Τι χαμπάρια με το νομοσχέδιο;

Είμαι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, επισκέπτρια σε ηλικιωμένη συγγενή μου, στα υπόλοιπα κρεβάτια ακόμη τρεις επίσης ηλικιωμένες, όλες μετά από εγχείρηση λόγω κατάγματος. Σε λίγες μέρες θα φύγουν από δω, και δεν ξέρουν πού να πάνε, χρειάζονται ανακουφιστική φροντίδα προτού επιστρέψουν σπίτι και ο γιατρός είπε ότι θα περάσουν τουλάχιστον δύο μήνες μέχρι να σταθούν στα πόδια τους. Οι συγγενείς τους σε απελπισία, ξοδεύουν την ώρα της επίσκεψης για να μοιραστούν την απόγνωσή τους, όπου κι αν έχουν απευθυνθεί, λένε, σε ένα από τα κέντρα αποκατάστασης που «κυκλοφορούν» εκεί έξω, ήταν πολύ πιο πάνω από τις οικονομικές τους δυνατότητες, όπως βέβαια για κάθε πολίτη μεσαίας και κατώτερης εισοδηματικής τάξης, και από την άλλη εξίσου μεγάλο κονδύλι απαιτείται για να φέρνουν νοσοκόμους και φυσιοθεραπευτές στο σπίτι. Το αποτέλεσμα είναι να ορθώνεται ενώπιόν τους ένα μεγαλόπρεπο αδιέξοδο, αφού ούτε λεφτά τους περισσεύουν, ούτε και ικανοποιητικές λύσεις τούς προσφέρονται, ούτε και κράτος που να αντιλαμβάνεται τι βιώνουν.

Διότι αν το κράτος και η πολιτεία αντιλαμβάνονταν τι βιώνει ο ταλαίπωρος κόσμος που έρχεται αντιμέτωπος με αυτό το αδιανόητο κενό της ανυπαρξίας στο ΓεΣΥ κέντρων για όλα τα περιστατικά που χρήζουν αποκατάστασης, τότε δεν θα επέτρεπαν να πηγαινοέρχεται εδώ και χρόνια το σχετικό νομοσχέδιο μεταξύ Βουλής και υπουργείου Υγείας, αλλάζοντας κάθε φορά περιεχόμενο λόγω διαφορών των εμπλεκομένων. Πάνω από επτά φορές πήγε στη Βουλή και στάλθηκε πίσω στο υπουργείο Υγείας ή αποσύρθηκε και κανείς από τους αρμόδιους δεν αναλογίστηκε ότι αυτό σημαίνει καθυστερήσεις στην επίλυση προβλημάτων υγείας συμπολιτών μας που δεν διαθέτουν τέτοια πολυτέλεια χρόνου. Αν, λοιπόν, κράτος και πολιτεία διέθεταν την ελάχιστη ενσυναίσθηση, τότε δεν θα επέτρεπαν αυτό το πήγαινε-έλα του νομοσχεδίου όπως ούτε και την παρέλευση τόσου χρόνου για την επίλυση των διαφωνιών των εμπλεκομένων, οι οποίες, να σημειωθεί, ακόμα να επιλυθούν.

Η τελευταία φορά που κατατέθηκε στη Βουλή πρόταση για το σχετικό νομοσχέδιο ήταν τον περασμένο Νοέμβριο και μάλιστα τότε ο υπουργός Υγείας δήλωσε με περηφάνια πως με την ψήφισή του «θα καλυφθεί ένα σημαντικό νομοθετικό κενό και θα διασφαλιστεί η παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών αποθεραπείας και αποκατάστασης». Από τότε ακόμα να συζητηθεί στη Βουλή, ενώ ήδη άρχισαν και πάλι οι διαμαρτυρίες για το περιεχόμενό του, πράγμα που σημαίνει πως ενδέχεται να επιστραφεί ξανά στο υπουργείο, όπως και την τελευταία φορά. Στο μεταξύ, αυτούς τους έξι μήνες δεκάδες συμπολίτες μας έμειναν επί ξύλου κρεμάμενοι (όπως και τα προηγούμενα χρόνια) και ένας Θεός ξέρει σε τι διαδικασίες έπρεπε να μπουν για μια υποτυπώδη λύση, η οποία αναμφισβήτητα τους προκάλεσε ένα σωρό επιπλέον προβλήματα πέραν εκείνων που ήδη αντιμετώπιζαν, γεγονός ωστόσο που ποσώς δεν φαίνεται να ευαισθητοποιεί τους εμπλεκόμενους. Αυτός όμως ο οποίος νοιάζεται πρωτίστως για τους ασθενείς και όχι για το μαγείρεμα του περιεχομένου του νομοσχέδιου, ώστε να εξυπηρετηθούν ή να εξισορροπηθούν συμφέροντα, όπως κατήγγειλε πολλάκις η ΟΣΑΚ, δεν διανοείται να βλέπει τους μήνες να έρχονται και να παρέρχονται χωρίς αποτέλεσμα, αλλά χτυπά το χέρι του στο τραπέζι και επιβάλλει το κλείσιμο όλων των εμπλεκομένων μέσα σε ένα δωμάτιο μέχρι να βρεθεί η λύση. Διότι είναι ασυγχώρητο, αδιανόητο και αδικαιολόγητο να μένουν οι άνθρωποι αβοήθητοι επειδή κανείς από το κράτος και την πολιτεία δεν θέλει να αντιληφθεί πόσο επείγει η επίσπευση των διαδικασιών, αφήνοντας την εντύπωση πως άγεται και φέρεται από κομματικές ή άλλες παρεμβάσεις και συμφέροντα. Μέχρι όμως να υπάρξει λύση σ’ αυτό το ζήτημα, όπως και σε όποιο άλλο αφορά προβλήματα που έχουν να κάνουν με την αξιοπρεπή περίθαλψη του πολίτη, ούτε ο Πρόεδρος ούτε και κανένας άλλος κρατικός αξιωματούχος ή βουλευτής δικαιούται να μιλά για πρόοδο ή για επιτεύγματα, διότι τέτοια λόγια σ’ αυτό εδώ το δωμάτιο που βρίσκομαι τώρα, μοιάζουν με προσβολή στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου.