Οι «επιτυχίες» του ΔΗΣΥ

Τι ακριβώς πέτυχε ο ΔΗΣΥ με την υπόθεση Χριστοδουλίδη εκτός από το να οδηγήσει τον ΥΠΕΞ σε παραίτηση; Πέτυχε πολλά, τα οποία ανήκουν όλα στην ίδια κατηγορία: της αποπνικτικής κομματικής νοοτροπίας που περιορίζει την πολιτική στα τετραγωνικά της κομματικής στενομυαλοσύνης και ειδικά σε μια εποχή όπου το ζητούμενο είναι ακριβώς το αντίθετο. Να απαλλαγεί ο τόπος από αυτές τις νοοτροπίες που ιεραρχούν τον κομματικό πατριωτισμό πάνω από το καλό του τόπου. Ας πάρουμε όμως τις «επιτυχίες» του ΔΗΣΥ από την αρχή για να αντιληφθούμε τι ακριβώς εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε αποπνικτική κομματική νοοτροπία, η οποία σημειωτέον δεν συμβαδίζει με την ιστορία του κόμματος.

Η πρώτη «επιτυχία» είναι να σύρουν τη χώρα σε μια πρόωρη προεκλογική μάχη, αδιαφορώντας θρασύτατα για τα δεδομένα της κοινωνίας. Την πανδημία, την ψυχολογική κούραση, τις οικονομικές δυσχέρειες και τη βίαιη ανατροπή της καθημερινότητας του κόσμου, ο οποίος εδώ και δύο χρόνια παλεύει να κρατηθεί σε μια ισορροπία. Ποιον ωφελεί αυτή η πρόωρη εκκίνηση της προεκλογικής περιόδου; Τη χώρα σαφώς και δεν την ωφελεί. Τους πολίτες επίσης. Βιώσαμε ήδη τις ζημιογόνες συνέπειες της προεκλογικής τοξικότητας των βουλευτικών όπου η ανικανότητα των κομματαρχών να συναισθανθούν τα δεδομένα της πανδημίας είχε πολλαπλές επιπτώσεις στους πολίτες. Γιατί λοιπόν επίσπευσε ο ΔΗΣΥ την εκκίνηση της προεκλογικής μάχης; Για το συμφέρον ποιου; Κανενός άλλου πέρα από του ίδιου του αρχηγού του κόμματος, ο οποίος αποσκοπούσε να εκθέσει τον κ. Χριστοδουλίδη στα μάτια των συναγερμικών ως «απολωλός πρόβατο», ξεκινώντας μια ώρα αρχύτερα τον διασυρμό του ως «διασπαστή». Με άλλα λόγια, ο κομματικός πατριωτισμός υπεράνω της πατρίδας είναι η πρώτη «επιτυχία» του ΔΗΣΥ με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η δεύτερη είναι ο διασυρμός ενός πολιτικού, ο οποίος όχι μόνο προέρχεται από τον χώρο του ΔΗΣΥ αλλά υπήρξε ο υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης που στηρίζει ο ΔΗΣΥ. Κι αυτό ευλόγως κάνει τον σκεπτόμενο πολίτη να διερωτάται αν με αυτές τις μεθόδους είναι που ευελπιστεί ο ΔΗΣΥ να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και να τους πείσει ότι αντιλαμβάνεται το ζητούμενο της εποχής, δηλαδή την υπέρβαση από τις μέχρι τώρα παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος. Είναι με τον διασυρμό και τον εκφοβισμό των «δικών» του πολιτικών; Είναι με το να δείχνει τα «δόντια» του όταν κάποιος από τους πολιτικούς του χώρου του επιλέγει ένα άλλο δρόμο, ο οποίος ενδεχομένως έχει περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει σε μια άλλη πιο υγιή εποχή; Και πώς είναι δυνατόν αυτοί οι τακτικισμοί να αποτελούν συστατικά στοιχεία μιας σύγχρονης πολιτικής και πως τέτοιες μέθοδοι συμβαδίζουν με την ανάγκη επανεφεύρεσης ενός πολιτικού ήθους;

Η τρίτη «επιτυχία» του ΔΗΣΥ είναι η συντήρηση του δίπολου των δύο μεγάλων κομμάτων (το «μεγάλων» σε πολλά εισαγωγικά πλέον). Μετά την παραίτηση Χριστοδουλίδη η ανακοίνωση του κόμματος ανέφερε πως ο κόσμος του Συναγερμού επειδή έχει μνήμη και κρίση δεν θα επιτρέψει να στρωθεί το χαλί στο ΑΚΕΛ. Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό τι σημαίνει; Πως η «σύγχρονη» πολιτική του ΔΗΣΥ επιδιώκει την καθήλωση της πολιτικής μας σκέψης στα στεγανά, στους διαχωρισμούς και στους διχασμούς και δη σε μια εποχή όπου η υπέρβαση από αυτά είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Ψιλά γράμματα βέβαια και για τα δύο μεγάλα κόμματα που αποδεικνύουν καθημερινά πως είναι η δική τους μνήμη και κρίση που προσομοιάζει με τη μνήμη χρυσόψαρου και όχι του κόσμου.

Ο ΔΗΣΥ ωστόσο όφειλε και λόγω ιστορίας αλλά και λόγω της οκτάχρονης διακυβέρνησης, να προχωρήσει ένα βήμα πιο μπροστά και να βρει τρόπους να ανταποκριθεί στα κελεύσματα της εποχής. Αντ’ αυτού προτιμά να μετρά ως «επιτυχία» τις μεθόδους «εξολόθρευσης» πολιτικών του δικού του χώρου απλώς και μόνο γιατί είναι πιο δημοφιλείς από τον αρχηγό του κόμματός τους.

Είναι λοιπόν με αυτές τις «επιτυχίες» που μας προτείνει ο ΔΗΣΥ να οδηγηθούμε σε ένα καλύτερο μέλλον;