Της Ελένης Ξένου
Η συνέντευξη του κ. Παμπορίδη την περασμένη Κυριακή στην «Κ» αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα για το πώς πρέπει να είναι ο λόγος ενός σύγχρονου πολιτικού. Και όταν λέω σύγχρονου πολιτικού εννοώ αυτόν ο οποίος αγωνιά να απαλλάξει τον τόπο από τη σαθρή νοοτροπία του πολιτικού κατεστημένου, επιδιώκοντας τις αναγκαίες τομές που υπαγορεύει η υπέρβαση από τις παθογένειες του πολιτικού τρόπου σκέψης και δράσης. Διότι αυτή τη στιγμή εκείνο που προέχει και είναι το ζητούμενο του κάθε σκεπτόμενου πολίτη είναι μια πραγματική αλλαγή του κράτους.
Και αυτή η πραγματική αλλαγή τι σημαίνει; Σημαίνει, όπως χαρακτηριστικά υπογράμμισε ο πρώην υπουργός Υγείας στη συνέντευξή του, «το πρόσωπο που θα ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας να μην έχει βαρίδια, να μη χρωστά χάρες σε κόμματα και σε συγκεκριμένα συμφέροντα, να έχει πολιτική σκέψη αλλά και τεχνοκρατική ικανότητα. Να μπορεί αποδεδειγμένα (υπογραμμίστε το αποδεδειγμένα) να συνθέσει πολιτικές σκέψεις που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους και να είναι αξιόπιστος». Και το πιο σημαντικό; «Να είναι διατεθειμένο να συγκρουστεί με τα ισχυρά συμφέροντα του τόπου αν αυτά εμποδίζουν την εξέλιξη της κοινωνίας». Πόσο διαφορετική θα ήταν η πολιτική ζωή αυτής της χώρας αν είχαμε πολιτικούς που να στέκονται στο ύψος μιας τέτοιας πολιτικής σκέψης; Πόσο διαφορετικά θα αισθανόταν ο σκεπτόμενος πολίτης αν αντί να ακούει τους κομματάρχες μας και τους εξαρτώμενούς τους να πιπιλούν τις ίδιες ταμπέλες και τους ανούσιους διχαστικούς διαχωρισμούς παρωχημένων «ιδεολογημάτων» άκουγε αυτό που λέει ο κ. Παμπορίδης;
Πως «σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία, οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές ξεθωριάζουν πλέον» και αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία οφείλουμε να ανταποκριθούμε. Κακά τα ψέματα οι διαχωρισμοί πλέον τους μόνους που εξυπηρετούν είναι τα μικροκομματικά συμφέροντα, κανένα άλλο. Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, αυτό που επιδιώκουν εδώ και χρόνια είναι η συντήρηση του δίπολου με κάθε τρόπο, όχι βέβαια για το συμφέρον της χώρας (αν ήταν έτσι θα συνεργάζονταν ως όφειλαν για το Κυπριακό) αλλά για ίδιον συμφέρον ή για να υπηρετήσουν τις αγκυλώσεις που συντηρούσαν τα όποια ποσοστά τους. Ο σκεπτόμενος πολίτης όμως, με τα όσα έχει δει και πάθει, έχει καθήκον πλέον να μην απορρίπτει και τις αγκυλώσεις και τους κομματικούς πατριωτισμούς, διότι αποδεδειγμένα πια δεν αποσκοπούν στο δημόσιο συμφέρον αλλά στο κυνήγι της εξουσίας. Για να έχουμε όμως πολιτικούς που να αρθρώνουν αυτού του επιπέδου τον πολιτικό λόγο, με δυναμισμό και ξεκάθαρες κουβέντες και όχι με παραμύθια της Χαλιμάς ή τακτικισμούς και πιρουέτες, έχουμε ευθύνη ο καθένας από μας να απαιτήσουμε αυτή την αλλαγή μη επιτρέποντας σε κανένα να απευθύνεται στα βασικά ένστικτα του εύκολου λαϊκισμού.
Οφείλουμε επιτέλους να διαχωρίσουμε τη θέση μας από αυτές τις νοοτροπίες κι αν η αλλαγή δεν έρθει από τον καθένα μας τότε δεν θα έχουμε το δικαίωμα να μεμψιμοιρούμε για την υφιστάμενη κατάντια της χώρας, όπως ούτε και για τα κακά που έπονται. Χρειάζεται μια ριζοσπαστική αλλαγή και προκειμένου να συμβεί έχουμε καθήκον να συνειδητοποιήσουμε πως πρέπει να μετακινηθούμε από τα στεγανά μας και να μετατοπίσουμε την πολιτική μας σκέψη μακριά από το σημείο που μας καθηλώνει στο επίπεδο του «οπαδού», ώστε να αποκτήσουμε επιτέλους την πολιτική διαύγεια να κρίνουμε έναν πολιτικό από τις πολιτικές του πράξεις και όχι από το πού ανήκει ή δεν ανήκει ή πού ανήκε κάποτε και δεν ανήκει σήμερα. Όπως σωστά λέει ο κ. Παμπορίδης, «η αλλαγή δεν μπορεί να προέλθει από πολίτες που παραπονιούνται από το πληκτρολόγιο και τον καναπέ τους. Η αλλαγή πρέπει να έρθει από τους πολίτες μέσα από μια μικρή επανάσταση. Γιατί αν οι πολίτες δεν αντιληφθούν ότι η ευθύνη είναι ατομική και βαραίνει τον καθένα μας, τότε θα μείνουμε συλλογικά εγκλωβισμένοι στην πεπατημένη που είδαμε στο παρελθόν και που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ότι μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα».
