Της Ελένης Ξένου
Σε κινητικότητα μπαίνει το Κυπριακό μετά το άτυπο τριμερές δείπνο και παρότι προς το παρόν λόγος αισιοδοξίας δεν έχει διαφανεί, η ελπίδα ότι ενδέχεται να οδηγηθούμε σε επανέναρξη των συνομιλιών είναι αναπόφευκτη. Ο γ.γ. των Η.Ε. είπε στους δύο ηγέτες ότι έχει πείσμα να συνεχίσει τη διαδικασία και να στείλει μήνυμα σε ολόκληρη την περιοχή μέσω αυτής της προσπάθειας και ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης δήλωσε πως ξέρουμε πού αποσκοπούμε ελπίζοντας να υπάρξουν θετικές εξελίξεις. Το θέμα, ωστόσο, σε ό,τι αφορά το τι μέλλει γενέσθαι δεν περιορίζεται μόνο στο πείσμα του κ. Γκουτέρες (που εννοείται ότι ευτυχώς που υπάρχει ακόμα) ούτε και στους ξεκάθαρους στόχους του Προέδρου μας (οι οποίοι μακάρι να είναι και να παραμείνουν ξεκάθαροι) αλλά και στη δική μας –και εννοώ του καθενός από μας– πολιτική ωριμότητα να συνειδητοποιήσουμε πού βρισκόμαστε και να αναγνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε. Όσο επιφυλακτικοί δικαιούμαστε να είμαστε απέναντι στα αποτελέσματα αυτής της κινητικότητας, άλλη τόση επιφυλακτικότητα πρέπει να έχουμε απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς σχετικά με το κατά πόσο ξέρουμε τι μας γίνεται, δεδομένου ότι την ίδια ώρα που συνέβαινε το άτυπο δείπνο, στην επικαιρότητα πρωταγωνιστούσε ο Φειδίας και ο λοιπός φαιδρός περίγυρός του και όχι το τι συνέβαινε στη Νέα Υόρκη.
Αν στόχος μας, ωστόσο, είναι να σταθούμε στο ύψος του καθήκοντός μας απέναντι σ’ αυτό τον δύσμοιρο τόπο, τότε οφείλουμε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη προκειμένου να συνέλθουμε προτού βρεθούμε ενώπιον κρίσιμων αποφάσεων για το Κυπριακό. Θα απορήσετε γιατί εστιάζω περισσότερο στο δικό μας καθήκον και όχι των πολιτικών μας, δεδομένου ότι οι όποιες εξελίξεις θα συμβούν σε πολιτικό επίπεδο και άρα προς τι επιχειρώ αυτή τη μετατόπιση βάρους; Διότι, παρόλα όσα έχουμε πάθει τα τελευταία χρόνια, αντί να μάθουμε ώστε να μετακινηθούμε προς την κατεύθυνση του αναστοχασμού και της περισυλλογής, βαδίζουμε προς την αντίθετη μεριά, προσδοκώντας με αβάσταχτη ελαφρότητα την έλευση «σωτήρων» και ανάγοντας τον κάθε γελοίο σε πολιτική προσωπικότητα άξια να απασχολεί έστω και ένα δράμι από τη φαιά ουσία μας. Και γι’ αυτό ακριβώς έρχομαι να διερωτηθώ: Είναι μ’ αυτά τα μυαλά που θα διαχειριστούμε τα όποια αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων όταν και εφόσον επαναρχίσουν; Είναι μ’ αυτή την επιδερμικότητα που θα αξιολογήσουμε το τι θα διαμειφθεί στα επόμενα άτυπα τραπέζια; Είναι μ’ αυτό το ανύπαρκτο βάθος σκέψης που θα αναγνωρίσουμε τα λάθη μας ώστε να μην τα επαναλάβουμε, σπρώχνοντας τον τόπο από το χείλος του γκρεμού στον πάτο του;
Είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς θα απεγκλωβιστούμε από αυτή την απροσμέτρητη επιδερμικότητα στην οποία παραδοθήκαμε αβασάνιστα, ώστε να καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων που πρόκειται και που ευελπιστούμε να έρθουν. Αφιερώσαμε άραγε ποτέ έστω και ένα μέρος του χρόνου που αφιερώνουμε στα «κατορθώματα» του όποιου Φειδία για να μελετήσουμε την αξία και τη σημασία της ανοιχτής επιστολής που είχε γράψει τότε η κα Ολγκίν προς τους δύο ηγέτες; Συνειδητοποιήσαμε πόσες αλήθειες φανέρωνε εκείνη η επιστολή, ώστε να προβληματιστούμε αρκετά προκειμένου να υπερβούμε τις αγκυλώσεις μας για το καλό του τόπου;
«Οι Κύπριοι θα μπορούσαν να έχουν μια πιο φωτεινή και θετική προοπτική αν μπορούσαν να ξεπεράσουν την ιστορία του πόνου», έγραψε η κα Ολγκίν, συμπληρώνοντας πως «όταν ένα οδυνηρό παρελθόν διδάσκεται επανειλημμένα, καθίσταται αδύνατο για τους ανθρώπους να είναι ανοιχτοί στην αλλαγή και να πιστεύουν σε μια ελπιδοφόρα εναλλακτική λύση για ένα κοινό και καλύτερο μέλλον». Κάναμε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τη σπουδαιότητα αυτής της υπογράμμισης ή προτιμήσαμε να παραμείνουμε βολεμένοι στην επιφάνεια των «πεποιθήσεών» μας; Αν πραγματικά αγαπούμε αυτό τον τόπο, τότε ήρθε η ώρα να βάλουμε τελεία στην αβάσταχτη ελαφρότητα που μας έχει καταβάλει και η οποία μας έχει νυχθημερόν σε πλήρη αποπροσανατολισμό. Διότι αυτός ο τόπος εκτός από παρελθόν πρέπει επιτέλους να έχει και ένα μέλλον.
