Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν την περασμένη βδομάδα ο Διονύσης Σαββόπουλος καλούσε Έλληνες καλλιτέχνες που τραγούδησαν γενικά και αόριστα για την ειρήνη και εναντίον του ΝΑΤΟ να ενηλικιωθούν καθώς οφείλουν –και δεν το έκαναν– κάθε φορά να κατονομάζουν τον εκάστοτε βομβαρδιστή της ειρήνης, του ανθρώπου και των λαών, πολλοί ήταν εκείνοι που συμφώνησαν. Και συμφώνησαν καθώς οι εικόνες σφαγής αμάχων στην Μπούτσα δεν δίνουν πολλά περιθώρια ούτε για γενικότητες ούτε για αοριστολογίες.
«Κανείς δεν θα μας βάλει το πιστόλι στο κρόταφο να διαλέξουμε ποιον φασίστα προτιμάμε» μας έλεγε η Έλενα Ακρίτα προ ημερών, όταν κάποιοι έκαναν λόγο για ισαποστακισμό. «Κατακρίνουμε», συνέχιζε, «και τον Ζελένσκι που μας κουβάλησε το νεοναζί απόβρασμα και δεν είπε λέξη για την Κύπρο μην τα χαλάσει με τον Ερντογάν, αλλά και τον άθλιο εισβολέα Πούτιν». Προφανώς πολλά είναι εκείνα που θα μπορούσαμε να πούμε για την πολιτική διορατικότητα Ζελένσκι. Για την απαράδεκτη κίνηση να παρουσιάσει στην ελληνική Βουλή μαχητή του τάγματος Αζόφ και τη σιωπή του σε ζητήματα που για μας είναι σημαντικό να λεχθούν.
Μόνο που η ομιλία του στην κυπριακή Βουλή δεν είναι πράξη στήριξης της δικής του πολιτικής σταδιοδρομίας και του πολιτικού του προφίλ. Δεν είναι επικρότηση των πολιτικών του ούτε και υιοθέτηση των ιδεολογιών του. Είναι μία συμβολική πράξη τιμής στον ουκρανικό λαό και τα όσα βιώνει. Είναι η ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης προς έναν λαό που προσφυγοποιείται, που βασανίζεται και που μετρά καθημερινά νεκρούς εξαιτίας της ρωσικής εισβολής. Όπως άλλωστε μετρούσαμε κι εμείς εξαιτίας της τουρκικής εισβολής.
Γενικότητες και αοριστολογίες δεν έχουν θέση όταν κόσμος χάνει τη ζωή του, τους δικούς του ανθρώπους, το σπίτι του και το μέλλον του. Αυτόν ακριβώς τον συμβολισμό αναμέναμε πως θα αντιλαμβανόταν το ΑΚΕΛ. Πως οι απόψεις, οι προτιμήσεις ενίοτε και οι ιδεοληψίες δεν μπαίνουν πάνω από θέσεις αρχής. Γιατί θέσεις αρχής έχουν κόμματα που θέλουν να κυβερνήσουν. Και κατ’ επέκταση θέτουν προτεραιότητες. Όσοι επιχειρούν να μαζέψουν ψήφους διαμαρτυρίας, όσοι επιχειρούν να ικανοποιήσουν το λαϊκό αίσθημα και το χειροκρότημα ενός μικρού ακροατηρίου, τότε μετατρέπονται σε κόμματα διαμαρτυρίας. Με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται.
Ένα κόμμα εξουσίας οφείλει να ελίσσεται, οφείλει να κάνει υπερβάσεις. Κυρίως όμως οφείλει μέσα από σοβαρές πολιτικές να προλαβαίνει δυσάρεστες καταστάσεις. Αυτό όφειλε να κάνει το ΑΚΕΛ, αυτό οφείλει να κάνει η αντιπολίτευση ευρύτερα σε μία περίοδο που η κυβέρνηση χάνει ολοένα την αξιοπιστία της. Ας φρόντιζε μέσω κινήσεων να αποτρέψει την παρουσία μαχητή του τάγματος Αζόφ και νεοφασιστών στην κυπριακή Βουλή. Όχι να απέχει προληπτικά και υποκριτικά.
Και βεβαίως αυτή η κίνηση δεν περιορίζεται την περίπτωση της ομιλίας Ζελένσκι. Υπήρξε όμως η αφορμή για να ξεσκεπαστεί το μεγάλο πρόβλημα του ΑΚΕΛ. Που δεν είναι η ρωσολαγνεία, όπως βολικά θέλουν να παρουσιάσουν κάποιοι. Είναι ότι χάνει σιγά σιγά τον ρόλο του ως κόμμα κυβερνησιμότητας. Όμως, αν το ΑΚΕΛ, ένα κόμμα κομμουνιστικό σε μία καθαρά συντηρητική κοινωνία, κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσίας αυτό έγινε με πολιτικές υπερβάσεις. Υπερβάσεις που έστελναν το μήνυμα και στο εσωτερικό, αλλά κυρίως διεθνώς, ότι μπορεί και να συζητήσει και να κυβερνήσει.
Το τι εκτυλίσσεται την τελευταία δεκαπενταετία εντός του ΑΚΕΛ στέλνει το μήνυμα πως μετακινείται στην ήπια αντίδραση. Ούτε με την κυβέρνηση, ούτε με τον ενδιάμεσο χώρο, κουρνιάζοντας βολικά στον χώρο της αντιπολίτευσης. Μόνο που αν στόχος είναι να αλλάξουν τα κακώς έχοντα, τόσο διεθνώς όσο στο εσωτερικό, τότε αυτό δεν θα γίνει με επαναστατική γυμναστική, ούτε δίδοντας εξετάσεις αριστεροφροσύνης σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο.
Ο πόλεμος κάποια στιγμή θα τελειώσει. Και επειδή μας ανησυχεί ότι την επόμενη μέρα εκτός του ότι θα μετρούμε τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν θα έχουμε να αναμετρηθούμε με νεοφασιστικά κινήματα, που είτε λέγονται Αζόφ, είτε Χρυσή Αυγή, είτε ΕΛΑΜ αναμένουμε από κόμματα με πολιτικές να σταθούν ανάχωμα. Όχι με εφηβικές εξάρσεις, αλλά με κινήσεις ουσίας που δίνουν τη δυνατότητα και να ακουστούν αλλά και να αλλάξουν πράγματα. Αυτό θα πρέπει να έχει κατά νου και το ΑΚΕΛ, αν πράγματι θέλει να διατηρήσει τον ιστορικό του ρόλο και όχι να θεωρείται ένας αιώνιος έφηβος.
