Της Ελένης Ξένου
«Το ΔΗΚΟ θα είναι κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση το 2023», είπε τον Φεβρουάριο του 2022 ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος ανυποψίαστος βέβαια πως ό,τι του επιφύλασσε το μέλλον δεν ήταν εκείνο που φανταζόταν. Και τι του επιφύλαξε το μέλλον; Να ψάχνει σήμερα κι αυτός όπως και τα λοιπά συγκυβερνώντα κόμματα ποιον ρόλο παίζουν τελικά στην κυβέρνηση, δεδομένου ότι τα σχέδιά της τα μαθαίνουν από τα ΜΜΕ και ο Πρόεδρος τούς αφήνει στην άγνοια ακόμη και για ουσιώδη ζητήματα. Καθόλου τυχαίο άλλωστε που τις προάλλες στελέχη των συγκυβερνώντων κομμάτων ανηφόρισαν τον Λόφο προκειμένου να βρεθούν τρόποι βελτίωσης των σχέσεών τους. Να θυμίσω επίσης πως ο κ. Παπαδόπουλος είχε δηλώσει και το άλλο φοβερό, πως «αν δεν υπήρχε ο κ. Χριστοδουλίδης θα έπρεπε να τον είχε εφεύρει» και είναι απορίας άξιον πώς αισθάνεται σήμερα ο αρχηγός του ΔΗΚΟ γι’ αυτή του τη δήλωση, όταν εκείνος «που έπρεπε να τον είχε εφεύρει» μοιάζει να τον αγνοεί.
Αν δεν βρισκόμασταν σε μια τόσο κρίσιμη εποχή, ομολογώ πως όλη αυτή η ιστορία με τον ρόλο των συγκυβερνώντων κομμάτων –που όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο και πιο ανύπαρκτος– θα ήταν μέχρι και διασκεδαστική. Διότι η αλήθεια είναι πως ένας ψύχραιμος παρατηρητής την κατάληξη αυτή την είχε προβλέψει. Ήταν ηλίου φαεινότερο πως τα εν λόγω κόμματα έσπευσαν να ανεβούν στο όχημα της δημοφιλίας του κ. Χριστοδουλίδη προκειμένου να σώσουν εαυτούς από την κατρακύλα των ποσοστών τους και από την πιθανότητα να χάσουν τον όποιο ρυθμιστικό ρόλο τους είχε απομείνει. Όπως ηλίου φαεινότερο ήταν και ότι ο κ. Χριστοδουλίδης δεν είχε σκοπό να συμβιβάσει την «πολυδιαφημιζόμενη» ανεξαρτησία του προκειμένου να δώσει περισσότερο ρόλο στους συγκυβερνώντες, πόσο μάλλον μετά που έκανε κάποιες υποχωρήσεις στη σύσταση του πρώτου Υπουργικού και πλήρωσε το τίμημα. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, οι ηγέτες των συγκυβερνώντων να μην υποψιάστηκαν πως θα ερχόταν αυτή η στιγμή της περιθωριοποίησής τους; Είχαν μήπως την αλαζονική πεποίθηση ότι επειδή έσπευσαν να υποστηρίξουν τον κ. Χριστοδουλίδη προς ίδιον –επαναλαμβάνω– συμφέρον, εκείνος θα τους έδινε περισσότερο χώρο απ’ ό,τι αναλογούσε στα ήδη συρρικνωμένα ποσοστά τους, βάζοντας μάλιστα σε ρίσκο την εικόνα του ανεξάρτητου και αμόλυντου από τα κομματικά κατεστημένα; Πώς ακριβώς το είχαν στο μυαλό τους ώστε σήμερα να αισθάνονται θιγμένοι και να δυσφορούν; Επέλεξαν να υποστηρίξουν έναν υποψήφιο πρόεδρο με τον οποίο διαφωνούσαν στις θέσεις τους στο Κυπριακό (βλέπε ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ) στην πλέον κρίσιμη φάση του εθνικού μας θέματος, και εκτός αυτού ο εν λόγω υποψήφιος ήταν και σημαντικό στέλεχος της κυβέρνησης Αναστασιάδη για την οποία –ειδικά το ΔΗΚΟ– έβγαζε κόκκινο πανί. Βάσει ποιας λογικής (διότι σίγουρα δεν ήταν της κοινής) πίστεψαν ότι θα έπειθαν τον σκεπτόμενο πολίτη ότι η επιλογή τους δεν ήταν ευκαιριακή και ανορθόδοξη, αλλά πήγαζε από την ανάγκη να «εφευρεθεί» ο κ. Χριστοδουλίδης; Μήπως είναι τον οπορτουνισμό τους που έρχονται τώρα να πληρώσουν; Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε ότι οι προθέσεις τους ήταν αγνές, τώρα που διαπιστώνουν ότι ο Πρόεδρος δεν ήταν τελικά η τέλεια «εφεύρεση» γιατί δεν αποσύρουν τη στήριξή τους; Και δη όταν διαφωνούν σε τόσο καίρια θέματα όπως το Κυπριακό (βλέπε ΕΔΕΚ); Γιατί παραμένουν και μιλάνε για επαναξιολόγηση της συνεργασίας τους με στόχο τη βελτίωση, ενώ όλα δείχνουν πως κάτι τέτοιο δύσκολα θα συμβεί; Γιατί δεν διαχωρίζουν με αξιοπρέπεια τη θέση τους εφόσον νιώθουν ότι τυγχάνουν απαξίωσης; Φοβούνται ότι μια τέτοια κίνηση θα τους κοστίσει στις επόμενες βουλευτικές; Κι αυτό τι μπορεί να σημαίνει πέραν του ότι εξακολουθούν να σκέφτονται το ίδιο καιροσκοπικά όπως όταν αποφάσιζαν να στηρίξουν τον κ. Χριστοδουλίδη; Άρα, μήπως τελικά αντί να «εφευρίσκουν» πρόσωπα στα οποία να επενδύουν την κομματική τους επιβίωση, θα ήταν πιο χρήσιμο να αρχίσουν να επεξεργάζονται την «εφεύρεση» ενός άλλου πολιτικού τρόπου σκέψης;
