Ένας ηλικιωμένος πρόσφυγας

Ένας ηλικιωμένος πρόσφυγας με προβλήματα υγείας, που ζει σε μία από τις 43 προσφυγικές πολυκατοικίες οι οποίες έχουν κριθεί ως μη επισκευάσιμες και που δεν διαθέτουν καν ανελκυστήρα, βρίσκεται τώρα, στη δύση της ζωής του, αντιμέτωπος με την εξής σκληρή πραγματικότητα: Δεν μπορεί να πάει γιατρό, δεν μπορεί να πάει νοσοκομείο, δεν μπορεί καν να παρευρεθεί στην κηδεία της συζύγου του, αν προηγουμένως δεν κληθεί η πυροσβεστική ώστε να φέρει ειδικό μηχάνημα να τον κατεβάσει από το διαμέρισμά του, το οποίο η «τύχη» του κλήρωσε να βρίσκεται στους πάνω ορόφους. Ή όπως το είπε πολύ χαρακτηριστικά πριν από μερικά χρόνια ένας εκ των βουλευτών μας –χωρίς ωστόσο να έχει γίνει κάτι για την επίλυση του προβλήματος– «είναι πολλές φορές που αναγκαζόμαστε με ειδικά μηχανήματα να κατεβάσουμε αυτούς τους ανθρώπους σαν να είναι αντικείμενα…».

Αυτός λοιπόν ο ηλικιωμένος πρόσφυγας που τώρα είναι περίπου 80 χρονών και τον «κατεβάζουν από το διαμέρισμά του σαν αντικείμενο» είναι ο ίδιος άνθρωπος που στα νιάτα του, γύρω στα τριάντα συν-πλην, αναγκάστηκε να ζήσει πόλεμο, προσφυγιά, έμεινε μήνες σε αντίσκηνα, είδε τη ζωή του να διαλύεται και έπρεπε να βρει το σθένος να την ξαναχτίσει από την αρχή, να διαχειριστεί ένα σωρό τραύματα και να στηρίξει με τα ίδια του τα χέρια αυτό το κράτος. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο οποίος σήκωσε στους ώμους του όλο το βάρος του πολέμου και της προσφυγιάς και έκανε την πλάτη του σκαλί για να πατά πάνω ο κάθε μεγαλοπατριώτης πολιτικός που μοίραζε στο διάβα του ελπίδες και υποσχέσεις, πρέπει τώρα, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, να υποστεί ξανά την υποκρισία αυτού του κράτους που παρίστανε πως γνοιαζόταν όσο έπρεπε για τους πρόσφυγες του αλλά τελικά «γνοιαζόταν» μόνο όσο χρειαζόταν για να κερδίζει σε ποσοστά το κόμμα και βαθμούς προτίμησης ο τάδε ή ο δείνα αρχηγός ή ακόμα και λόγο ύπαρξης ο ένας και άλλος μέτριος πολιτικός. Με πιο απλά λόγια, αυτός ο ηλικιωμένος πρόσφυγας, που δεν μπορεί καν να κατεβεί από το διαμέρισμά του για να πάει σε ένα γιατρό ή στην κηδεία της γυναίκας του, παραμένει δυστυχώς ένας πολίτης δευτέρας κατηγορίας όσο κι αν προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια να του χρυσώνουν το χάπι οι επιτήδειοι της πολιτικής.

Η πραγματικότητα πόρρω απέχει από τη διαστρέβλωσή της, και η πραγματικότητα είναι πως σήμερα αυτός ο ηλικιωμένος πρόσφυγας βλέπει την αξιοπρέπειά του να τσαλαπατιέται, καθώς καλείται να μαζέψει τα κομμάτια του και να μεταφερθεί σε ένα άλλο διαμέρισμα αν θέλει να είναι ασφαλής, για το οποίο λέει το σχέδιο της κυβέρνησης θα του χορηγηθεί επίδομα ενοικίου –λες και αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει.

Ότι θα πρέπει να ψάξει κάποιος για εκείνον ένα σπίτι, να του μαζέψει τα πράγματα, να τον μεταφέρει, ότι θα πρέπει ο ίδιος να προσαρμοστεί σε έναν άλλο χώρο και ότι μπορεί να δυσκολεύεται οικονομικά να αντεπεξέλθει, αφού το επίδομα δεν θα καλύπτει ολόκληρο το ενοίκιο, αυτά θεωρούνται δευτερεύοντα ή αναγκαίο κακό.

Όσο σημαντικό όμως και να είναι το βοήθημα χορηγίας του ενοικίου, παραμένει ανίκανο να αναιρέσει τη σκληρή πραγματικότητα με την οποία πρέπει να αναμετρηθεί ξανά ο ηλικιωμένος πρόσφυγας, αυτός δηλαδή που δεν έχει τον χρόνο να περιμένει για την ανέγερση νέας πολυκατοικίας, ούτε και την αντοχή να μετακινηθεί αλλού και το μόνο που του απομένει είναι να προσεύχεται να μη συμβεί κανένας ισχυρός σεισμός, όπως επίσης να συνεχίσει να απαντά η πυροσβεστική τις κλήσεις του όταν χρειάζεται το ειδικό μηχάνημα να τον κατεβάσει για να πάει στον γιατρό. Όλα τ’ άλλα είναι δυστυχώς διορθωτικές κινήσεις και καθυστερημένες λύσεις ενός κράτους που όφειλε να γνοιαστεί περισσότερο για τους πρόσφυγές του και δεν το έκανε. Ό,τι και να λέμε.