Της Ελένης Ξένου
Οταν πριν από τρία χρόνια συνάντησα τον κ. Στεφάνου για συνέντευξη, η πρώτη μου ερώτηση βασιζόταν σε μια δική του δήλωση: «Για να αλλάξουμε την πραγματικότητα», είχε πει, «πρέπει πρώτα να αναμορφώσουμε τους εαυτούς μας». Τι προϋποθέτει αυτή η αναμόρφωση, τον ρώτησα. «Ενδοσκόπηση, αυτοαξιολόγηση και αυτοκριτική και κυρίως συνειδητοποίηση ότι εκείνο που απαιτείς από τους άλλους θα πρέπει πρώτα να το απαιτείς από τον εαυτό σου», απάντησε. Γιατί επαναφέρω αυτό τον διάλογο στη σημερινή στήλη; Ο λόγος είναι η συνέντευξη που έδωσε ο κ. Λουκαΐδης την περασμένη Κυριακή στην «Κ».
Διαβάζοντας τις απαντήσεις του σχετικά με το θέμα της παύσης του γενικού ελεγκτή διερωτήθηκα κατά πόσο τα ηγετικά στελέχη του ΑΚΕΛ αυτό εννοούν ως αναμόρφωση: Έναν πολιτικό λόγο στείρο σε επιχειρήματα εποικοδομητικού προβληματισμού και πάμπτωχο σε λέξεις που απεγκλωβίζουν την πολιτική σκέψη από το επίπεδο των διαδικτυακών καφενείων. Και για να μην παρερμηνευθώ, η απορία μου δεν έχει να κάνει με το αν ο κ. Λουκαΐδης και το υπόλοιπο ΑΚΕΛ διαφωνούν με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αλλά με το πώς θεμελιώνουν αυτή τη διαφωνία ώστε να διασφαλίσουν –ως οφείλουν πολιτικοί που προσδοκούν σε αναμόρφωση της πραγματικότητας– τη μη πυροδότηση του λαϊκισμού και ειδικά την ώρα που οι συνθήκες τον ευνοούν.
Ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Σε ερώτηση του κ. Κημήτρη γιατί το ΑΚΕΛ διοργάνωσε την εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το Προεδρικό, ο κ. Λουκαΐδης είπε μεταξύ άλλων πως «ο κ. Χριστοδουλίδης ήθελε να βγάλει από τη μέση τον γενικό ελεγκτή επειδή δεν του άρεσαν αυτά που έγραφε και έλεγε η υπηρεσία για τον ίδιο και την κυβέρνησή του». Τη φράση «να τον βγάλει από τη μέση» θα μπορούσε κανείς να τη διαβάσει στα σόσιαλ μίντια όπου δίνουν και παίρνουν τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά όταν την εκφέρει ένας πολιτικός, ο οποίος έχει καθήκον να αναβαθμίζει τον πολιτικό λόγο και κατ’ επέκταση την πολιτική σκέψη και πόσο μάλλον όταν ανήκει σε ένα κόμμα που προσβλέπει στην αναμόρφωση τη δική του και των υπολοίπων μας, τότε σε τι ακριβώς διαφέρει από εκείνο το οποίο δαχτυλοδείχνει ως λαϊκισμό; Όταν σε άλλη απάντηση ο κ. Λουκαΐδης λέει ότι το σύστημα εξουσίας Αναστασιάδη-Χριστοδουλίδη-ΔΗΣΥ μεθόδευσε το «φάγωμα» του γενικού ελεγκτή, εννοεί ότι και οι δικαστές του Ανωτάτου ανήκουν σ’ αυτό το σύστημα εξουσίας που ήθελε το «φάγωμα»; Κι αν είναι αυτό που εννοεί ή υπονοεί, τότε γιατί στην ερώτηση του δημοσιογράφου κατά πόσο «θεωρεί ότι μέρος αυτού του συστήματος είναι και οι δικαστές» απαντά ότι «δεν έχουμε ποτέ πει τέτοιο πράγμα». Είναι αυτή απάντηση πολιτικού που θέλει να αναμορφωθεί προς το καλύτερο; Απάντηση με την οποία υποτιμά τη νοημοσύνη μας; Διότι όταν υποστηρίζεις πως το συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας «έβγαλε από τη μέση» τον γενικό ελεγκτή, τότε φυσικά και εννοείς πως μέσα σ’ αυτό ανήκουν και οι δικαστές, διαφορετικά το «φάγωμα» δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί. Άρα; Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Και όταν ο δημοσιογράφος σού θυμίζει πως και εσύ ο ίδιος είχες πει στο παρελθόν ότι ο κ. Μιχαηλίδης κινείται εκτός αρμοδιοτήτων, τότε πώς γίνεται να απαντάς πως «είναι ένα πράγμα να ασκείς κριτική σε επιμέρους πράξεις ή παραλείψεις και άλλο επειδή δεν σου αρέσουν αυτά που λέει ένας ανεξάρτητος αξιωματούχος να τον οδηγείς σε φίμωση και τιμωρία»; Οι δικαστές δεν είναι επιμέρους πράξεις ή παραλείψεις που είχαν ενώπιόν τους; Και πώς γίνεται να τον οδήγησαν σε φίμωση και τιμωρία αν δεν ήταν κι αυτοί μέρος του «φαγώματος»; Με άλλα λόγια, πώς γίνεται να προσδοκά στην αναμόρφωση ένας πολιτικός που δίνει απαντήσεις οι οποίες πυροδοτούν τον λαϊκισμό; Αυτό οραματιζόταν ο κ. Στεφάνου λέγοντας πως «η αναμόρφωση προϋποθέτει ενδοσκόπηση, αυτοκριτική και συνειδητοποίηση ότι εκείνο που απαιτείς από τους άλλους πρέπει πρώτα να το απαιτείς από τον εαυτό σου»;
