Η παύση

Δυστυχώς το πιο προβλεπτό ήταν αυτό που έγινε: Να δαιμονοποιηθούν οι δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως μέρος ενός «διεφθαρμένου κατεστημένου» που ήθελε «να «φαγωθεί» ο γενικός ελεγκτής και κάπως έτσι, ανώδυνα και απροβλημάτιστα, να περιορίσει το θέμα της παύσης του κ. Μιχαηλίδη σε ένα επίπεδο σκέψης που να κινείται παλινδρομικά από το μαύρο στο άσπρο, από τους καλούς στους κακούς, από τους διεφθαρμένους στους αδιάφθορους. Και ενώ μια τόσο σοβαρή απόφαση θα έπρεπε να τύχει ψύχραιμου προβληματισμού μακριά από τα προαναφερθέντα δίπολα, στα οποία εγκλωβίσαμε ήδη τη σκέψη μας τα τελευταία χρόνια καταντώντας τους εαυτούς μας επιρρεπείς στη δημιουργία «σωτήρων», επιλέξαμε για ακόμα μια φορά την οδό της τροφοδότησης του θυμού προκειμένου να διατηρηθεί η ψευδαίσθηση της υγιούς αντίστασης στο βρώμικο κατεστημένο.

Φευ όμως. Είναι καιρός να διώξουμε αυτή την τόσο βολική πλάνη που αναγάγει άπαντες σε ειδικούς και αντισυστημικούς και δεν ξέρω και γω τι άλλο (πάντα από τον καναπέ μας) λες και είμαστε άμοιροι ευθυνών για όλη την έκπτωση αρχών και αξιών που ισχύει γύρω μας και να αρχίσουμε να παιδεύουμε περισσότερο το μυαλό μας, αναζητώντας τις σωστές ερωτήσεις προτού σπεύσουμε να εκτονώσουμε τις συσσωρευμένες μας διαψεύσεις με λαϊκίστικες «ετυμηγορίες». Βγήκαν π.χ. τα κόμματα (βλέπε κυρίως ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ) να μιλήσουν για τις πολιτικές προεκτάσεις της απόφασης παύσης του γενικού ελεγκτή και ενώ ακόμα δεν την είχαν καν διαβάσει (βλέπε κ. Λουκαϊδης) αποφάσισαν ότι είναι ισοπεδωτική για το έργο του κ. Μιχαηλίδη -λες και ήταν το έργο του που κρινόταν στο δικαστήριο- και ότι πλήττει τον θεσμό του γενικού ελεγκτή -λες και είναι ο θεσμός που εκδικαζόταν- και ότι από τούδε και στο εξής δεν θα τολμά ένας γενικός ελεγκτής να κάνει καλά τη δουλειά του διότι θα αυτολογοκρίνεται.

Γι’ αυτό ακριβώς επιμένω πως είναι επείγον να διατηρήσουμε καθαρότητα μυαλού. Γιατί αυτού του τύπου οι δηλώσεις που αρπάζουν τέτοιες «ευκαιρίες» από τα μαλλιά για να υποκινήσουν με υπόγειο τρόπο τον φανατισμό προς ίδιον μικροκομματικό συμφέρον, επιχειρώντας συνάμα την καθήλωση της σκέψης μας στην οπαδοποίηση (καλοί-κακοί), είναι εξίσου διαβρωτικές με την όποια ηθική αποσύνθεση παριστάνουν πως πολεμούν. Και για να μην παρεξηγηθώ να ξεκαθαρίσω πως δεν εννοώ ότι η έκφραση διαφωνίας κατά της απόφασης του Δικαστηρίου δεν είναι θεμιτή, εννοώ όμως ότι τόσο η κριτική όσο και η έκφραση διαφωνίας δεν μπορούν να γίνονται βάσει της υποψίας ή της καχυποψίας του καθενός μας ή του όποιου θυμού απέναντι στα σκάνδαλα ή στην ατιμωρησία που καλά κρατεί, αλλά βάσει στοιχείων και βάσιμων επιχειρημάτων στο διά ταύτα. Αλλιώς, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι τη διαιώνιση του χάους.

Ο κ. Μιχαηλίδης σαφώς και επιτέλεσε σημαντικό έργο στην ανάδειξη ζητημάτων διαφθοράς και αυτή πρέπει να συνεχίσει να είναι η δουλειά του γενικού ελεγκτή. Το ότι όμως ο κ. Μιχαηλίδης επιτέλεσε σημαντικό έργο -ως όφειλε να πράξει- γιατί πρέπει να αποτελεί ελαφρυντικό σε τυχόν ανάρμοστες συμπεριφορές του; Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το επιχείρημα; Ότι μπορεί ένας γενικός ελεγκτής να καταπατά π.χ. το τεκμήριο αθωότητας άλλου κρατικού αξιωματούχου, αρκεί να κάνει καλά τη δουλειά του ξεσκεπάζοντας τους «κακούς»; Ή ότι είναι εντάξει να πράττει κάτι τέτοιο εφόσον οι άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι πράττουν χειρότερα και είναι ακόμα πιο «ανάρμοστοι»; Βάσει ποιου κανόνα δικαίου δύναται να ισχύει κάτι τέτοιο και ποια ακριβώς αίσθηση δικαίου υπηρετεί αυτή η σύγκριση; Διότι αν δεχτούμε πως αυτό είναι το δίκαιο, να υπάρχουν δηλαδή ελαφρυντικά σε θέματα ανάρμοστης συμπεριφοράς όταν ο αξιωματούχος κάνει σωστά τη δουλειά του ή όταν οι άλλοι αξιωματούχοι είναι χειρότεροι, τότε πώς ακριβώς θωρακίζεται το κράτος δικαίου και η αρμόζουσα συμπεριφορά και το ήθος που πρέπει να έχουν αυτοί που το υπηρετούν από σημαντικούς θεσμούς; Αντιλαμβανόμαστε τι λέμε ή δεν θέλουμε να αντιληφθούμε προκειμένου να συνεχίσουμε να περπατάμε σε δίπολα ψάχνοντας για σωτήρες;