Της Ελένης Ξένου
Και ήταν ένα φεγγάρι ολόγιομο, φωτεινό όπως τον ήλιο, και με παρακολουθούσε σε όλη την διαδρομή, ακριβώς απέναντι μου, τόσο που σκέφτηκα να σταματήσω το αμάξι στην άκρη του αυτοκινητόδρομου και να μείνω να το κοιτώ μέχρι να γίνει ο ήλιος πιο δυνατός και να το εξαφανίσει, διότι ενδεχομένως το να βρεθώ στην μέση αυτής της ιδιαίτερης συγκυρίας ήλιου και φεγγαριού, ίσως και να σημαίνει κάτι επιπλέον από το προφανές, όπως το ότι ήρθε η στιγμή να βρεχτώ από την διασταυρωμένη τους ενέργεια προκειμένου να ανακτήσω την δύναμη που μου αφαιρεί η καθημερινότητα, διότι αυτό κάνει η καθημερινότητα και γι’αυτό τα βράδια επιστρέφω σπίτι μου πιο νωρίς, μόνο και μόνο για να διαβάσω ποίηση πριν κοιμηθώ, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, από κάπου πρέπει να πιαστεί ο άνθρωπος για να θυμηθεί τί πάει να πει άνθρωπος κι’αυτό είναι μάλλον που προσπαθώ να πω, πως είναι επείγουσα ανάγκη να επιστρέψουμε σε μια ορθογραφία όμοια με κείνη που περιγράφει ο ποιητής, όπου “το κάθε ωμέγα και το κάθε ύψιλον και η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεουμένου, κυματιστοί αμπελώνες, γλάστρες με γεράνια και ολόγιομα φεγγάρια”, αλλιώς η ανορθόγραφη πραγματικότητα θα ανακατώσει μέχρι και τα γράμματα του ίδιου μας του ονόματος και δεν θα ξέρουμε ποιοί είμαστε και δεν θα είμαστε πουθενά. Και τώρα είναι χαράματα, πέντε και μισή το πρωί και οδηγώ προς τα βουνά και είναι μια από κείνες τις μέρες που το καλοκαίρι βιάστηκε να έρθει και η παράταιρη ζέστη ξυπνησε τα πουλιά νωρίτερα και οι δονήσεις των δέντρων έγιναν αισθητές τόσο που προς στιγμήν νομίσα πως άκουσα τον ήχο των φύλλων και ξαφνιάστηκα και ύστερα με έπιασε μια ανεξήγητη διάθεση να αγαπήσω από την αρχή αυτό τον τόπο και να τον προστατέψω, και όταν λέω αυτό τον τόπο εννοώ ένα σωρό πράγματα και θαύματα που κανένα τους δεν είναι από κείνα που κυκλοφορούν στις ειδήσεις, είναι άλλα που δεν συμφέρουν, δεν αποτιμώνται, δεν εξαργυρώνονται, είναι ιστορίες χειροποίητες και ξεχασμένες που η κάθε μια κατευθύνει εκεί που κείται το καίριο “και το καίριο στην ζωή αυτή, κείται πέραν του ατόμου, μόνο που πρέπει πρώτα να ολοκληρωθείς σαν άτομο για να το υπερβείς” και είναι τέτοιες ιστορίες που επιζητώ, όπως των αλλοτινών που ξέρανε κάθε μυρωδικό χόρτο, κάθε φουσκοθαλασσιά και κάθε άνεμο, πότε δυνάμωνε και πότε εξασθενούσε, άνθρώποι που γεμίζανε και αδειάζανε μαζί με τα φεγγάρια και εναπόθεταν την αποστολή τους στους κύκλους της ζωής ή για να το θέσω αλλιώς εκείνο που αισθάνομαι πως επείγεται είναι μια ορατότητα όσο το δυνατό μεγαλύτερη γιατί οι καιροί είναι σκοτεινοί και οι νευρώσεις ομαδικές και οι σκέψεις που σπάζουν στην χούφτα και την γεμίζουν με σπόρια ανάτασης και συγκίνησης πάνε και κρύβονται για να σωθούν, και ίσως να ευελπιστώ σε μια ουτοπία, από την άλλη όμως ο ποιητής επιμένει πως ακόμα και η ουτοπία είναι μια εκδοχή ανάμεσα σε άλλες, μόνο που έχει λιγότερες πιθανότητες και ίσως αυτός είναι τελικά ο λόγος που τα βράδια επιστρέφω στους ποιητές, μήπως μπορέσω και συνεχίσω να προσβλέπω σε κείνα που δεν υπάρχουν αλλά θα έπρεπε και θα μπορούσαν να υπάρχουν και εννοώ πως ακόμα κι’αν δεν καταλαβαίνω γιατί κόβω τώρα την διαδρομή στην μέση σταματώντας κάπου στην άκρη του αυτοκινητόδρομου για να ρεμβάσω το φεγγάρι, σημασία έχει πως ο ρεμβασμός του φεγγαριού κατευθύνει εκεί όπου κείται το καίριο.
