Του Γιώργου Κακούρη
Καθώς οι ευρωβουλευτές ξεκινούσαν την τελική ψηφοφορία για τους νόμους που για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια θέτουν κάποιες κοινές βάσεις στη διαχείριση της μετανάστευσης (και όχι του «μεταναστευτικού», γιατί δεν είναι πρόβλημα, αλλά φαινόμενο), ακτιβιστές έριξαν φυλλάδια από τα θεωρεία της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου φωνάζοντας το σύνθημα «το σύμφωνο σκοτώνει – ψηφίστε όχι».
Οι αντιδράσεις στην αίθουσα ήταν ενδεικτικές για τα κίνητρα που οδήγησαν τον κάθε ευρωβουλευτή να ψηφίσει, και που ήταν μυριάδες ακόμα και μεταξύ αυτών που θεωρητικά συμφωνούσαν μεταξύ τους. Οι εκπρόσωποι της Αριστεράς χειροκρότησαν τους ακτιβιστές – για το πιο προοδευτικό κομμάτι της αίθουσας, από την Αριστερά και τους Πράσινους και το Κέντρο αλλά και ορισμένους στην Κεντροδεξιά, το αποτέλεσμα απογοήτευσε όσους θα ήθελαν περισσότερη αποφασιστικότητα στον σεβασμό των βασικών μας συλλογικών αξιών. Ή έστω όσων, όπως η Κύπρος, θα ήθελαν περισσότερη αλληλεγγύη προς τα κράτη που τυχαίνει να βρίσκονται στις άκρες της Ε.Ε.
Η στήριξη ορισμένων ευρωβουλευτών προς το συμβολικό μήνυμα που ήθελαν να δώσουν οι ακτιβιστές εκνεύρισε ευρωβουλευτή των Συντηρητικών, εκείνης της ομάδας που μαζεύει από τέως (και νυν) ακροδεξιούς μέχρι θεωρητικά κεντροδεξιούς που θα ήθελαν ενδεχομένως περισσότερη αυστηρότητα και συνολικό κλείσιμο των εξωτερικών συνόρων, γιατί φοβούνται τους άλλους, τον εαυτό τους ή τους ψηφοφόρους που οι ίδιοι εκπαίδευσαν (ή, όπως η Ουγγαρία, θέλουν κονδύλια από την Ε.Ε. αλλά χωρίς υποχρεώσεις αλληλεγγύης προς τις άλλες χώρες της). Ο ευρωβουλευτής σε παρέμβασή του ζήτησε από τους συναδέλφους του που συμφωνούν με την παρέμβαση να περάσουν έξω, γιατί διακόπτουν τη δημοκρατική διαδικασία.
Μετά από τη… συγκρατημένη έκκληση και της προέδρου Μέτσολα να αφεθεί η διαδικασία να συνεχίσει, η παρέμβαση φυσικά έληξε και η ψηφοφορία συνεχίστηκε, με τις πολιτικές δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να εγκρίνουν –σε κάποιες περιπτώσεις οριακά– τα νέα νομοσχέδια. Για όσους θεωρούν ακόμα πως δεν υπάρχει καθόλου δημοκρατία στις Βρυξέλλες, το όλο σκηνικό ήταν μια καλή υπενθύμιση πως στην Ευρώπη οι νομοθεσίες δεν εγκρίνονται διαδικαστικά.
Αυτούς που το αποτέλεσμα σίγουρα απογοήτευσε ήταν εκείνοι που ήθελαν την Ευρώπη να αποτύχει και να επιβεβαιώσει τα στερεότυπα πως πρόκειται για μια αδύναμη πολιτική δύναμη υπό κατάρρευση. Αυτό το επιχείρημα, πώς την αποτυχία της νέας νομοθεσίας την θέλουν οι εχθροί της Ε.Ε. και όσων πρεσβεύει – στη Μόσχα και αλλού, αξιοποιήθηκε έντονα από τους θεσμούς, κάποτε σε σημείο υπερβολής, στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας όσων ξαφνικά θυμήθηκαν πως η Ακροδεξιά είναι κακό πράγμα. Σε βαθμό που ταύτιζαν αδίκως όσους είχαν διαφωνίες με μέρη του πακέτου με τα θρυλούμενα δύο άκρα (όταν μόνο το ένα άκρο, αυτή στην άκρα δεξιά, πουλά φόβο και βία). Αλλά δεν παύει να περιέχει μια αλήθεια. Η αλήθεια που περιέχει αυτό το επιχείρημα είναι πως η διαδικασία για ένα νομοθετικό πλαίσιο για τη διαχείριση της μετανάστευσης στο οποίο μπόρεσαν να συμφωνήσουν (και ίσως να εφαρμόσουν) 27 χώρες και κοινωνίες με τα δικά τους συμφέροντα και πολυπλοκότητες, περιείχε όλα τα συστατικά στοιχεία αυτού του παράδοξου, εξοργιστικού και απολύτως απαραίτητου δημοκρατικού υπερεθνικού πειράματος το οποίο επιχειρεί η Ευρώπη.
Η ζωή και η ειδησεογραφία στα καθ’ ημάς, αυτά που συμβαίνουν στις πόλεις και τα χωριά μας και δίπλα μας, τρέχει, από τον κορωνοϊό και τις προεδρικές εκλογές μέχρι το τελευταίο εκκλησιαστικό σκάνδαλο. Ενώ όμως αυτά έτρεχαν, την ίδια στιγμή, πολιτικοί και τεχνοκράτες, ειδικοί και ειδικά συμφέροντα, από κράτη-μέλη, το Κοινοβούλιο και την Κομισιόν, διαπραγματεύονταν το κάθε κόμμα και την κάθε αναφορά σε ένα πολύπλοκο νομικό πλαίσιο όπου η κάθε παράγραφος συνδέεται και εξαρτάται από πολλές άλλες σε άλλα νομοθετήματα, οδηγίες και κανονισμούς.
Στη διαμόρφωση όσων συμφωνήθηκαν συμμετείχαμε και εμείς ως χώρα, κάποτε θορυβωδώς, προωθώντας τις δικές μας προτεραιότητες είτε για λόγους ουσίας είτε για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, κάποτε αθόρυβα. Και όλα όχι μόνο για τη διαχείριση της μετανάστευσης. Αλλά για όλα τα θέματα, ταυτόχρονα, όλη την ώρα, με πολλαπλές συνισταμένες και διακυβεύματα. Μετά το τέλος της ψηφοφορίας, ο Βέλγος πρωθυπουργός (η χώρα του οποίου έχει την προεδρία του Συμβουλίου αυτό το εξάμηνο) επανέλαβε το κύριο επιχείρημα υπέρ της έγκρισης του συμφώνου και που αφορά τα πάντα στην πολιτική πρακτική (όχι της πολιτικής τάξης, αλλά της πολιτικής ως χώρου στον οποίο ζούμε και αναπνέουμε όλοι). Η αποτυχία, είπε, δεν φέρνει τίποτε άλλο από τη συνέχιση του στάτους κβο. Σε όλα, στη ζωή και στην πολιτική, δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος από αυτόν που βρίσκεται μπροστά μας, και από την προσπάθεια να βρίσκονται οι καλύτερες δυνατές λύσεις. Γιατί αλλιώς δεν μας μένει τίποτε άλλο από τα προβλήματα που έχουμε ήδη.
