Ζήτημα ζωής και θανάτου

Πόσο δύσκολο είναι να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά των αρμοδίων (κρατικών και μη) ώστε να δράσουν άμεσα, συντονισμένα και αποτελεσματικά για ένα θέμα το οποίο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου; Επεξηγώ: Τις τελευταίες μέρες επανήλθε η υπόθεση των ελαττωματικών αερόσακων Τακάτα μετά από το ενδεχόμενο να μετράμε δεύτερο θάνατο που να οφείλεται σε αυτούς και αναπόφευκτα το ερώτημα που γεννιέται στο μυαλό του κάθε σκεπτόμενου πολίτη είναι το εξής: Γιατί εφόσον το εν λόγω ζήτημα συζητήθηκε πριν από έναν χρόνο στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής με όλους τους εμπλεκόμενους παρόντες και μετά από τον θάνατο ενός νεαρού παιδιού, του Κυριάκου Όξινου, ερχόμαστε σήμερα να το συζητάμε ξανά λες και δεν μεσολάβησε αυτός ο χρόνος ή λες και δεν ήταν εξαρχής ένα ζήτημα κατεπείγουσας φύσης που έχρηζε άμεσης διαχείρισης; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της συζήτησης και των δεσμεύσεων που πάρθηκαν από τις αρμόδιες αρχές; Να μεταθέτει σήμερα ο ένας την ευθύνη στον άλλο και να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα με αοριστολογίες του τύπου «χρήζει περαιτέρω διερεύνησης» ή «πιο ριζικής λύσης»; Και με όλους ακόμα να ψάχνονται, την ίδια ώρα που διερευνάται κατά πόσο οι εν λόγω αερόσακοι ευθύνονται για έναν ακόμα θάνατο;

Το θέμα των αερόσακων Τακάτα είναι υπόθεση ζωής και θανάτου και ως τέτοιο δεν χωρεί, ούτε και συγχωρεί τα διάφορα «ναι μεν αλλά» που περιφέρονται αυτές τις μέρες στα κανάλια, ούτε τα «κατηγορώ» βουλευτών ότι από τους αρμοδίους ακούνε «τα ίδια και τα ίδια», για τον απλούστατο λόγο πως ευθύνη φέρουν όλοι τους, δεδομένου ότι μετά τον θάνατο του Κυριάκου Όξινου, όλοι τους είναι επιβαρυμένοι με το ηθικό χρέος και καθήκον να πράξουν το αδύνατο δυνατόν, ώστε να προστατεύσουν τον πολίτη και να αποτρέψουν την πιθανότητα άλλων θανάτων. Με πρώτο-πρώτο το κράτος. Τι έκανε εδώ και ένα χρόνο το κράτος για να ενημερώσει τον πολίτη ότι κινδυνεύει η ζωή του, αν το αυτοκίνητό του φέρει αυτούς τους αερόσακους; Έκανε κάποια σοβαρή και υπεύθυνη εκστρατεία διαρκείας, ώστε να γίνει αντιληπτό και κατανοητό απ’ όλους ότι από τους Τακάτα κινδυνεύουν ζωές χωρίς καν να μεσολαβήσει ατύχημα; Όχι δεν έκανε. Γιατί;

Θεωρεί το κράτος ότι για ένα τόσο σοβαρό θέμα αρκεί μια επιστολή από τους εισαγωγείς αυτοκινήτων ή ένα μήνυμα από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών για να προστατευτεί ο πολίτης; Και αυτός ο πολίτης, που χωρίς να φέρει την παραμικρή ευθύνη, καλείται ξαφνικά να ακινητοποιήσει το αυτοκίνητό του και να επωμιστεί το κόστος εξεύρεσης άλλης λύσης σε μια χώρα με ανύπαρκτο συγκοινωνιακό δίκτυο, πού πρέπει να απευθυνθεί για βοήθεια, αν όχι στο κράτος; Γιατί το κράτος δεν συγκάλεσε όλους τους αρμόδιους, όπως επιβάλλεται σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, ώστε να απαιτήσει την εκπόνηση ενός συντονισμένου σχεδίου αποτελεσματικής προστασίας του πολίτη; Κι αν το έκανε, πού πήγε λάθος;

Και η Βουλή, εκτός από το να ζητάει στοιχεία και εξηγήσεις, πώς ασκούσε έλεγχο και πιέσεις για αποτελεσματικά μέτρα προστασίας; Με άλλα λόγια, γιατί όλοι αυτοί αντί να σπεύσουν να προστατεύσουν τον πολίτη με κάθε δυνατό τρόπο, τον άφησαν «έρμαιο» των εισαγωγέων αυτοκινήτων, οι οποίοι αφού έστελναν μια συστατική επιστολή με την οποία του ζητούσαν να ακινητοποιήσει το προβληματικό αυτοκίνητο μέχρι να ειδοποιηθεί για την αντικατάσταση των αερόσακών του, ένιπταν τας χείρας τους όταν γι’ αυτή την αντικατάσταση έπρεπε ο κόσμος να περιμένει μήνες; Και σήμερα έρχονται άπαντες, κράτος, βουλευτές, εισαγωγείς κ.λπ., να λένε διάφορα μπλα-μπλα τα οποία στ’ αφτιά ανθρώπων όπως η κα Μαρία Λούη, μητέρα του Κυριάκου Όξινου, η οποία κάνει πραγματικό αγώνα ενημέρωσης του κόσμου, ακούγονται λόγια του αέρα. «Μετά από την πιθανότητα να χάθηκε ακόμα μια ζωή, στη θέση αυτών των αρμοδίων, δεν θα κοιμόμουν τη νύχτα», δήλωσε η κ. Λούη και είναι σ’ αυτή τη φράση τελικά που συμπυκνώνεται όλη η ουσία.