Της Μαρίνας Οικονομίδου
Την εβδομάδα που πέρασε, ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Φειδίας Παναγιώτου ενημέρωνε μέσω των social media πως στην κρίσιμη ψηφοφορία για την εκλογή του επόμενου προέδρου της Κομισιόν ,θα καταψήφιζε την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Η απόφασή του δεν ήταν βεβαίως προϊόν πολύωρης μελέτης των θέσεών της. Δεν είχε να κάνει με πολιτικές διαφωνίες και διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις από αυτήν. Ήταν, όπως αποκάλυψε, τήρηση της υπόσχεσης που έδωσε στους ακόλουθούς του. Τις προηγούμενες μέρες μέσω poll στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ζητούσε από τους πολίτες να πάρουν εκείνοι την απόφαση για το αν θα την ψήφιζε ή αν θα την καταψήφιζε. Τελικά, η συντριπτική πλειοψηφία που συμμετείχε στη διαδικτυακή ψηφοφορία αποφάσισε να την καταψηφίσει, όπως και έπραξε.
Έστω κι αν τα ερωτήματα που θα έπρεπε να προβληματίσουν τον νεοεκλεγέντα ευρωβουλευτή και γκουρού των social media ήταν το πόσοι από αυτούς ήταν Ευρωπαίοι πολίτες και τους αφορούσε πράγματι η ψηφοφορία, πόσοι πληρωμένα bots, πόσοι είχαν ιδιοτελή κίνητρα για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα, η αλήθεια είναι πως το μεγάλο ζήτημα δεν είναι ποιοι και πόσοι τελικά ψηφίζουν στα poll του Φειδία Παναγιώτου. Είναι η παρανόηση που επιχειρείται μεθοδικά το τελευταίο διάστημα για το τι είναι δημοκρατία και πολιτική. Η παραποίηση του τι σημαίνει άμεση δημοκρατία. Η οργανωμένη προσπάθεια να παρουσιαστεί η πλήρης άγνοια ως προτέρημα. Και η ανευθυνότητα ως πολιτική εναλλακτική. Καθόλου τυχαία όσα ανέφερε στο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με αφορμή την απρόσμενη εκλογή του ο κ. Παναγιώτου. Καθόλου καθησυχαστικά όμως και τα λόγια ψηφοφόρων του, ότι «ο Φειδίας, είναι η δημοκρατία». Ότι κατ’ ακρίβεια «αυτή είναι η δημοκρατία το 2024».
Η δημοκρατία όμως δεν είχε ποτέ αυτή την ερμηνεία. Οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει διαδικτυακή ψηφοφορία. Δεν είναι όμως όλοι πολιτικοί. Ένας πολιτικός αξιωματούχος δεν φορτώνει βολικά στους πολίτες τις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις με το πρόσχημα της άμεσης δημοκρατίας. Η ψήφος των πολιτών σε πολιτικά πρόσωπα αποτελεί ακριβώς ψήφο εμπιστοσύνης για να λάβουν τις δύσκολες αποφάσεις.
Ο Φειδίας Παναγιώτου εξελέγη με το αφήγημα πως ενώ δεν γνωρίζει από πολιτική, είναι πρόθυμος όχι μόνο να μάθει, αλλά και να αλλάξει την πολιτική όπως την γνωρίζαμε. Εξελέγη με το σύνθημα «κανεί», βέβαιος –παρότι δεν ψήφισε ποτέ– πως θα σώσει την Κύπρο και την Ευρώπη. Άραγε τι λένε σήμερα όλοι όσοι τον ψήφισαν βλέποντάς τον να απέχει από τις πρώτες μεγάλες ψηφοφορίες του Ευρωκοινοβουλίου; Πόση αντίφαση κρύβει το γεγονός ότι ενώ ο ίδιος προέτρεπε τους νέους να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους για να τον ψηφίσουν ο ίδιος δεν είχε το σθένος να ψηφίσει πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου. Και πόση υποκρισία ενέχει η αποχή του στο ψήφισμα για την Ουκρανία, εξισώνοντας τον θύτη με το θύμα;
Ο Φειδίας Παναγιώτου πληρώνεται αδρά από την Ε.Ε. για να μελετά και να εκπροσωπεί επαρκώς τους πολίτες της χώρας του. Όφειλε να ενημερώνεται λοιπόν, και με βάση το τι πιστεύει ότι είναι το ορθό, να ψηφίζει. Να αναλάβει δηλαδή την ευθύνη των πράξεών του για τις πολιτικές του αποφάσεις.
Το αν είναι έτοιμος να λάβει δύσκολες πολιτικές αποφάσεις είναι μία άλλη συζήτηση, που δεν έχει πλέον σημασία. Όμως επειδή πολλοί είναι εκείνοι που υπερεκτιμούν τις ικανότητές του για γρήγορο πλουτισμό, που ανεξήγητα δίνουν συνεχώς συγχωροχάρτι σε ανοησίες που κάνει, προτάσσοντας την απειρία και την ηλικία του, πρέπει να πούμε τα αυτονόητα: ότι θα πρέπει να κριθεί όσο σκληρά κρίνονται και τα υπόλοιπα πολιτικά πρόσωπα που κατέχουν αξιώματα. Και για το ήθος του αλλά και για την πολιτική του επάρκεια.
Η πολιτική δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο άθλημα. Το θλιβερό είναι πως τείνει να γίνει ένα μεγάλο υπερθέαμα. Ένα υπερθέαμα, όπου τα όρια και οι αντοχές της δημοκρατίας θα δοκιμαστούν σκληρά, υπό τον μανδύα της αδιαμεσολάβητης σχέσης με τον λαό. Και ενδεχομένως να υπονομευθεί μπροστά σε αυτό τον εξωραϊσμό της άνευ προηγουμένου εκλαΐκευσης της εκλογικής διαδικασίας.
economidoum@kathimerini.com.cy
