Της Ελένης Ξένου
Ο νόμος για τις ανακλήσεις των αερόσακων Τακάτα ψηφίστηκε, ο υπουργός Μεταφορών θα εκδώσει στις 3 Φεβρουαρίου διάταγμα για τον καθορισμό της διαδικασίας, το Τμήμα Οδικών Μεταφορών (ΤΟΜ) συντονίζεται με τους εισαγωγείς και διανομείς και οι πρώτες λίστες με τα ελαττωματικά οχήματα –πάνω από 22.000– κυκλοφορούν στη δημοσιότητα. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το πρόβλημα των επικίνδυνων αερόσακων τυγχάνει διαχείρισης. Είναι όμως έτσι στην πράξη; Ή μήπως μεταξύ της ψήφισης του νόμου και της πραγματικής αντιμετώπισης του προβλήματος –το οποίο δεν είναι παίξε-γέλασε αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου– μεσολαβεί το χάος; Ας δούμε τι συμβαίνει στην πράξη. Βλέπεις, εσύ ο δύσμοιρος πολίτης, τον αριθμό του αυτοκινήτου σου στη λίστα των ελαττωματικών. Το ΤΟΜ σού συστήνει να μην το οδηγήσεις, γιατί είναι επικίνδυνο και σου λέει να επικοινωνήσεις με τον διανομέα για οδηγίες. Καλείς αμέσως τον διανομέα. Καμία απάντηση. Κατανοείς πως το προσωπικό μάλλον δεν επαρκεί για όλες τις κλήσεις των απελπισμένων ιδιοκτητών και συνεχίζεις να καλείς υπομονετικά. Περνά ένα ολόκληρο πρωινό και απάντηση καμία. Σκέφτεσαι να πας μέχρι τα γραφεία του διανομέα για να βρεις άκρη. Επείγεσαι, όπως είναι λογικό, να μάθεις πόσο καιρό θα χρειαστεί να μείνεις χωρίς αυτοκίνητο, δεδομένου ότι κανένας αρμόδιος δεν έχει εκστομίσει μέχρι τώρα κάποια σοβαρή εναλλακτική λύση, παρά μόνο κάτι μισόλογα για «δωρεάν μετακινήσεις με λεωφορεία», πράγμα που μόνο σαν κακόγουστο αστείο το εκλαμβάνεις.
Βλαστημώντας την ατυχία σου να γεννηθείς σε μια χώρα χωρίς συγκοινωνίες, φτάνεις στα γραφεία του διανομέα. Εκεί ένας υπάλληλος σού ανακοινώνει πως δεν ξέρουν ακόμα πότε θα αρχίσουν τα ραντεβού αντικατάστασης και για να προλάβει τη δυσανασχέτησή σου, σου λέει «χαριτολογώντας» πως «τόσο καιρό οδηγούσες το, τωρά εν να συμβεί το κακό;». Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για αμάξια με επικίνδυνους αερόσακους, οι οποίοι έχουν ήδη σκοτώσει δύο άτομα στη χώρα μας και οι οποίοι, όπως υπογραμμίζει το ΤΟΜ, γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνοι με την πάροδο του χρόνου. Επιστρέφεις στο σπίτι και τηλεφωνείς ξανά την επομένη μέρα. Η απάντηση που τελικά καταφέρνεις να πάρεις είναι πως τα ανταλλακτικά δεν αρκούν για όλους. «Θα πάρει μέρες να έρθουν άλλα;» ρωτάς. «Μήνες, όχι μέρες» η απάντηση. Αναρωτιέσαι τι πρέπει να κάνεις. Λεφτά να νοικιάσεις αυτοκίνητο δεν έχεις, ακόμα κι αν είχες, για πόσο καιρό να το νοίκιαζες;
Όλοι επαναλαμβάνουν πως όσο συνεχίζεις να οδηγείς το ελαττωματικό βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή σου, κανείς όμως δεν σου προσφέρει μια πρακτική λύση στα προβλήματα που προκύπτουν από την ακινητοποίηση του οχήματός σου (δουλειά, παιδιά, σχολείο, φροντιστήρια, σουπερμάρκετ κ.λπ.). Αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει εσύ να κόψεις τον λαιμό σου να βρεις τη λύση, ασχέτως αν πρόκειται για ένα πρόβλημα που αυτή η χώρα η οποία θέλει να παριστάνει το κράτος και δη το ευρωπαϊκό έπρεπε να το είχε αντιμετωπίσει από το 2018. Και πως αν δεν ήταν η μάνα του νεαρού που σκοτώθηκε και κάποιοι δημοσιογράφοι, και αν δεν συνέβαινε και ο πρόσφατος δεύτερος θάνατος της νεαρής, το πιο πιθανόν είναι πως ακόμα τίποτα δεν θα είχε γίνει.
Εσύ όμως πρέπει να τα προσπεράσεις όλα αυτά ως επουσιώδη και να πεις πάλι καλά που έστω και τώρα ψηφίστηκε ο νόμος και δραστηριοποιήθηκαν οι υπεύθυνοι και να είσαι και ευγνώμων που δεν τους πήρε άλλα τόσα χρόνια –και άλλους θανάτους– για να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους. Και προς Θεού μη διανοηθείς να ζητήσεις επίδομα για ενοικίαση αυτοκινήτου ώστε να μη θέτεις σε κίνδυνο –όπως λέει το ΤΟΜ– τη ζωή σου, αλλά βρες ένα πατίνι και σκάσε. Δείχνοντας έτσι συμπαράσταση στους αρμόδιους που αγωνίζονται τώρα να τα βγάλουν πέρα με το μπάχαλο που οι ίδιοι, λόγω της αδράνειας, της ανεπάρκειας και της δυσκινησίας τους, επέτρεψαν να δημιουργηθεί. Αυτά λοιπόν συμβαίνουν στην πράξη. Και όσο για ευθύνες, σιγά μην τις ψάξει κανείς.
