Του Γιώργου Κακούρη
Πόσα μπορούν πλέον να ειπωθούν για την εκλογή του Φειδία Παναγιώτου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που δεν έχουν ειπωθεί; Το βέβαιο είναι πως κανένας που δεν είναι οπαδός ή στέλεχος κόμματος δεν κλαίει για την πτώση του ποσοστού του ΔΗΣΥ, την απώλεια έδρας από το ΑΚΕΛ και την ΕΔΕΚ, τον περιορισμό των ποσοστών του ΕΛΑΜ και τον καταποντισμό Οικολόγων και ΔΗΠΑ.
Το schadenfreude των Κύπριων ψηφοφόρων, είτε ψήφισαν τον κ. Παναγιώτου είτε όχι, για τα θκυο στενά στα οποία βρίσκονται τα κόμματα μάλλον εντάθηκε, όταν είδαν τους ίδιους πολιτικούς και δημοσιογράφους που χασκογελούσαν για το φαινόμενο του μιτσή που το Μένοικο που κάμμει πελλάρες στο Youtube, να γλυκαίνουν αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση των πρώτων exit poll και να υπενθυμίζουν πως θεωρούν τον 24χρονο πολύ συμπαθή, θέλοντας να μη δυσαρεστήσουν κανέναν.
Μιλώντας κάποια στιγμή στον Alpha Κύπρου το βράδυ των εκλογών, ο Αλέκος Τρυφωνίδης της ΔΗΠΑ παραδέχθηκε μάλιστα πως για το αποτέλεσμα φταίνε τα κόμματα, γιατί στην προεκλογική δεν προέβαλαν τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Άτε τωρά.
Κανένας όμως που ενδιαφέρεται για την ποιότητα της δημοκρατίας στην Κύπρο δεν ενθουσιάστηκε, θεωρώ, από την προοπτική της εκλογής ενός προσώπου χωρίς πολιτική πρόταση και θέσεις. Από εκεί και πέρα μάλλον η εκλογή Φειδία δεν είναι και το τέλος του κόσμου, γιατί αν μπορεί με σύγχρονα εργαλεία να πείσει τους ψηφοφόρους κάποιος χωρίς προτάσεις, μάλλον μπορεί κάποιος με τα ίδια εργαλεία και πραγματικές προτάσεις.
Θα δούμε πολύ σύντομα αν ο Φ. Παναγιώτου θα βάλει μπροστά όσα τον οδήγησαν μέχρι εδώ για να γίνει χρήσιμος για τη χώρα, και χρήσιμος για τον εαυτό του. Ας στρέψουμε τη συζήτηση κάπου αλλού από την πληγωμένη μας σοβαροφάνεια, είτε τον βρίσκουμε συμπαθή είτε απολίτικο, είτε ενστικτωδώς συντηρητικό. Κρατώντας, μέχρι να δούμε έργα, πως δεν πρέπει να σιουμαλίζουμε τους ψηφοφόρους και να είμαστε λιγότερο αυστηροί απέναντί στον Φειδία, γιατί αποφασίσαμε πως αυτό πουλάει σήμερα.
Αν και ο ίδιος ο Φειδίας δεν έχει πολιτική πρόταση, έχει έναν έμμεσα πολιτικό λόγο όσον αφορά τις τάσεις στις οποίες έδωσε φωνή, από το εύκολο «εβαρεθήκαμε τους» μέχρι την ιδέα πως η ελεύθερη Κύπρος πρέπει να γίνει πάμπλουτη ώστε να μας παρακαλούν οι Τουρκοκύπριοι για λύση όπως τη θέλουμε (μέσω αυτού του υποψήφιου, και όχι στο ΔΗΚΟ μίλησε… πραγματικά ο Μακάριος του οποίου η πολιτική πριν από την εισβολή απέναντι στους Τ/κ ήταν ακριβώς αυτή).
Οι ερμηνείες για το ποιοι ψήφισαν τον Φειδία είναι πολλές, και μάλλον δεν μπορούμε να κλειδώσουμε καμία ως την πιο αποφασιστική χωρίς να υπάρξει έρευνα της κοινής γνώμης από ειδικούς. Σε αυτά που ακούστηκαν συνυπάρχουν πολλά, από τον κόσμο στα χωριά και στην ύπαιθρο που η τάξη που άρχει, προοδευτική δε και συντηρητική, συνήθως είτε σνομπάρει είτε χειραγωγεί, μέχρι κόσμο με πολιτικό κριτήριο που αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η ψήφος στον συγκεκριμένο υποψήφιο έδωσε ευκαιρία σε όσους χωρίς πολλή σκέψη ψήφιζαν ΕΛΑΜ, θεωρώντας πως θα τιμωρούσαν το σύστημα, και τους οποίους χαρακτηρίζαμε συλλήβδην ακροδεξιούς (ενώ δεν ήταν πιο ακροδεξιοί ή συντηρητικοί από τα όσα τους φύτεψε στο υποσυνείδητο το κυπριακό πολιτικό σύστημα), να διαφοροποιηθούν, χωρίς ίσως να το καταλάβουν, από τον ακροδεξιό πυρήνα που έχει πλέον ριζώσει στο κόμμα.
Το πιο ενδιαφέρον λοιπόν αυτή τη στιγμή είναι πως αυτό που έγινε δεν τάραξε απλώς λιμνάζοντα νερά, έσπασε τα παγωμένα νερά που κρατούσαν το κυπριακό πολιτικό σύστημα εγκλωβισμένο στο δίπολο ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ και στην ομηρία του κράτους από το εθνικιστικό και πελατειακό κέντρο.
Όσοι πραγματικά θέλουν το πολιτικό σκηνικό στην Κύπρο πρέπει να κινηθούν τώρα, και πολλοί θα το κάνουν, αντιγράφοντας το παράδειγμα του Φειδία. Όμως τα νέα εργαλεία δεν κάνουν και τα νέα μυαλά. Και όσοι θα σπεύσουν να αντιγράψουν για να σιουμαλίσουν το νέο (θεωρούν) κοινό που είδαν να απλώνεται μπροστά τους, θα πρέπει ενεργά να προωθήσουν ένα νέο είδος πολιτικής παιδείας, και να απαντήσουν στους προβληματισμούς που όντως θέτουν οι πολίτες: ακρίβεια, κόστος ζωής, ενοίκια, κλιματική αλλαγή, έλλειψη ευκαιριών και ενός ονείρου για το μέλλον.
