Του Γιώργου Κακούρη
Μετά την εκλογή του Φειδία Παναγιώτου στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, η τάξη που άρχει της Κύπρου υποσχέθηκε πως πήρε το μήνυμα, πως ήρθε το χαμπάρι της απαξίωσης, της έλλειψης ελπίδας, των αποτελεσμάτων του κυνισμού και της απολιτίκ διεκδίκησης της εξουσίας στην οποία τα ίδια τα κόμματα επιδίδονται όσο υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία.
Δύο εβδομάδες μετά δεν ξέρω αν λήφθηκε το μήνυμα και αν ήρθε το χαμπάρι, ή αν οι αλλαγές θα είναι διακοσμητικές – για παράδειγμα με περισσότερη παρουσία των κομμάτων στο Tik Tok (όπως βιντεάκια στα οποία ο Μαρίνος Σιζόπουλος θα κάνει pranks σε υπέργηρους ΕΔΕΚίτες).
Η συζήτηση επιπέδου «πού πήγαμε και δεν μας άρεσε» που γίνεται για τον Φειδία Παναγιώτου και για την ομιλία της αποφοίτησης του Λάμπρου Διονυσίου από χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που προέρχονται από τις γενιές που απέτυχαν να διορθώσουν τη χώρα προς το παρόν είναι γεμάτη γκρίνιες και άγονες διαπιστώσεις χωρίς προτάσεις. Ίσως μεσοπρόθεσμα ο νέος μας ευρωβουλευτής καταφέρει να ανοίξει την όρεξη όσων απαξιώνουν την Ε.Ε. και την πολιτική να μάθουν περισσότερα και να ασχοληθούν, παράλληλα με το δικό του ταξίδι. Ίσως όχι.
Εκεί που πάντως σίγουρα δεν πήγαν κάποια άλλα μηνύματα, ήταν στον 11ο όροφο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες, όπου οι 27 ηγέτες που εκλέγουμε σε διαφορετικές εκλογές σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα και με διαφορετικές προτεραιότητες, δεν αντιλήφθηκαν πως η στροφή της Ευρώπης προς την Άκρα Δεξιά τους υποχρεώνει να βρουν λύσεις και να μην αναλώνονται στο πόσες καρέκλες θα αναλάβουν για πόσα χρόνια.
Η φαεινή ιδέα των ηγετών του ΕΛΚ (όπου συμμετέχει και ο δικός μας Πρόεδρος και η δική μας αντιπολίτευση) να πουκουππίσουν τις διαδικασίες επιλογής της ηγεσίας της Ε.Ε., δείχνει πως προτίμησαν να εκμεταλλευτούν το προσωρινό πλεονέκτημα που τους έδωσε το εκλογικό αποτέλεσμα, (όπου η Ακροδεξιά δράτζιασε σε χώρες κλειδιά, αλλά περιορίστηκε σε πολλές άλλες, αποτρέποντας την πλήρη στροφή) για να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς με τους σοσιαλιστές.
Για κάποιους στο ΕΛΚ, όπως τον Μάνφρεντ Βέμπερ, αυτό ίσως βγει σε καλό, γιατί θα δώσει την αφορμή για συνεργασίες με τα πιο συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα που θέλουν να βρίσκονται στο παιχνίδι. Όμως δεν το έκαναν προκρίνοντας μετεκλογικές συμμαχίες μαζί τους εξ αρχής. Αν το ζητούμενο ήταν ο σεβασμός της ψήφου των πολιτών, θα καλούσαν από την πρώτη στιγμή τη Τζόρτζια Μελόνι στο τραπέζι.
Όσα έγιναν τη Δευτέρα είναι εμβληματικά των τάσεων και στην Κύπρο και πανευρωπαϊκά. Η Κεντροδεξιά φλερτάρει με την Άκρα Δεξιά που η ίδια δημιούργησε αντί να δίνει λύσεις στα προβλήματα τα οποία οι πολιτικές τάξεις αγνοούν, γιατί στόχος κάποιων δεν ήταν ποτέ οι λύσεις αλλά η εξουσία. Η Κεντροαριστερά κοιτάζει αμήχανα, πιάνεται εξ απροόπτου και δεν γνωρίζει πώς να αντιδράσει με μια συνεκτική δική της απάντηση. Και οι αιώνιοι ρυθμιστές ψάχνουν τον ρόλο τους.
Κάποια στιγμή, ενδεχομένως την άλλη Πέμπτη, οι 27 εκλεγμένοι από τους πολίτες τους ηγέτες θα καταφέρουν να βάλουν ξανά στις ράγες τις διαδικασίες για το ποιος θα ηγηθεί της Ε.Ε., και πώς θα κινηθούν οι 27 χώρες μας την επόμενη πενταετία. Οι καθυστερήσεις θα είναι η αφορμή να χαθούν ευκαιρίες να ξεκινήσει το συντομότερο η δουλειά για την αντιμετώπιση των κρίσεων που συνεχίζονται γύρω μας, στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στο περιβάλλον και όχι μόνο.
Όμως η επόμενη ημέρα θα έρθει. Και θα πρέπει οι πολίτες των 27 χωρών να αντιληφθούμε πως όπως οι ηγέτες μας στο εσωτερικό των κοινωνιών μας συμπεριφέρονται ως κομματάρχες, έτσι συμπεριφέρονται και στις Βρυξέλλες. Υποσκάπτοντας οι ίδιοι τις λύσεις και τη συνεργασία που τον υπόλοιπο καιρό προσπαθούν να χτίσουν.
Και να θυμόμαστε όταν μουρμουρούμε για το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε., πως οι όποιες λύσεις προτάθηκαν, όπως η εκλογή του Προέδρου της Κομισιόν από τους πολίτες, η απόδοση της δυνατότητας στο Κοινοβούλιο να προτείνει νόμους, ή η εκλογή ευρωβουλευτών από ενιαία λίστα από όλη την επικράτεια της Ε.Ε., δεν μπλοκαρίστηκαν από τους κακούς τεχνοκράτες των Βρυξελλών. Μπλοκαρίστηκαν από τις κυβερνήσεις των 27 κρατών μελών που εμείς εκλέγουμε.
ykakouris@gmail.com
