα, όταν επιλέγουν ποιοι θα αποτελούν τη βιτρίνα τους. Και ας έχουν κατά νου, πως κάτι τέτοιες αλόγιστες επιλογές, που έφεραν πρόσκαιρα ψήφους, έκαναν μακροπρόθεσμα ζημιά. Είδαμε δηλαδή τον ΔΗΣΥ το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ να χάνουν την τελευταία δεκαετία δεκάδες χιλιάδες ψήφους και να β΄ρίσκονται σε ιστορικό χαμηλό. Όλοι αυτοί δεν θα επιστρέψουν με την επίκληση στον κομματικό πατριωτισμό, με την επικράτηση των συμβόλων, ή με την αναβίωση αποφθεγμάτων ιστορικών στελεχών. Θα τους φέρουν σοβαρές πολιτικές προτάσεις που θα πάρουν τον τόπο μπροστά, όχι πίσω. Προτάσεις που προϋποθέτουν υπερβάσεις και μια ξεκάθαρη κόκκινη κάρτα σε όσους με τυχοδιωκτικό τρόπο έμαθαν να απομυζούν και από το κόμμα τους και κυρίως από τον τόπο.
