Της Ελένης Ξένου
Τις προηγούμενες μέρες εκτυλίχθηκε ένας διαδικτυακός καβγάς μεταξύ του κ. Τορναρίτη και του γενικού ελεγκτή του κράτους κ. Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Όποιος είχε την κράση και τη διάθεση να τον παρακολουθήσει αναγνώρισε αμέσως –θέλω να ελπίζω– πως επρόκειτο για ένα ξεκατίνιασμα, από εκείνα που συμβαίνουν την εποχή των σόσιαλ μίντια και αποκαλύπτουν με τον πλέον θλιβερό τρόπο τον «νου που κουλιαντιρίζει» ο καθένας. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι διαμείφθηκε μεταξύ των δύο, γιατί πρώτον δεν είναι εκεί το θέμα μας και δεύτερον, αυτό μας έλειπε είναι, να αναπαράγουμε το κάθε διαδικτυακό ξεκατίνιασμα.
Ο λόγος που επιλέγω να εστιάσω σήμερα σ’ αυτήν την ιστορία είναι γιατί ο ένας εκ των δύο διαπληκτιζομένων είναι αξιωματούχος του κράτους. Κατέχει πολιτειακό αξίωμα. Εκπροσωπεί έναν θεσμό. Ο άλλος είναι ιδιώτης, και όσο γνωστός κι αν είναι εξαιτίας του επώνυμού του αλλά και των όσων ανεκδιήγητων ποστάρει στα σόσιαλ μίντια δεν μας αφορά και ούτε πρέπει να μας αφορά. Η αλήθεια είναι πως ούτε και ο κ. Οδυσσέας Μιχαηλίδης μας αφορά ως άτομο, και εννοώ πως ακόμα και αν ο εν λόγω καβγάς –άλλως διαδικτυακό ρεζιλίκι– εκθέτει τον ίδιο και το επίπεδο αισθητικής του είναι κάτι που πρέπει να προβληματίζει εκείνον και τον στενό περίγυρό του και όχι προφανώς το παγκύπριο.
Το ότι όμως μέσω του κ. Μιχαηλίδη και του τρόπου που αυτός χειρίζεται και διαχειρίζεται τα σόσιαλ μίντια –ναι, δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει– πλήττεται ένας θεσμός του κράτους και δη σε μια εποχή που η κατρακύλα των θεσμών πρέπει επιτέλους να σταματήσει και να αρχίσει η επάνοδός τους στη θέση που τους αρμόζει, είναι σοβαρός λόγος να μας προβληματίσει όλους. Με άλλα λόγια το πώς χειρίζεται τα σόσιαλ μίντια κάποιος που κατέχει πολιτειακό αξίωμα, δηλαδή τι αναρτήσεις κάνει, αν διατηρεί τις αποστάσεις που του υπαγορεύει η θέση του από άτομα και καταστάσεις και κυρίως αν φτάνει στο σημείο να απαντά σε προσωπικές επιθέσεις που εμπεριέχουν μέχρι και αισχρά υπονοούμενα, είναι ενδεικτικά της ικανότητάς του να διαχωρίζει τις προσωπικές του εμμονές, φιλοδοξίες, ανασφάλειες ή ό,τι άλλο, από το δημόσιο αξίωμά του.
Και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει το επιχείρημα ότι πρόκειται για τον προσωπικό του λογαριασμό, γιατί όταν κάποιος κατέχει δημόσιο αξίωμα ό,τι λέει, ό,τι γράφει, ό,τι αναρτά και ό,τι σχολιάζει έχει επίπτωση πάνω στο αξίωμα ή τη δημόσια θέση που κατέχει, πόσο μάλλον όταν αυτό το αξίωμα αποτελεί σημαντικό θεσμό του κράτους. Ο κ. Μιχαηλίδης όχι μόνο δεν φαίνεται να κάνει αυτόν τον διαχωρισμό, αλλά σ’ αυτό τον «απείρου κάλλους» καβγά του με τον κ. Τορναρίτη έφτασε στο σημείο να προκαλέσει τον δεύτερο όπως δημοσιοποιήσει τις προσωπικές τους συνομιλίες με την προϋπόθεση ότι σ’ αυτές θα υπάρχουν όλα τα μηνύματα και όχι επιλεκτικά. Τόνισε, μάλιστα, πως η συγκατάθεσή του για μια τέτοια δημοσιοποίηση είναι μόνο υπό αυτή την προϋπόθεση. Μα είμαστε σοβαροί; Η ερώτηση προφανώς και είναι ρητορική, διότι καθόλου σοβαροί δεν είμαστε όταν ο γενικός ελεγκτής του κράτους παρακινεί έναν ιδιώτη που ξύπνησε μια καλή πρωία και αποφάσισε να του επιτεθεί στα ΜΚΔ να αρχίζει να βγάζει στη φόρα τις προσωπικές τους συνομιλίες.
Όταν ένας δημόσιος αξιωματούχος προβαίνει σε τέτοιες παρακινήσεις είναι λες και «νομιμοποιεί» τον καθένα να αρχίζει να βγάζει ιδιωτικά μηνύματα στη φόρα και να ξεκατινιάζεται, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και να συνεπάγεται (πήραμε ήδη μια πρώτη γεύση στην προεκλογική του τι σημαίνει και του τι συνεπάγεται). Οφείλουμε, λοιπόν, όταν οι αξιωματούχοι μας δεν αντιλαμβάνονται τη θέση τους, να αντιδρούμε απαξιώνοντάς τους μήπως και τους συνεφέρουμε και αποτρέψουμε επίσης παρόμοια φαινόμενα. Αρκετά έχουμε ήδη ρεζιλευτεί ως κράτος και επιτέλους επείγεται να αρχίσει να μπαίνει κάπου μια τελεία.
