Η παρακαταθήκη

Όταν πριν από λίγες μέρες ο Νίκος Αναστασιάδης προειδοποιούσε τους Συναγερμικούς να μην προδώσουν την πατρίδα τους, ψηφίζοντας στην ουσία κάποιον άλλον πέραν του Αβέρωφ Νεοφύτου, πολλοί ήταν εκείνοι στον ΔΗΣΥ που ερμήνευσαν τις δηλώσεις του ως μία άγαρμπη προσπάθεια να αποτινάξει από πάνω του τη φημολογία πως στο παρασκήνιο στηρίζει τον Νίκο Χριστοδουλίδη.

Η κοινωνία, ωστόσο, δεν αποτελείται αποκλειστικά από τη σκληρή συναγερμική ψήφο. Ούτε και περιορίζεται στην Πινδάρου στην οποία απευθυνόταν ο Πρόεδρος εκείνη την ημέρα. Η υπόλοιπη κοινωνία μετέφραζε την παράκληση του Προέδρου να «μην προδώσετε την παράταξή μας, μην προδώσετε την πατρίδα μας» σε παραίνεσή του να παραμείνει με κάθε κόστος στην εξουσία ο ΔΗΣΥ.

Ήταν ένα συμπέρασμα αυθαίρετο και άδικο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Θα μπορούσε να είναι, αν λίγες μέρες αργότερα, δεν επανερχόταν στο προσκήνιο το ζήτημα των τεσσάρων συνεργάτιδων με το Ανώτατο ν’ αδειάζει με την απόφασή του την κίνηση του Προέδρου. Την κίνηση του Προέδρου αφενός να οργιστεί με το «μπλόκο» πρόσληψής τους από τη Βουλή και αφετέρου να προσφύγει σε αυτό, αρνούμενος να αντιληφθεί το θράσος από το καραμπινάτο βόλεμα. Και μιλάμε για τέσσερα κομματικά πρόσωπα που με την ολοκλήρωση της θητείας του Προέδρου θα έπρεπε να αποχωρήσουν μαζί του, ως διά μαγείας θα έμπαιναν από το παράθυρο στο Δημόσιο. Με παράσημό τους προφανώς την κομματική προσήλωση.

Δεν είναι όμως ο ίδιος που χλεύαζε «το κόμμα τζαι τα μάθκια σας» του Δημήτρη Χριστόφια, δεν είναι ο ίδιος και το κόμμα του που κατά τ’ άλλα πολεμούσαν την κομματικοποίηση του κράτους του Σπύρου Κυπριανού;

Όσο όμως χλεύαζαν τον Δημήτρη Χριστόφια, όσο αντιτίθεντο, όπως έλεγαν, στην κομματική ταυτότητα του Σπύρου, επί της θητείας τους είδαμε πολλά λυπηρά. Πόλεμο σε όποιον ανεξάρτητο θεσμό δεν συντασσόταν μαζί τους. Βόλεμα «αρίστων» που τελικά εξέθεταν τον ίδιο και έπλητταν την εικόνα του τόπου διεθνώς.

Είμαστε ενώπιον της αναβίωσης του δόγματος Μπους. Με το δίλημμα του καλού που πολεμά το κακό, ένα δόγμα που θέλει όσους δεν συντάσσονται μαζί μας, να υπονομεύουν το καλό του τόπου. Όμως όλο αυτό απομακρύνει τους υγιώς σκεπτόμενους από την πολιτική και πλήττει την ποιότητα της δημοκρατίας.

Ένας Πρόεδρος που υποσχόταν κατά τ’ άλλα τη δημιουργία ενός κανονικού κράτους, απαγκιστρωμένου από τα κομματικά βαρίδια χαρακτηρίζει την ψήφο αλλού ως προδοσία για την πατρίδα. Ένας Πρόεδρος κλείνει το πολιτικό του κεφάλαιο ζητώντας προσήλωση στο κόμμα. Όχι για το καλό του τόπου, αλλά για την εξυπηρέτηση μιας ελίτ. Και πολύ φοβούμαστε για τη δική του πολιτική διάσωση. Όμως η εξυπηρέτηση μιας ελίτ που πλήττει πολλές φορές το συμφέρον του τόπου είναι και ο λόγος που αρκετοί Συναγερμικοί έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο κόμμα που άλλοτε ψήφιζαν.

Το τι θα κάνουν βεβαίως οι Συναγερμικοί στις προεδρικές εκλογές είναι θέμα δικό τους. Το προβληματικό είναι ο τρόπος που χειρίζεται ο Πρόεδρος την υπόλοιπη κοινωνία, λίγο προτού αποχωρήσει από την πολιτική. Γιατί η πολιτική του διάσωση δεν θα διασφαλιστεί αν ο Αβέρωφ Νεοφύτου τον διαδεχθεί, αν ο Συναγερμός παραμείνει στην εξουσία και αν συναγερμικοποιηθεί όλο το κράτος. Η πολιτική διάσωσή του θα διασφαλιστεί από το έργο που αφήνει. Και ίσως όλα αυτά τα σκανδαλώδη να μπορούσαν να υποβαθμιστούν, ίσως να μπορούσαν να ξεχαστούν με την πάροδο του χρόνου, αν άφηνε μία γερή παρακαταθήκη.

Μία γερή παρακαταθήκη θα ήταν η επίλυση του Κυπριακού. Μία ματιά στο debate της περασμένης Πέμπτης επιβεβαιώνει πως ο επόμενος Πρόεδρος ίσως να κληθεί να διαχειριστεί τη διχοτόμηση. Μία γερή παρακαταθήκη θα μπορούσε να είναι αυτή του Γενικού Συστήματος Υγείας. Τα όσα εκτυλίσσονται ωστόσο το τελευταίο διάστημα μάς κάνουν να αμφισβητούμε και τα πολιτικά αντανακλαστικά και τις προθέσεις του Προέδρου.

Γιατί μόνο ως πολιτική αυτοχειρία μπορεί να θεωρηθεί η πρόσφατη κίνηση διορισμού του μεγαλύτερου πολέμιου του ΓεΣΥ στον ΟΑΥ. Αποτελεί την απαρχή της αποδόμησης της δικής του μεγάλης επιτυχίας. Και επειδή μπροστά σε όλο αυτό τον θόρυβο, ο κ. Αγαθαγγέλου δεν κάνει πίσω, η Γενική Εισαγγελία προχωρεί σε γνωματεύσεις που την εκθέτουν, εμείς θα ζητήσουμε από τον Πρόεδρο να παρέμβει για το εν λόγω θέμα. Αν όχι γιατί σκέφτεται πως ανατινάζεται η μεγαλύτερη κοινωνική μεταρρύθμιση, ας το κάνει για τη δική του πολιτική υστεροφημία. Για τη δική του πολιτική διάσωση.