Της Μαρίνας Οικονομίδου
Η αλλαγή δεν είναι σύνθημα, είναι τρόπος ζωής. Η αλλαγή έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο, έχει συγκεκριμένες προτάσεις. Η αλλαγή απαιτεί συντονισμό, απαιτεί συνέπεια. Και κυρίως απαιτεί υπερβάσεις. Αλλιώς δεν είναι τίποτα άλλο από ένα προεκλογικό πυροτέχνημα που όζει σκοπιμοτήτων. Το σύνθημα της αλλαγής ήλθε στο προσκήνιο όταν ο Νίκος Αναστασιάδης ρωτούσε από το βήμα του Ανώτατου Συνεδρίου του ΔΗΣΥ τον κυπριακό λαό, τι να αλλάξουν αυτοί που ζητούν αλλαγή. Και το ρωτούσε ένας Πρόεδρος του οποίου η διαχείριση οδήγησε στις εικόνες του Πουρνάρα. Που ασυνόδευτα παιδιά κοιμούνται στους δρόμους και που μέχρι προχθές τρέφονταν μ’ ένα κομμάτι ψωμί. Ένας Πρόεδρος που την κυβέρνησή του ακολουθούν σκάνδαλα διαπλοκής, ο πλουτισμός μιας μικρής κάστας, το βόλεμα ημετέρων ,τα φαινόμενα διαφθοράς και η καταβαράθρωση της εικόνας του τόπου. Και κυρίως, ένας Πρόεδρος που κατά τη θητεία του άνοιξε η συζήτηση για λύση δύο κρατών.
Σ’ ένα σοβαρό κράτος, ένας Πρόεδρος με αυτή την παρακαταθήκη δεν θα τολμούσε να κάνει μία τέτοια ερώτηση. Πρωτίστως όμως σε ένα σοβαρό κράτος, η αντιπολίτευση δεν θα του επέτρεπε να τοποθετείται με αυτό τον τρόπο. Γιατί η παρουσία της θα αποτελούσε ανάχωμα στο θράσος.
Για να μπορεί, ωστόσο, να λειτουργήσει ως ανάχωμα στο θράσος, θα έπρεπε να είχε συνέπεια στις πολιτικές της. Και πρωτίστως δεν θα επέτρεπε να παρασύρεται από σκοπιμότητες. Η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης φάνηκε εδώ και καιρό, επιβεβαιώθηκε, ωστόσο, στη δημοσκόπηση της «Καθημερινής» την περασμένη εβδομάδα. Και επιβεβαιώθηκε, όχι μόνο γιατί αποκαλύφθηκε πως δεν κατάφεραν να βρουν προς το παρόν ένα κοινό υποψήφιο. Ούτε γιατί άφησαν δύο καθαρά συναγερμικούς υποψηφίους να ερίζουν για το ποιος από τους δύο συνεχιστές του Νίκου Αναστασιάδη θα εκλεγεί. Είναι κυρίως γιατί διαφάνηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως ο κομματικός τους εγωκεντρισμός ευθύνεται για τα αδιέξοδά τους.
Έλεγαν προεκλογικά ότι ήθελαν την αλλαγή. Πως με κάθε τρόπο θα πρέπει να φύγει από την εξουσία η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ. Όμως στην πρώτη τους κρίσιμη αναμέτρηση, αντί να δημιουργήσουν ένα συμπαγές μέτωπο έριζαν για το ποιος θα είναι ο πρόεδρος της Βουλής. Για τη δική τους προσωπική διάσωση. Και κατάφεραν με ευκολία να εκλέξουν αφενός πρόεδρο της Βουλής την Αννίτα Δημητρίου και αφετέρου να στείλουν το μήνυμα ακόμα και στο ακροατήριό τους πως μόνο ο Αβέρωφ Νεοφύτου μπορεί να κερδίζει εκλογές.
Η αλλαγή, λοιπόν, θέτει προτεραιότητες. Όταν η αντιπολίτευση αποδέχεται να ακυρωθούν οι δημοτικές εκλογές, τότε το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Γιατί αυτό που αποτυπώθηκε στα μάτια της κοινωνίας, είναι ότι ακυρώθηκαν εξαιτίας του φόβου μιας ακόμη ήττας. Και αν δεν έπαιρναν το ρίσκο για τη διάσωση της δημοκρατίας ας το έκαναν για να ενεργοποιήσουν το οργανωτικό τους λίγο πριν από τις προεδρικές και κυρίως να κτίσουν συνεργασίες σε κάθε δήμο.
Σ’ ένα περιβάλλον, όπου η κοινωνία συντηρητικοποιείται, είναι παράδοξο η αντιπολίτευση να παρουσιάζει τέτοια εικόνα. Γιατί όταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος καταψήφιζε τον προϋπολογισμό –εν μέσω πανδημίας– της «πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης» θα πρέπει πλέον να επιχειρηματολογήσει για ποιο λόγο πλέον σκέφτεται να στηρίξει ένα μέλος αυτής της διεφθαρμένης κυβέρνησης. Είναι μέρος της αλλαγής ή απλώς θέλει με κάθε τρόπο την εξουσία; Αν ο ίδιος δεν μπορεί να ελέγξει το κόμμα του με αποτέλεσμα στελέχη του να κάνουν ήδη συμφωνίες στο παρασκήνιο με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, μπορεί αλήθεια να πείσει ότι θα ηγηθεί της όποιας αλλαγής;
Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για το ΑΚΕΛ. Γιατί αν η προτεραιότητα ήταν να «φύγει η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ» θα έπρεπε εδώ και δέκα χρόνια να είχε βρει μία κεντροαριστερή υποψηφιότητα να προτείνει. Όχι να ψάχνεται την τελευταία στιγμή, καταθέτοντας στο τραπέζι των συζητήσεων μετριότητες. Και κυρίως να επιτρέπει σε στέλεχός του με καθαρά προσωπική ατζέντα να τορπιλίζει τη μόνη πιθανή κοινή υποψηφιότητα.
Θα διερωτηθεί κάποιος: τι μας απασχολεί, αν συρρικνώνονται τα ποσοστά της αντιπολίτευσης; Μα μια αδύναμη αντιπολίτευση οδηγεί στην παντοκρατορία του ενός. Αυτό θέλουμε; Μία διαλυμένη παρέλαση, με διάσπαρτες ατζέντες. Η αλλαγή απαιτεί συνέπεια, απαιτεί συμβιβασμούς, απαιτεί και θυσίες. Η αλλαγή, ωστόσο, θα πρέπει να έχει πάνω από όλα ως στόχο τη βελτίωση του τόπου. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί απλώς σύνθημα και αποδεικνύει πως η αντιπολίτευση, ενώ είχε την ευκαιρία και τις προοπτικές εξελίσσεται στον μεγάλο ασθενή, έβαλε το λιθαράκι της για όλη αυτή την ασυδοσία.
