Της Ελένης Ξένου
Διάβασε τη στήλη μου για το βάσανο που πρέπει να υποστεί όποιος έχει την ατυχία να επισκεφθεί τα ΤΑΕΠ μας και με πήρε τηλέφωνο για να μοιραστεί τη δική της πρόσφατη εμπειρία. Σε αυτό το τηλεφώνημα προσπάθησε να συμπυκνώσει όλη την αδιανόητη ταλαιπωρία που κλήθηκε να περάσει η μητέρα της, 90 χρονών γυναίκα, προκειμένου να τύχει διάγνωσης και περαιτέρω περίθαλψης και να μου αφηγηθεί όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε αυτή την εξευτελιστική –για την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου– διαδικασία. Η ιστορία έχει ως εξής: Η ηλικιωμένη μητέρα της ξύπνησε με έναν οξύ πόνο στο στήθος στο μέσο της νύχτας και εκείνη τη μετέφερε άρον-άρον στις Πρώτες Βοήθειες. Ήταν 4:30 το πρωί όταν έφτασαν στο ΤΑΕΠ και μέχρι να βγει το αποτέλεσμα όλων των απαιτούμενων εξετάσεων η ώρα πήγε 8:00 π.μ.
Στη διάρκεια αυτών των ωρών η 90χρονη ήταν ξαπλωμένη σε ένα από τα κρεβάτια του ΤΑΕΠ και η κόρη της όρθια δίπλα της, αφού δεν υπήρχε καρέκλα να καθίσει. «Έκανα ό,τι μπορούσα για να της δίνω κουράγιο και την ίδια ώρα σκεφτόμουν πως ακόμα και σ’ αυτή την ηλικία καλείται να υπομένει την ανικανότητα του κράτους να προσφέρει αξιοπρεπείς συνθήκες δημόσιας υγείας», μου είπε η κόρη με έμφαση. Το αποτέλεσμα των εξετάσεων έλεγε πως η γυναίκα έπρεπε να εισαχθεί στο καρδιολογικό τμήμα του νοσοκομείου και γι’ αυτή την εισαγωγή, υπέθεσαν αμφότερες πως ο χρόνος αναμονής θα ήταν σαφώς λιγότερος από εκείνον που υπέμεναν ήδη.
Διαψεύστηκαν ωστόσο οικτρά. Η εισαγωγή της 90χρονης στο καρδιολογικό έγινε στις 6:30 το απόγευμα και μετά από ένα ξέσπασμα θυμού της κόρης της, η οποία άρχισε να κλωτσάει πράγματα και να φωνάζει. Η γυναίκα αυτή –το κάνω πιο λιανά– έφτασε στις Πρώτες Βοήθειες στις 4:30 το πρωί και εισήχθη στο νοσοκομείο 14 ώρες μετά. Και στο ενδιάμεσο βρισκόταν σε ένα χώρο που δεν της παρείχε την ελάχιστη συνθήκη διευκόλυνσης ώστε να αντέξει την ανήκουστη αναμονή. Αντ’ αυτού έπρεπε η κόρη της να παραμένει όρθια πλάι της και να τη φροντίζει, να την πηγαίνει στην τουαλέτα κάθε τόσο με τους ορούς, ή να της δίνει νερό, μέχρι κάποιος να ευαρεστηθεί να τους ενημερώσει πότε θα τέλειωνε το μαρτύριό τους και ποιος ήταν ο λόγος αυτού του μαρτυρίου.
Αυτή ήταν η ιστορία που μου αφηγήθηκε στο τηλέφωνο η αναγνώστρια και δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αλλά το αντίθετο. Έρχεται να προστεθεί στα τόσα άλλα παρόμοια περιστατικά που κυκλοφορούν στα ΤΑΕΠ, προκαλώντας σωρεία ερωτηματικών τα οποία οφείλουν κάποια στιγμή να απαντήσουν όλοι οι αρμόδιοι (βλέπε υπουργός Υγείας, ΟΚΥπΥ, ΟΑΥ, συντεχνίες γιατρών κτλ.). Τι ακριβώς ευθύνεται για την υπολειτουργία του ΤΑΕΠ και την απαράδεχτη μεταχείριση του ασθενή, ο οποίος ήλπιζε ότι επιτέλους με το ΓεΣΥ θα τύγχανε σεβασμού της αξιοπρέπειάς του, δεν είναι της δικής μου αρμοδιότητας να απαντήσω. Εκείνο, ωστόσο, που οφείλω να θέσω σαν ερώτημα είναι το γιατί ανέχονται αυτές τις συνθήκες οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα ΤΑΕΠ (βλέπε γιατροί και νοσοκόμοι), οι οποίοι τάχθηκαν να προσφέρουν φροντίδα και περίθαλψη στον συνάνθρωπό τους.
Γιατί τέτοια περιστατικά δεν αποτελούν για αυτούς λόγο κινητοποιήσεων ώστε να προβούν σε διεκδικητικές διαμαρτυρίες προς όφελος των ασθενών, παρόμοιες με εκείνες που προβαίνουν, όταν θίγονται τα δικά τους δικαιώματα ή συμφέροντα; Ποιος από αυτούς θα δεχόταν αδιαμαρτύρητα να περιμένει και μάλιστα όντας ηλικιωμένος, 14 ώρες για να τύχει περίθαλψης και δη σε συνθήκες που δεν ευνοούν κανένα χρόνο παραμονής; Αντιλαμβάνονται ότι έστω και ένας άνθρωπος να πρέπει να υποστεί τέτοιο βάσανο σημαίνει πως κάτι πολύ λάθος κάνουν όλοι τους; Και πως γι’ αυτό το πολύ λάθος έχουν καθήκον να λογοδοτήσουν; Υπάρχει κάποιος να δώσει μιαν απάντηση ή έστω να ντραπεί αρκετά ώστε να διεκδικήσει άμεσα τον σεβασμό του ασθενή ή ρίχνουμε αβγά σε τοίχους;
