Του Γιάννη Ιωάννου
Η κυκλοφοριακή κίνηση στη Κύπρο -ενόψει της πλήρους ενσωμάτωσης των δρομολογίων για τους μαθητές των σχολείων αλλά και τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες, τις «κούρσες» των παιδιών που λέμε στη Κύπρο- επανέρχεται κάθε χρόνο στην επικαιρότητα δημιουργώντας όχι μόνο τιτλάκια, ειδησεογραφικά, αλλά κι ένα φιλόδοξο πλέγμα δημόσιας συζήτησης περί επίλυσης του ζητήματος -που τα τελευταία χρόνια αποδείχτηκε αναποτελεσματικό.
Το να σπαταλάς μία ή μιάμιση ώρα καθημερινά, ή ακόμη και δύο, κολλημένος στη κίνηση δεν αποτελεί μόνο μια στρεσογόνο κι αντιπαραγωγική διαδικασία αλλά, στον πυρήνα της, αποτελεί χαμένο χρόνο. Χρόνος που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί όχι μόνο στις εργατοώρες του καθενός (άρα αποτελεί και χαμένο εισόδημα) αλλά και στην προσωπική και οικογενειακή ανάγκη του καθενός. Το πιο ενδιαφέρον, σε κάθε έναρξη της σχολικής χρονιάς, είναι πως ακούμε τους ειδικούς ή τις αρμόδιες αρχές, συζητούμε και ξανασυζητούμε λύσεις (φέτος ήταν το Park & Ride, που προσωπικά και καλόπιστα θεωρώ πως δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα αν κι εύχομαι να πιάσει) αλλά στο τέλος δεν κατορθώνουμε παρά να έχουμε ένα αντικείμενο δημοσιογραφικής επικαιρότητας παρά ένα ουσιαστικό debate όπου θα βρεθούν λύσεις αποσυμφόρησης κι εξυπηρέτησης διαφόρων κοινωνικών ομάδων.
Το βλέπουμε με τα ΑΜΕΑ και την κινητικότητά τους, το βλέπουμε με τις αστικές συγκοινωνίες (σ.σ. η Cyprus Public Transport αύξησε τα κόμιστρα από 2 ευρώ σε 2.40 ευρώ στα λεωφορεία χωρίς να δούμε μια στάση της προκοπής ή να φτιάξουνε τον τερματικό σταθμό στο Μακάριο που έκαψαν προ μηνών οι χούλιγκαν) και, καθημερινά, βλέπουμε απίστευτα πράγματα σε δρόμους και παράδρομους όπου δείκτες αγνοούνται, γραμμές επί του οδοστρώματος δεν διαβάζονται, όρια χιλιομέτρων, λεωφορειολωρίδες και ελεγχόμενα τετράγωνα δεν τηρούνται και πάει… αργά και βασανιστικά, μαζί με την αφόρητη κίνηση και το road rage.
Το κλειδί για την κυκλοφοριακή συμφόρηση παραμένει η ανάλυση της νοοτροπίας του Κύπριου σε σχέση με την μετακίνησή του το οποίο δεν συνάδει αποκλειστικά με την σχέση του με το αυτοκίνητο και την οδήγηση αλλά πηγαίνει βαθύτερα στην διαδικασία εκμάθησης. Η πρώτη βέβαια παραμένει βαθιά προβληματική, δεδομένου ότι το όχημα παραμένει κυρίαρχη επιλογή μετακίνησης με την λογική-άλλοθι του «δεν έχει λεωφορείο για εκεί που πάω». Πιστέψτε με, μετακινούμενος για μια δεκαετία με ένα πραγματικά προβληματικό δίκτυο λεωφορείων αυτό το πράγμα δεν ισχύει. Μπορείς να πας παντού κι από παντού -θα σπαταλήσεις χρόνο αλλά θα πας. Ως προς το δεύτερο έχοντας δει πως οδηγούν και συμπεριφέρονται μερίδα Κυπρίων οδηγών ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, πραγματικά παλεύω μέσα μου να μην εκνευριστώ. Ιδίως όταν πάνε να σε σκοτώσουν, έχοντας παραβιάσει τον μισό κώδικα οδικής κυκλοφορίας κι έχουν και την απαίτηση να σε.. δείρουν κι από πάνω. Ή όταν παρκάρουν έξω από την ράμπα αναπήρων στην είσοδο της οικείας σου ή σε σημεία που θα περάσει ασθενοφόρο ή πυροσβεστικό αν πεθαίνεις ή καίγεσαι για να πάνε στην ταβέρνα λίγο πιο κάτω κι όταν τους το υποδεικνύεις -αγενώς ή ευγενικά- απαντούν, στην πλειοψηφία, «εν δικός σου ο δρόμος σιόρ;».
Ο χαμένος χρόνος, λόγω κίνησης, είναι πρόβλημα για όλους μας. Η χαμένη νοοτροπία όμως ξεκινά από ένα πλέγμα πολύ πιο σύνθετων συμπεριφορών που απορρέουν από πολλαπλές αποτυχίες σε διάφορα επίπεδα: Συνδέονται με την Παιδεία, την οικογένεια, το πως λειτουργούν Κράτος και Δικαιοσύνη, το πως επιλέγουμε να αναπτυχθούμε χωροταξικά, το πως διαλέγουμε να συμπεριφερόμαστε.
Αυτά και καλή υπομονή στους δρόμους.
Twitter: @JohnPikpas
