Του Γιάννη Ιωάννου
Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η επιλογή 70 και πλέον χιλιάδων συμπολιτών μας να ψηφίσουν έναν απολίτικο content creator, τον Φειδία Παναγιώτου, είναι απολύτως σεβαστή, ενδεικτική ωστόσο της πολιτικής μας κουλτούρας και της εκλογικής συμπεριφοράς ενός σώματος που με την επίφαση της ιδεολογίας, την αντοχή του πελατειακού μας συστήματος και τα επιμέρους καθημερινά της προβλήματα στέλνει τα δικά του μηνύματα.
Είναι αυτό απογοητευτικό; Πιθανώς.
Στη Κύπρο εξάλλου ανέκαθεν λόγω τόσο του νεαρού της ύπαρξης μας ως Δημοκρατία όσο και των σημαντικών μας προβλημάτων -με κυριότερο το εθνικό μας θέμα- υπήρχε πάντα μια πολύ μικρή απόσταση μεταξύ προοδευτικότητας και συντήρησης, πολιτικής παιδείας/γραμματισμού και απολίτικης συμπεριφοράς καθώς και εικόνας και ουσίας. Αρκεί να αντιπαραβάλλει κανείς, πολιτικά, όχι τον Φειδία, αλλά δύο μέσους mainstream πολιτικούς -που θα επιλέξει με την απόλυτη τυχαιότητα. Την ίδια στιγμή η απογοήτευση για όποιον πολίτη θέλει να είναι ενεργός, savage, ειλικρινής με τον εαυτό του και ανοικτός στις σύγχρονες προκλήσεις της εποχής μας είναι εμφανής. Αβάσταχτη ίσως.
Ζούμε σε μια κοινωνία που η συντήρηση ενισχύεται, το επίπεδο της πολιτικής ως πράξης, ως περιεχομένου (αλλά όχι content) και ως δράσης χάνει το νόημα της και όπου ο διάλογος στη δημόσια σφαίρα γίνεται για «κουφούς» ή για να γίνει αντικείμενο 140 χαρακτήρων, μιας φώτο, ενός reel ή ενός stream. Και το χειρότερο; Είναι η νόρμα μεταξύ αυτών που θα στριμάρουν το περιεχόμενο είτε ντυθούν με γραβάτα ή ταγέρ είτε ρευτούν στα μούτρα κάποιου για το χάριν του "challenge". Kαι που συζητούν αενάως, ξύλινα και με όρους μαύρου-άσπρου.
Πενήντα χρόνια μετά το 1974 στη Κύπρο περνάμε την πιο ενδιαφέρουσα περίοδο πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού της δικής μας, ιδιαίτερης, Μεταπολίτευσης. Με καινούργιους όρους, δρώντες και τάσεις (πιο χαρακτηριστικό το ΕΛΑΜ) που μισό χρόνια μετά τον Ιούλη του '74 και 20 χρόνια μετά τον Μάη του 2004 θα διαμορφώσουν το πεδίο αναζήτησης μας ως πολίτες αλλά και τον τρόπο συμπεριφοράς μας -ως εκλογείς- για τα επόμενα χρόνια.
Καλό να το συνειδητοποιήσουμε μαζί με την αισιόδοξη υπόμνηση πως στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και πως ο αγώνας -μιας και «όλα είναι πολιτικά»- για οτιδήποτε καλύτερο σε όλα τα επίπεδα είναι όχι μόνο λυτρωτικός αλλά και ένα είδος αναχωρητισμού -για όσες κι όσους από εμάς δεν μασάνε με την αβάσταχτη ελαφρότητα των όσων τεκταίνονται γύρω μας.
Καλό επίσης να αναλογιστούμε πως η αντίδραση στο πολιτικό σύστημα και στα κόμματα δεν πρέπει να είναι άλογη. Το να συζητάμε εξάλλου εκφράζοντας την απογοήτευση μας και ο άλλος να αντιδρά -όπως ο Φειδίας- με γκριμάτσες και χοντροκομμένα αστεία μπορεί μεν να πλαισιώνει μια ψήφο αντίδρασης και να στέλνει και ένα μήνυμα αλλά δεν αποτελεί εναλλακτική ή αντισυστημικότητα -με όρους πολιτικής.
Τέλος καλό να θυμόμαστε πως στη Κύπρο, όπως ξανάγραψα, η Δημοκρατία ισχύει αλλά δεν είναι δεδομένη. Και ο τρόπος να την βελτιώνουμε είναι συνεχής και αποτελεί έναν αγώνα που πρέπει να δώσουμε εντός κι εκτός των παραδοσιακών δεδομένων του πολιτικού συστήματος και με πολιτικούς όρους.
Ο Φειδίας δεν είναι φαινόμενο. Είναι το σύμπτωμα μιας κατάστασης πραγμάτων που αλλάζει γοργά και που αν δεν την αναγνώσουμε -για να θέσουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση- τότε μπορεί να το μετανιώσουμε. Ας σκεφτούμε πέραν αυτού συνεπώς.
