Του Γιώργου Κακούρη
Αδίκως είδε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη και τον Τ/κ ηγέτη Ερσίν Τατάρ ο Μίροσλαβ Γέντσα, βοηθός γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών για Ευρώπη, Κεντρική Ασία και Αμερική; Παρά την περιοδεία του Προέδρου σε διάφορες χώρες, όπου προσπάθησε να πείσει πως μπορεί να ενεργοποιήσει διαδικασία για το Κυπριακό, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης για παρουσίαση παλιών προτάσεων ΜΟΕ για ξεκλείδωμα της διαδικασίας, είναι μάλλον προφανές για όποιον παρακολουθεί τα του Κυπριακού έστω επιφανειακά πως δεν υπάρχει καμία διάθεση από κανέναν – και αυτό περιλαμβάνει και την ε/κ πλευρά – ν’ ασχοληθεί.
Η κυπριακή κυβέρνηση, μετά από χρόνια παντελούς και εξοργιστικής απραξίας πλέον περιορίζεται στην άμυνα, ή όπως θα μπορούσε να την πει κανείς πιο διπλωματικά, σε κινήσεις αποτροπής. Ο κ. Γέντσα έφυγε από τη Λευκωσία κάνοντας λόγο για «πολύ ειλικρινή, πολύ εποικοδομητική συζήτηση», μας επανέλαβε τη δέσμευση του γ.γ. του ΟΗΕ ο οποίος (καλώς) ασχολείται περισσότερο με την κλιματική αλλαγή αυτή την περίοδο και αναχώρησε. Ο ΥΠΕΞ Ιωάννης Κασουλίδης, ο οποίος επίσης ήταν στη συνάντηση, έκλεισε τα όποια περιθώρια προσδοκιών είχε καλλιεργήσει ο πολιτικός του προϊστάμενος, απαντώντας στην ερώτηση αν μπορεί να υπάρξει νέα επίσκεψη αξιωματούχου των Η.Ε. στην Κύπρο πριν από τις εκλογές λέγοντας: «Αν δεν υπάρχει κινητικότητα και συνεχίζει η κατάσταση να είναι όπως είναι σήμερα, πιθανόν όχι».
«Καταλαβαίνετε ότι όταν είσαι σε περίοδο εκλογών και δημιουργείται τέτοιος βαθμός δυσαρέσκειας στην κυπριακή κοινή γνώμη, οι υποψήφιοι, μηδενός εξαιρουμένου, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν δεσμεύσεις από τις οποίες, όποιος και αν εκλεγεί, θα είναι δύσκολο να επανέλθει μετά» πρόσθεσε, παραπέμποντας με τα πιο απλά λόγια στο γιατί οι Χριστοδουλίδης, Νεοφύτου και Μαυρογιάννης δεν έχουν διάθεση ούτε πρόκειται να καταθέσουν νέες ιδέες στο Κυπριακό.
Σημειώνοντας πως όταν προειδοποιούσε για την Αμμόχωστο το έκανε για να κινηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία προληπτικά πρόσθεσε: «Άμα το κάνουν και μετά, τι σχέση έχει πλέον; Και πράγματι αυτή τη στιγμή δεν διαβλέπουμε στον σύντομο ορίζοντα οποιεσδήποτε ενέργειες. Πιθανόν να δούμε μετά».
Οι τοποθετήσεις αυτές είναι μια βελτίωση από το Δόγμα Κούσιου («τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση και δεν το έκανε;», 8/10/2020, «Πρωινή Επιθεώρηση» στον «Πολίτη 107,6»), αλλά δεν αρκούν, καθώς το Κυπριακό δεν θα έπρεπε να μένει στις αμυντικές διατυπώσεις και αυτοί που διαφωνούσαν με την προκλητική απουσία Αναστασιάδη έπρεπε να είχαν επιχειρήσει μια κάποια ρήξη νωρίτερα.
Κάπως έτσι λοιπόν περάσαμε από τη φάση όπου το Προεδρικό διοχέτευε κόνναρα στα ΜΜΕ για πρωτοβουλίες και εκκλήσεις στην ΕΕ και στον Εμανουέλ Μακρόν να εμπλακούν στο Κυπριακό, στην παραδοχή πως θα πρέπει επιτέλους να αφήσουμε τον ΠτΔ ήσυχο να διανύσει τις τελευταίες εβδομάδες της θητείας του χωρίς να απαιτούμε, οι αγνώμονες, να έχει πλάνο και σχέδιο αντιμετώπισης των επιπτώσεων της απραξίας του μετά το Κραν Μοντανά.
Κινητικότητα στο Κυπριακό υπάρχει, όταν ισχύει τουλάχιστον μία από δύο προϋποθέσεις: ενθάρρυνση και πιέσεις από το εξωτερικό για περιφερειακούς και άλλους λόγους, ή διάθεση προόδου από τους ηγέτες στη Λευκωσία και τις πολιτικές τάξεις που τους περιτριγυρίζουν. Η σκληρή αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή δεν ισχύει καμία από αυτές τις προϋποθέσεις. Η κατάσταση θα ήταν διαχειρίσιμη αν υπήρχαν σοβαρές, όχι προληπτικές αλλά ενεργητικές, προσπάθειες για πρόοδο από κάποιον από τους εμπλεκόμενους.
Όμως σήμερα, σε μια περίοδο όπου το διεθνές περιβάλλον μετασχηματίζεται, το υποσύστημα της περιοχής βρίσκεται σε σχεδόν πλήρη αστάθεια. Το «κουαρτέτο» του Κυπριακού είναι ουσιαστικά ακυβέρνητο καθώς Κύπρος, Τουρκία και Ελλάδα βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο και η τ/κ πλευρά είναι ακυβέρνητη.
Η κυπριακή κυβέρνηση με το ζόρι προχωρεί σε κινήσεις άμυνας και οι υποψήφιοι ΠτΔ δεν τολμούν να προτείνουν κάτι ουσιαστικό, η επίσημη τ/κ πλευρά πλέει στη νιρβάνα του κ. Τατάρ για τα δύο κράτη και η τ/κ αντιπολίτευση είναι παροπλισμένη χωρίς στήριξη από κανέναν, η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη σκέφτεται πλέον μόνο με όρους Watergate και πολιτικής επιβίωσης και ο κ. Ερντογάν κινείται με αποκλειστικό κίνητρο την επανεκλογή ώστε να μην καταλήξει στη φυλακή.
Το ότι τώρα η κυβέρνηση, μετά τις αποτυχίες των τελευταίων πέντε χρόνων, θυμήθηκε να στείλει το μήνυμα πως δεν αναμένει πρόοδο είναι προκλητικό, ειδικά δεδομένων των ευθυνών της. Αλλά ποιος στον πολιτικό διάλογο θα της το πει;
