Της Ελένης Ξένου
«Κάθε φορά που ακούω έναn πολιτικό λόγο αισθάνομαι τρόμο. Πάντα οι ίδιες λέξεις που λένε τα ίδια ψέματα». Δανείζομαι τη φράση του Καμύ, με σκοπό να δώσω έμφαση στα αδιανόητα που συμβαίνουν και τα οποία οι πρωταγωνιστές της πολιτικής μας σκηνής μάς τα πλασάρουν ως πράξεις πολιτικής ηθικής, ενώ στα αφτιά τού σκεπτόμενου πολίτη ηχούν, όπως έγραψε ο Καμύ: «Τρόμος για τα ίδια ψέματα». Από πού ν’ αρχίσω; Από το θέμα των πολλαπλών συντάξεων όπου όλοι οι κομματάρχες συμπεριφέρονται λες και είναι άμοιροι ευθυνών, ενώ τόσα χρόνια δεν έχουν πράξει απολύτως τίποτε, με πρόφαση το θέμα της αντισυνταγματικότητας; Και αντί σήμερα, μετά από τόσα χαστούκια που δέχτηκαν από τους πολίτες, να κάνουν μια υπέρβαση και να συνασπιστούν όλοι μαζί για να βρουν μια κοινή λύση ώστε να επισπευστεί η διαδικασία και να μην επαφίεται στην εθελούσια αποποίηση που προτείνει η κυβέρνηση, εξακολουθούν να λένε ο καθένας το μακρύ και το κοντό του με αντιπολιτευτικά κυρίως κίνητρα.
Η δε κυβέρνηση επιθυμεί, λέει, ρύθμιση, να μπορεί ο καθένας εθελούσια να αποποιείται τη σύνταξή του και αν τυχόν δεν συμβεί αυτό το εθελούσιο, τότε –υποθέτω– η ασφαλιστική δικλίδα θα είναι το «name and shame». Λες και μέχρι σήμερα και με όσα σκάνδαλα αποκαλύφθηκαν είδαμε έστω και έναν κρατικό αξιωματούχο να ευαισθητοποιείται από το όποιο «name and shame». Μια τέτοια ρύθμιση θα είχε αντίκρισμα σε χώρα όπου οι πολιτικοί της ξέρουν να παραιτούνται για λόγους ευθιξίας και το πολιτικό ήθος ιεραρχείται πάνω από την πολιτική καριέρα, πράγμα που δεν συμβαίνει στη δική μας μεγαλόνησο. Άρα, όλο αυτό το «πανηγύρι» για τις πολλαπλές συντάξεις το μόνο που πετυχαίνει είναι τη διατήρηση του χάους που μεσολαβεί μεταξύ της πραγματικότητας στην οποία ζουν οι πολιτικοί και της πραγματικής πραγματικότητας.
Και έρχομαι στο δεύτερο παράδειγμα: Την κόντρα μεταξύ ΔΗΣΥ και υπουργείου Παιδείας για θέματα παιδείας. Βγήκε η κα Δημητρίου να μας υποδείξει τη σημασία της Παιδείας στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, παραβλέποντας πως αυτή ακριβώς η Παιδεία που οραματίζεται δεν είναι καθόλου ανεκτική στις εκπτώσεις πολιτικού ήθους αλλά αντιθέτως απαιτεί την αναζήτηση πολιτικών παιδαγωγών και όχι πολιτικών δημαγωγών. Και για να είναι κανείς πολιτικός παιδαγωγός σημαίνει πως ο ίδιος με τη στάση και τις πράξεις του υιοθετεί τον ορισμό της πολιτικής όπως τον διατύπωσε ο Αριστοτέλης, χαρακτηρίζοντας την πολιτική όχι απλώς ως διακυβέρνηση αλλά ως «ιερή αποστολή διάπλασης ήθους στην κοινωνία και στους πολίτες».
Πώς όμως ένα κόμμα, το οποίο εδώ και μια δεκαετία έκανε τα στραβά μάτια στην κάθε διαφθορά που συνέβαινε επί διακυβερνήσεως Αναστασιάδη χωρίς ποτέ να διαχωρίσει τη θέση του έστω και εκ των υστέρων και το οποίο ακόμα και σήμερα αφήνει υπονοούμενα για ενέργειες υπουργών της προηγούμενης κυβέρνησης, χωρίς να τολμά να επιρρίψει ευθύνες στον πρώην πρόεδρο, αντιμετωπίζοντας έτσι αποσπασματικά τη δεκαετία Αναστασιάδη, πώς γίνεται λοιπόν την ίδια ώρα να θεωρεί πως είναι σε θέση να υπαγορεύει μαθήματα Παιδείας με απώτερο σκοπό την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης; Όταν επικαλούμαστε την Παιδεία και δη αυτήν που οραματίζεται η κα Δημητρίου, καλά θα κάνουμε να είμαστε πρώτα εμείς και το κόμμα μας παράδειγμα πολιτικής ηθικής και μετά να «απαιτούμε σεβασμό» ή να εξαγγέλλουμε ότι δεν συμβιβαζόμαστε με «τη μετριότητα», γιατί στο μυαλό του πολίτη που διαθέτει το υπόβαθρο κριτικής σκέψης όλα αυτά ακούγονται όπως λέει ο Καμύ: «Τρόμος για τα ίδια ψέματα». Και όταν προσδοκούμε σε μια Παιδεία που καλλιεργεί την κριτική σκέψη και άρα προσδοκά στη δημιουργία πολιτικών παιδαγωγών, οι οποίοι θα διαθέτουν και το ήθος να αποποιούνται τα υπερπρονόμιά τους και συνάμα να διαχωρίζουν τη θέση τους από τα σάπια, τότε καλό είναι να έχουμε υπόψιν μας αυτό που δίδασκε ο Στωικός Σενέκας: Πως «είναι ύψιστο καθήκον και ύψιστη απόδειξη της σοφίας μας να συμφωνούν τα λόγια με τις πράξεις μας».
elenixenou11@gmail.com
