Του Γιώργου Κακούρη
Δεν θέλω να σας χαλάσω τη διάθεση κυριακάτικα, αλλά τον Στέφανο Κασσελάκη μάλλον δεν τον ενδιαφέρει η ουσία του Κυπριακού. Αμφιβάλλω αν το γνωρίζει στον βαθμό που το ξέρει ο μέσος Κύπριος πολιτικός. Αν εκλεγεί ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, και κάποια στιγμή γίνει πρωθυπουργός πάντως, θα μάθει τα βασικά, μην ανησυχείτε.
Δεν θέλω να σας τη χαλάσω περισσότερο, αλλά ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης καίγεται ιδιαίτερα για το Κυπριακό. Η προτεραιότητα της ελληνικής κυβέρνησης αυτή τη στιγμή είναι τα ελληνοτουρκικά, και όπως θα έχετε προσέξει διαμέσου των παράπονων διάφορων σχολιαστών στην Κύπρο, η Ελλάδα δεν θα θυσιάσει δικά της συμφέροντα, για μια χώρα που δεν ξέρει τι θέλει.
Ο ηθικός πανικός που έχει κυριεύσει την ε/κ πολιτική τάξη προκύπτουν από τη συλλογική μας υποκρισία. Αντί να σχολιάζει τι επιχειρήθηκε να λεχθεί και τι όχι (όλα ξεκίνησαν από κριτική στον κ. Μητσοτάκη για το ότι δεν επικρίνει τον Ταγίπ Ερντογάν για την καμπάνια του για αναγνώριση της λεγόμενης ΤΔΒΚ), ο θίασος παίζει και πάλι προβλέψιμο και βαρετό κομματοηθικολογικό φούρπο.
Όσο και αν μας κολακεύει να πιστεύουμε το αντίθετο, η γκάφα Κασσελάκη μάλλον δεν θα του κοστίσει σοβαρά. Είδατε, έριξε μια πατριωτική (και δη σύγχρονη) αριστερά, μια «καρδιά του Ελληνισμού», υποσχέθηκε αγώνα για αποτροπή «πονηρών συμβιβασμών και συμψηφισμών» και θεωρεί ότι καθάρισε.
Και ναι, πιστέψτε με, καθάρισε. Μαθαίνει άλλωστε τις λέξεις πολύ γρήγορα. Και μαζί τους και τις προκάτ εκφράσεις του πολιτικού λεξικού που πρέπει να βάλει στο λεξιλόγιό του, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Ψευδοκράτος; Ψευδοκράτος. Θα χαλάσουμε τις καρδιές μας;
Στην Ελλάδα είτε μας βαρέθηκαν, είτε μας βλέπουν ως μονοκόμματη εθνική υποχρέωση και εύκολο τσιτάτο για αναμάσημα, είτε μας αγνοούν. Ακόμα και περισπούδαστοι δημοσιογράφοι δεν ξέρουν τα βασικά, όπως το ότι οι διακοινοτικές συνομιλίες δεν αποτελούν αναγνώριση (γιατί ο εκάστοτε ΠτΔ πάει σε αυτές ως ηγέτης της ε/κ κοινότητας), ή τι είναι ο Κανονισμός της Πράσινης Γραμμής.
Αν μας άφησε κάποια θετική παρακαταθήκη ο νονός της κυπριακής διαφθοράς, ο πατέρας του βασιλέα και άβαταρ της ε/κ ιδιοσυγκρασίας Νίκος Αναστασιάδης, ήταν ένα σχόλιό του τον Δεκέμβριο του 2016, μετά από ομιλία του τότε μόνο καθηγητή Άγγελου Συρίγου (και πλέον βουλευτή και τέως υπουργού) στο μνημόσυνο του Τ. Παπαδόπουλου.
Απαντώντας σε αναφορά του κ. Συρίγου πως τυχόν ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Τουρκία «θα μας οδηγήσει να αντικρούσουμε κατάματα την πραγματικότητα», ο τέως ΠτΔ έδυσε το φρύδι του σε συνέντευξη στο «Σίγμα» και ζήτησε από «όσους επισκέπτονται εξ Ελλάδος την Κύπρο» να θυμούνται «ότι δεν είναι το δικό τους χωριό, η δική τους κωμόπολη, η δική τους περιοχή που είναι υπό κατοχή», κάνοντας λόγο για πατριωτισμό «από καθέδρας».
Ήταν μία ολίγον τι μη διπλωματική δήλωση, και υποδειγματική ερμηνεία της μανιέρας «αγκρισμένος Νίκαρος», όμως περιείχε μια αλήθεια: εμάς βαραίνει η ευθύνη να αναλάβουμε και να προωθήσουμε λύσεις, όποιον δρόμο και να διαλέξουμε. Μπορούμε (ως Ε/κ) να ευχαριστούμε την Ελλάδα για τη στήριξή της, αλλά είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ του ίσου που δέχεται βοήθεια από ίσο, και του κρατιδίου που ψάχνει κηδεμόνα. Αυτό το βιώνουν εδώ και δεκαετίες οι Τ/κ που έχουν παραδώσει την κηδεμονία του εαυτού τους για κάτι που θεωρείται προστασία.
Στην οικονομία, που καίει την ε/κ πολιτική τάξη, οι Ε/κ βρήκαμε τη γραμμή. Στο Κυπριακό όχι. Η αρχή «η Λευκωσία αποφασίζει, η Αθήνα συμπαρίσταται» γίνεται εδώ και δεκαετίες λάστιχο, με τον καθένα να αποφασίζει πού και πώς ισχύει αναλόγως πολιτικής στόχευσης. Σήμερα το δόγμα αυτό εκφράζεται μέσω του γεγονότος πως η ε/κ πολιτική τάξη έχει αποφασίσει πως δεν μπορεί και δεν θέλει να προχωρήσει σε γενναία βήματα για να σώσει τη χώρα από τη διχοτόμηση, και πως της αρκεί ο μακροχρόνιος, υποκρινόμενη (κυρίως στον εαυτό της και στους ψηφοφόρους της) πως δεν έχει παραδώσει τα όπλα. Η Αθήνα, προς το παρόν, θεωρεί πως δεν έχει κάτι να κερδίσει, ωθώντας μας σε άλλη κατεύθυνση.
Ας τσιλάρουμε αντί να τσιριλλούμε. Και ας είμαστε πιο αυστηροί με αυτούς που ψηφίζουμε εμείς, παρά με βολικούς τρίτους.
